Γράμματα στην Μπέατρις, Λέμονι Σνικετ, αποσπάσματα- μετάφραση

Πολυαγαπημένη μου,

Έλαβα και τις διακόσιες σελίδες του βιβλίου σου όπου εξηγείς γιατί δεν μπορείς να με παντρευτείς, και έδωσα φιλοδώρημα στα ταχυδρομικά περιστέρια όσους σπόρους άντεχαν να φάνε, βούρτσισα τα φτερά τους με τα τρεμάμενά μου δάκτυλα, και έπλυνα τα ράμφη τους με τα δάκρυά μου. Έπρεπε να διαβάσω το βιβλίο τρεισήμισι φορές μέχρι να μπορέσω να σου απαντήσω
[...]
Απ' όταν διάβασα το βιβλίο σου, καταλαβαίνω γιατί δεν μπορείς να ζήσεις μαζί μου. Ελπίζω, αφού διαβάσεις την απάντησή μου, να καταλάβεις γιατί δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα.
[…]
Παντοτινά. Ασταμάτητα. Με αυξανόμενη ανησυχία και μειούμενη ελπίδα. Θα σ’ αγαπώ ερήμην των πράξεων των εχθρών μας και της ζήλιας των ηθοποιών. Θα σ’ αγαπώ ερήμην της οργής των γονιών και της πλήξης των φίλων. Θα σ’ αγαπώ ανεξάρτητα από το τι σερβίρουν οι καφετέριες ανά τον κόσμο ή από το τι παιχνίδια παίζουν τα παιδιά σε κάθε διάλειμμα. Θα σ’ αγαπώ ανεξάρτητα από το πόσες ασκήσεις πυρκαγιάς θα αναγκαστούμε να υπομείνουμε, και από το τι είναι ζωγραφισμένο στον πίνακα με αποπνικτική, βαρετή κιμωλία. Θα σ’ αγαπώ ανεξάρτητα από το πόσα λάθη κάνω στη διαίρεση κλασμάτων, και από το πόσο δύσκολο είναι να απομνημονεύσει κανείς τον περιοδικό πίνακα.

Θα σ’ αγαπώ όποιος κι αν ήταν ο κωδικός από το ντουλάπι σου, ή από το πώς αποφάσισες να ξοδέψεις τον χρόνο των διακοπών. Θα σ’ αγαπώ όπως κι αν τα πάει η ομάδα σου στο τουρνουά ποδοσφαίρου κι όσους λεκέδες κι αν γεμίσει η στολή μαζορέτας μου. Θα σ’ αγαπώ κι ας μη σε δω ξανά, και θα σ’αγαπώ αν σε βλέπω κάθε Τρίτη. Θα σ’ αγαπώ αν κόψεις τα μαλλιά σου και θα σ’ αγαπώ αν κόβεις τα μαλλιά άλλων. Θα σ’ αγαπώ αν εγκαταλείψεις τη βεατρικοσύνη σου, και θα σ’ αγαπώ αν παρατήσεις το θέατρο για να αρχίσεις κάποια άλλη, λιγότερο επικίνδυνη ενασχόληση. Θα σ’ αγαπώ αν αφήσεις το αδιάβροχό σου στο πάτωμα αντί να το κρεμάσεις και θα σ’ αγαπώ αν προδόσεις τον πατέρα σου. Θα σ’ αγαπώ ακόμα κι αν ανακοινώσεις ότι η ποίηση του Edgar Guest είναι η καλύτερη στον κόσμο και πως η δουλειά της Zilpha Keatley Snyder είναι απίστευτα ανιαρή. Θα σ’ αγαπώ αν παρατήσεις το φέρεμιν και αρχίσεις τη φυσαρμόνικα και θα σ’ αγαπώ αν δωρίσεις τις μαρμότες σου στον ζωολογικό κήπο και τους βατράχους σου στον Μ. Θα σ’ αγαπώ όπως ο αστερίας αγαπά τον κοραλλιογενή ύφαλο και όπως τα φυτά κούζντου αγαπούν τα δέντρα, ακόμα και αν οι ωκεανοί γίνουν πριονίδι και τα δέντρα πέφτουν στο δάσος χωρίς κανέναν γύρω να τα ακούσει. Θα σ’ αγαπώ όπως η σάλτσα πέστο αγαπά τα fetucchine και όπως το χρένο αγαπά τη miyagi, όπως το σωτάρισμα αγαπά την ikura και το πεπερόνι την πίτσα.

