Warsan Shire, Προς τα πίσω (μετάφραση)

Το ποίημα μπορεί να αρχίσει με εκείνον να μπαίνει περπατώντας προς τα πίσω σε ένα δωμάτιο.

Βγάζει τη ζακέτα του και κάθεται κάτω για το υπόλοιπο της ζωής του,

να πώς φέρνουμε τον Μπαμπά πίσω.

Μπορώ να κάνω το αίμα να κυλήσει πίσω στη μύτη μου, μυρμήγκια να συνωστίζονται σε μια τρύπα.

Γινόμαστε μικρότερα σώματα, τα στήθη μου εξαφανίζονται,

τα μάγουλά σου μαλακώνουν, δόντια βυθίζονται πίσω στα ούλα.

Μπορώ να μας κάνω να αγαπηθούμε, απλά πες τη λέξη.

Να τους δώσω πασσάλους αντί για χέρια ακόμα κι αν μόνο μία φορά μας άγγιξαν δίχως συναίνεση,

μπορώ να γράψω το ποίημα και να το κάνω να εξαφανιστεί.

Ο πατριός φτύνει το ποτό πίσω στο ποτήρι,

Το σώμα της μαμάς επιστρέφει στην κορυφή της σκάλας, το κόκαλο εφαρμόζει στη θέση του,

ίσως κρατάει το μωρό.

Ίσως είμαστε εντάξει μικρή;

Θα ξαναγράψω αυτή τη ζωή ολόκληρη και αυτή τη φορά θα υπάρχει τόση αγάπη,

που δεν θα μπορείς να δεις κάτι πέρα από αυτή.

Δεν θα μπορείς να δεις κάτι πέρα από αυτή,

Θα ξαναγράψω αυτή τη ζωή ολόκληρη και αυτή τη φορά θα υπάρχει τόση αγάπη.

Ίσως είμαστε εντάξει μικρή,

ίσως να κρατάει το μωρό.

Το σώμα της μαμάς επιστρέφει στην κορυφή της σκάλας, το κόκαλο εφαρμόζει στη θέση του,

ο πατριός φτύνει το ποτό πίσω στο ποτήρι.

Μπορώ να γράψω το ποίημα και να το κάνω να εξαφανιστεί,

να τους δώσω πασσάλους αντί για χέρια ακόμα κι αν μόνο μία φορά μας άγγιξαν δίχως συναίνεση,

μπορώ να μας κάνω να αγαπηθούμε, απλά πες τη λέξη.

Τα μάγουλά σου μαλακώνουν, δόντια βυθίζονται πίσω στα ούλα,

γινόμαστε μικρότερα σώματα, τα στήθη μου εξαφανίζονται.

Μπορώ να κάνω το αίμα να κυλήσει πίσω στη μύτη μου, μυρμήγκια να συνωστίζονται σε μια τρύπα,

να πώς φέρνουμε τον Μπαμπά πίσω.

Βγάζει τη ζακέτα του και κάθεται κάτω για το υπόλοιπο της ζωής του.

Το ποιήμα μπορεί να αρχίσει με εκείνον να μπαίνει περπατώντας προς τα πίσω σε ένα δωμάτιο.

Luna Miguel - αρσενική ποίηση (επιλογή μετάφρασης ποιημάτων)

το λένε σμήγμα

υπήρχε ένα παιδί με έξι δάκτυλα κι επίσης
ένα βουνό γόπες και μερικά πονηρά περιοδικά
που η μάνα μου βρήκε και κατέστρεψε
ενώ έκλαιγα
υπήρχε ένα ζευγάρι γυαλιά για να παίζω στο μπαλκόνι
το πλαστικό τους διάφανο μα άκαμπτο
μου ζουλούσε το κρέας γύρω από τα βλέφαρα
υπήρχαν μερικά χάπια για την κατάθλιψη
που μπορούσα να έχω κλέψει από τον πάγκο της κουζίνας
αλλά που προτιμούσα να περιεργάζομαι λες και ήταν
ληγμένα ζαχαρωτά μέσα σε βάζο ψιλικατζίδικου
υπήρχε βρωμιά κάτω απ' τα νύχια των δακτύλων μου και υπήρχε
βρωμιά κάτω από απ' το δέρμα της πόσθης
που μια μέρα ο πατέρας μου μου έμαθε να καθαρίζω
και που την ιατρική του ονομασία έμαθα πολύ αργότερα
όταν έψαχνα στο ίντερνετ πώς να πλένω τη βάλανο
του γιού μου προσεκτικά είδα πως κάποιοι τους
σβώλους τους λένε σμήγμα
υπήρχε ένα μπουκάλι λευκό κρασί μέσα στο λευκό ψυγείο
της γιαγιάς και υπήρχε ένας ακάλυπτος με ένα δέντρο και ένα
κίτρινο αρκουδάκι και επίσης το κουτάλι της σούπας
που έκαιγε τον ουρανίσκο
υπήρχαν δρόμοι στις πέντε το ξημέρωμα
υπήρχε μια κοπέλα που μου έπιανε το χέρι κάτω απ'
το παντελόνι της φόρμας υπήρχε ένα κουτάκι για το χόρτο
μερικές μάλλινες μπλούζες μερικά οικονομικά εγχειρίδια
υπήρχε ένα βιβλιαράκι όπου σημείωνα
όλες τις φορές που η μάνα μου ζοριζόταν
όλες τις φορές που ο πατέρας μου σιωπούσε
όλες τις φορές που είπα εγώ δε θα 'μαι έτσι

