τούμπαλιν

απίστευτο το πόση τέχνη ενστερνιζόμαστε μια ολόκληρη ζωή χωρίς ευχαριστώ, χωρίς δικαιολογητικά, χωρίς μέτρο. και σου πιέζω τον λοβό, κουρνιάζω στον κοχλία σου και στριγγλίζω σε μείζονα κλίμακα ερωτώ ευθαρσώς

[με κάππα μικρό ή κάππακεφαλαίο. τι κωφοί είμαστε; θέλουμε ή από λάθος ξεχνάμε να ακούσουμε τον παλμό της ζωής των άλλων

ΠΟΙΟΣΜΑΣΕΧΕΙΡΙΞΕΙΣΤΟΛΑΓΟΥΜΙΑΥΤΟΠΟΥΝΑΙΤΟΡΟΛΟΙΤΑΑΥΤΙΑΚΑΙΗΓΟΥΝΑΤΟΥΑΛΙΚΗΕΛΑΣΕΧΑΝΩ

πάνε κάπου που να χει σήμα σε παρακαλώ]

τα πρωινά του πρώτου σαββάτου του τελευταίου μήνα του χρόνου που σε λάτρεψα και τώρα αναδιπλώνω τη γλώσσα μου και τα δάκτυλά μου προκειμένου να βρω τον κατάλληλο επίλογο. το να ξεκινάς να γράψεις, εύκολο πολύ εύκολο, τόσο εύκολο που συχνά βρίσκεις και τι θα πεις και πώς χωρίς δυσκολία μεγάλη. μα το πιο δύσκολο κομμάτι, όσο κι αν το υποτιμάτε όλοι αλαζονικά, είναι η στίξη, και δη η σωστή χρήση της τελείας. σε κάθε περίπτωση, όταν με διαβάζεις πριν σε γράψεις, κάνε χρήση παραπομπών. και vice versa.