Θα σ’ αγαπώ όπως ο μανάτος αγαπά τις κορφάδες του μαρουλιού και όπως η μαύρη βούλα αγαπά τη λεοπάρδαλη, όπως η βδέλλα αγαπά τον αστράγαλο της λασποσκαλίδρας και όπως το πτώμα αγαπά το ράμφος του γύπα. Θα σ’ αγαπώ όπως ο γιατρός αγαπά τον πιο άρρωστό του ασθενή και όπως η λίμνη αγαπά τον πιο διψασμένο κολυμβητή. Θα σ’ αγαπώ όπως το γένι αγαπά το πηγούνι, και όπως τα ψίχουλα αγαπούν τα γένια, και όπως το χαρτομάντιλο αγαπά τα ψίχουλα, και όπως τα πολύτιμα έγγραφα αγαπούν την υγρασία της χαρτοπετσέτας, και όπως το μισόκλειστο βλέμμα του αναγνώστη αγαπά το μουτζουρωμένο στίγμα του εγγράφου, και τα δάκρυα της θλίψης αγαπούν το μισόκλειστο μάτι όπως αυτό διαβάζει λάθος αυτό που έχει γραφτεί. Θα σ’ αγαπώ όπως το παγόβουνο αγαπά το πλοίο, και οι επιβάτες αγαπούν τη σωσίβια λέμβο, και η λέμβος αγαπά το δόντι της φάλαινας φυσητήρας, και η φάλαινα αγαπά τη γεύση των ναυτικών στολών. Θα σ’ αγαπώ όπως ένα παιδί αγαπά να κρυφακούει τις συζητήσεις των γονιών του, και οι γονείς αγαπούν τον ήχο των φωνών τους σε διαφωνία, και όπως το στυλό αγαπά να καταγράφει τις λέξεις που αυτές οι φωνές κραυγάζουν σε ένα τετράδιο για παν ενδεχόμενο. Θα σ' αγαπώ όπως ένα κεραμίδι αγαπά να πέφτει από τη σκεπή μια ανεμώδη μέρα και να χτυπά ένα γκρινιάρικο άτομο στο πιγούνι, και όπως ο φούρνος αγαπά να χαλάει ενώ ψήνεται μια γαλοπούλα.

Θα σ’ αγαπώ όπως το αεροπλάνο αγαπά να πέφτει σ’ έναν καθαρό γαλάζιο ουρανό και όπως οι κυλιόμενες σκάλες αγαπούν να μπλέκονται ακριβά φουλάρια στα γρανάζια τους. Θα σ’ αγαπώ όπως ένα υγρό χαρτομάντιλο αγαπά να τσαλακώνεται σε μπαλάκι και να πετιέται στο ταβάνι του μπάνιου και όπως το σφουγγάρι του μαυροπίνακα αγαπά να αφήνει σκόνη στα μαλλιά εκείνων που μιλούν πολύ. Θα σ’ αγαπώ όπως ένα μανικετόκουμπο αγαπά να πέφτει απ’ το πουκάμισο και να εξερευνά το πάρτι μόνο του, όπως ένα ζευγάρι λευκά γάντια αγαπά να γλιστρά διακριτικά μέσα στο μπολ με το ποντς. Θα σ’ αγαπώ όπως ένα ταξί αγαπά το λασπώδες βούτηγμα στη λακκούβα και όπως μια βιβλιοθήκη αγαπά το υπομονετικό χτύπημα του ρολογιού. 

Θα σ’ αγαπώ όπως ο κλέφτης αγαπά την γκαλερί και όπως ένα κοράκι αγαπά τον φόνο, όπως ένα σύννεφο αγαπά τις νυχτερίδες και όπως οι οροσειρές αγαπούν τις πλαγιές. Θα σ’ αγαπώ όπως η ατυχία αγαπά τα ορφανά, όπως η φωτιά αγαπά την αθωότητα, και όπως η δικαιοσύνη αγαπά να κάθεται και να παρακολουθεί ενώ τα πάντα πάνε λάθος. Θα σ’ αγαπώ όπως ένα πεδίο μάχης αγαπά τους νέους άνδρες και όπως η μέντα αγαπά τις αλλεργίες σου, και θα σ’ αγαπώ όπως η μπανανόφλουδα αγαπά το παπούτσι του ανθρώπου που μόλις χτυπήθηκε από το κεραμίδι που έπεσε από το σπίτι. Θα σ’ αγαπώ όπως οι εθελοντές πυροσβέστες αγαπούν να μπουκάρει σε φλεγόμενα κτήρια και όπως τα φλεγόμενα κτήρια αγαπούν να τους ωθούν σε οπισθοχώρηση, και όπως το αλεξίπτωτο αγαπά να ανοίγει έξω από το αεροπλάνο ενώ ο αλεξιπτωτιστής το κυνηγά.

Θα σ΄αγαπώ όπως ένα στιλέτο αγαπά την πλάτη ενός συγκεκριμένου ατόμου, και όπως αυτό το άτομο αγαπά να φορά αλεξίσφαιρα γιλέκα, και όπως ένα αλεξίσφαιρο γιλέκο αγαπά να πηγαίνει στο στεγνοκαθαριστήριο, και όπως ο υπάλληλος του στεγνοκαθαριστηρίου αγαπά να ξενυχτά πάνω από ένα ζευγάρι κιάλια, παρατηρώντας μια βιοτεχνία στιλέτων για ώρες με την ελπίδα ότι θα πιάσει έναν διαρρήκτη, και όπως η διαρρήκτης αγαπά να τρυπώνει πίσω από τις πλάτες ανθρώπων με κιάλια, διαπιστώνοντας ξαφνικά ότι έχει αφήσει το στιλέτο της στο σπίτι. Θα σ’ αγαπώ όπως ένα συρτάρι αγαπά ένα μυστικό διαμέρισμα και όπως ένα μυστικό διαμέρισμα αγαπά το μυστικό, και όπως ένα μυστικό αγαπά να κάνει την ανάσα κάποιου να κόβεται και όπως ένα άτομο που του έχει κοπεί η ανάσα αγαπά ένα ποτήρι μπράντι να του χαλαρώνει τα νεύρα, και ένα ποτήρι μπράντι λατρεύει να διαλύεται στο πάτωμα, και όπως ο θόρυβος του γυαλιού που σπάει αγαπάει να κάνει κάποιον άλλο να μένει με κομμένη την ανάσα, και όπως αυτός ο άλλος που μένει χωρίς ανάσα αγαπά ένα κοντινό γραφείο πάνω στο οποίο στηρίζεται, ακόμα και αν η στήριξη αυτή ενεργοποιεί ένα μοχλό που αγαπά να ανοίξει ένα συρτάρι και να αποκαλύπτει ένα μυστικό διαμέρισμα. Θα σ’ αγαπώ μέχρι όλα τα μυστικά διαμερίσματα να ανακαλυφθούν και να ανοιχθούν, και μέχρις ότου όλα τα μυστικά του κόσμου θα έχουν εξαφανιστεί ξέπνοα. Θα σ’ αγαπώ μέχρι όλοι οι κώδικες και οι καρδιές να έχουν σπάσει και μέχρι όλοι οι αναγραμματισμοί και τα αυγά να βγάλουν νόημα.

Θα σ’ αγαπώ μέχρι κάθε φωτιά να σβηστεί, κάθε σπίτι να ξαναχτιστεί με ξύλο από τα πιο όμορφα και ευσυγκίνητα δέντρα, και σε κάθε εγκληματία να περαστούν χειροπέδες από τον πιο αργοκίνητο αστυνομικό. Θα σ’ αγαπώ μέχρι ο Μ. να μισήσει τα φίδια και η Τζ. να μισήσει τη γραμματική, και θα σ’ αγαπώ έως ότου ο Σ. συνειδητοποιήσει ότι η Κ. δεν αξίζει την αγάπη του και ο Ν. καταλάβει ότι δεν είναι αντάξιος της Β.

Θα σ’ αγαπώ μέχρι το πουλί να μισήσει τη φωλιά του και το σκουλήκι να μισήσει το μήλο, και έως ότου το μήλο μισήσει το δέντρο και το δέντρο τη φωλιά και μέχρι ένα πουλί να μισήσει το δέντρο και το μήλο να μισήσει μια φωλιά, παρότι ειλικρινά δεν μπορώ να φανταστώ το τελευταίο συμβάν όσο σκληρά κι αν προσπαθήσω. Θα σ’ αγαπώ μέχρι να γεράσουμε, κάτι που μόλις συνέβη, και θα συνέβη ξανά, και συμβαίνει εδώ και αρκετές μέρες, αδιάκοπα, και συνέβαινε για μερικά χρόνια πριν απ’ αυτό, και θα συνεχίσει να συμβαίνει όπως οι δείκτες περιστρέφονται σε κάθε ρολόι και όπως οι σελίδες γυρνάνε σε κάθε ημερολόγιο σημειώνοντας το πέρασμα του χρόνου, εκτός από τα ρολόγια που οι άνθρωποι έχουν ξεχάσει να κουρδίσουν και τα ημερολόγια που οι άνθρωποι έχουν ξεχάσει να τοποθετήσουν σε ένα αρκετά ορατό σημείο. Θα σ’ αγαπώ ενώ βρισκόμαστε όλο και πιο μακριά ο ένας από τον άλλον, εμείς που κάποτε υπήρξαμε τόσο κοντά που θα μπορούσαμε να ανταλλάσσουμε το καλαμάκι και το μακρύ, λεπτό κουτάλι ανάμεσα στα χείλη και στα δάκτυλά μας αντίστοιχα.

Θα σ’ αγαπώ μέχρι οι πιθανότητες να βρεθούμε τυχαία γίνουν από ελάχιστες μηδενικές, και μέχρι το πρόσωπό σου να θολώσει σαν μακρινή ανάμνηση, και η μνήμη σου να ιδωθεί από ένα μακρινό νέφος, και το νέφος σου να απομνημονευθεί από ένα μακρινό πρόσωπο, και η απόστασή σου να απομακρυνθεί από την απομνημονευμένη μνήμη ενός νεφώδους νέφους. Θα σ’ αγαπώ ανεξάρτητα από το που θα πας και ποιον θα βλέπεις, ανεξάρτητα από το ποιον αποφεύγεις και ποιον δεν βλέπεις, και άσχετα από το ποιος σε βλέπει να αποφεύγεις το πού θα πας. Θα σ’ αγαπώ ό,τι κι αν σου συμβεί, και ό,τι κι αν μου συμβεί ενώ το ανακαλύπτω, όπως και αν με ανακαλύψουν αφού μου συμβεί αυτό που θα μου συμβεί ενώ το ανακαλύπτω.

Θα σ’ αγαπώ αν δεν με παντρευτείς. Θα σ’ αγαπώ αν παντρευτείς έναν άλλο –τον συμπρωταγωνιστή σου, πιθανώς, ή τον Υ, ή ακόμα τον Ο, ή κάποιον Ζ, πιθανώς Α, ακόμα και την Ρ παρότι δυστυχώς πιστεύω πως θα περάσουν μερικά χρόνια μέχρι δυο γυναίκες να μπορούν να παντρευτούν– και θα σ’ αγαπώ αν αποκτήσεις ένα παιδί, και θα σ’ αγαπώ αν αποκτήσεις δύο παιδιά, ή τρία παιδιά, ή ακόμα περισσότερα, αν και προσωπικά πιστεύω πως τρία είναι αρκετά, και θα σ’ αγαπώ αν ποτέ δεν παντρευτείς και ποτέ δεν κάνεις παιδιά και περάσεις τα χρόνια σου ευχόμενη να με είχες παντρευτεί τελικά και πρέπει να παραδεχτώ γι’ αυτό το τελευταίο, πως τις κρύες νύχτες προτιμώ αυτό το σενάριο απ’ όλα τα σενάρια που έχω αναφέρει. Αυτό, Μπεατρις, είναι πόσο θα σ’ αγαπώ ακόμα και αν ο κόσμος πάρει τον κακό δρόμο.
[...]
υπάρχουν φορές όπου όλος ο κόσμος μοιάζει να είναι σε κώδικα. Κάποιοι πιστεύουν ότι ο κόσμος μπορεί να αποκωδικοποιηθεί με έρευνα σε μια βιβλιοθήκη. Άλλοι πιστεύουν ότι ο κόσμος μπορεί να αποκωδικοποιηθεί μέσα από το διάβασμα μιας εφημερίδας. Στην περίπτωση μου, το μόνο πράμα που έβγαζε λογική σ' αυτόν τον κόσμο ήσουν εσύ, και χωρίς εσένα ο κόσμος θα μοιάζει τόσο δυσνόητος και τραγικός όσο μια χαλασμένη γραφομηχαν9.
[...]
Όσο περίεργο κι αν φαίνεται ακόμα ελπίζω για το καλύτερο, ακόμα και αν το καλύτερο –όπως ένα ενδιαφέρον γράμμα– φτάνει τόσο σπάνια, και ακόμα και όταν αυτό συμβεί μπορεί πολύ εύκολα να χαθεί.