συζήτηση για τον φεμινισμό σε ένα μπιστρό της βαστίλλης

κατανοώ καλύτερα αυτό που είναι κοντά
από αυτό που είναι μακρυά
έτσι είμαι
δείχνω συμπόνοια ανάλογα με την εγγύτητα
της βασανισμένης καρδιάς και της δικής μου γαλήνιας καρδιάς
(που μερικές φορές υποφέρει)
έτσι είμαι (πρέπει να προσδιορίσω)
(τι ακριβώς υπέφερα)
(γιατί δεν μπορούσα)
η αλήθεια είναι πως κατανοώ καλύτερα τη φίλη μου
από το παρίσι αν καταρρεύσει ενώ μου διηγείται ότι την έχουν βιάσει
από όσο κατανοώ δεκάδες χιλιάδες γυναίκες
από άλλη ήπειρο αν η ζωή τους ανατραπεί
με μια καθημερινή βία (που δεν κατανοώ)
(αλλά που συναισθάνομαι καθώς τη διαβάζω υπέροχα
αφηγημένη στα διεθνή περιοδικά
που συγκεντρώνω σε μια εφαρμογή στο iphone μου
για τους άνδρες που είναι απασχολημένοι με τη διάδοση
και τις μεταστάσεις του καπιταλισμού)
είπα πως κατανοώ γιατί η φίλη μου από το παρίσι
είναι λευκή και κατανοώ γιατί η φίλη μου από το παρίσι
(ένας άλλος άνδρας δεν βάφτισε αυτή την πόλη
"πρωτεύουσα του πόνου";) είναι συμβολική πρωτεύουσα
και το γεγονός ότι τη βίασαν
είναι με αυτόν τον τρόπο σαν να βίασαν
εμένα τον ίδιο
(εντάξει
αυτό δεν είναι ακριβώς έτσι
αλλά με αυτόν τον τρόπο αντηχεί η φρικτή της ιστορία
στην ψυχή μου)
αυτό που θέλω να πω είναι πως δεν μπορώ να με συγχωρήσω
για την ανθρώπινη απόσταση μεταξύ μιας καρδιάς
που πονά και μιας που ηρεμεί
εγώ μόνο θέλω να είμαι ένας καλός άνδρας
(ακόμη και αν σε τελική ανάλυση είμαι άνδρας)




κι άλλη συζήτηση για τον φεμινισμό σε εκείνο το μπιστρό της βαστίλλης

του είπα πως θα πήγαινα να συναντήσω τη φίλη μου απ' το παρίσι
και δεν φάνηκε να τον ενοχλεί - και γιατί να το κάνει;
κι οι δυο γνωρίζουμε πως οι καρδιές μας
είναι μεγάλες και πως σε εκείνες μερικές φορές αντηχούν τα
γέλια των άλλων αυτό ποτέ δε μας έχει απασχολήσει
στη θεωρία αλλά πρακτικά πάντοτε έχει διαφορά
μια μεγάλη καρδιά δεν πιάνει περισσότερο χώρο από μία γροθιά
και τώρα οι δικές σου είναι κλειστές
και στρατηγικά κρυμμένες κάτω από το τραπέζι
αυτού του εστιατορίου στη βαστίλλη στο οποίο δειπνούμε
χωρίς να πεινάμε και πίνουμε χωρίς να διψάμε αλλά με λαχτάρα
να μάθουμε τι συνέβη μέσα στα κεφάλια μας
ποιος είπε το παρακάτω ποιος ονομάτισε εκείνο
τι νιώθω και τι με ολοκληρώνει
γροθιές κλειστές στόμα κλειστό
ίσως απλά να σκέφτεται πως σε αυτό το πλαίσιο
το γέλιο στην ξένη καρδιά δε σημαίνει τίποτα
πως το γέλιο στην ξένη καρδιά είναι απλά μια διαδικασία
ή πως το γέλιο στην ξένη καρδιά μας κάνει πιο δυνατές
βάζει το χέρι της επιτέλους πάνω στο ξύλινο τραπέζι
του εστιατορίου στη βαστίλλη και κοντά στο δικό μου
με σεβασμό και μια συστολή που μου φαίνεται υπέροχη
ξέρω πως δεν έχουμε κάνει τίποτα το επαναστατικό
ίσως απλά σταματάμε να αγαπιόμαστε

η σελήνη έχει φιλήσει τον ερνέστο

είπε πως δεν νιώθει πια τίποτα για εκείνον
πως σε κάθε περίπτωση λυπάται για όσα είπε
είπε πως το στόμα του μοιάζει με ένα ποτάμι
όχι από αυτά που διασχίζεις κολυμπώντας
αλλά απ' αυτά που αγγίζεις με τα δάκτυλα των ποδιών
για να ελέγξεις τη θερμοκρασία του νερού
σε εκείνη αρέσει να ξέρει την ακριβή θέση των πραγμάτων
να πειραματίζεται με τα χέρια
θέλει να τα αγγίζει όλα επειδή μέσα απ' το άγγιγμα
μπορεί να καταλάβει
από τι είναι φτιαγμένος ο κόσμος
είπε πως τα χείλη του ερνέστο ήταν φτιαγμένα
από μια απαλή αύρα είπε πως τα μάτια του την καθρέφτιζαν
υπομονετικά εκείνη τη νύχτα στη μαδρίτη
είπε πως το νερό ήταν χλιαρό
πως στον βυθό του κολυμπούσαν κοκκινόψαρα
πως στις όχθες του οι πέτρες αστράφταν
σαν αυτά τα νομίσματα που οι άνθρωποι ρίχνουν
όταν θέλουν να κάνουν μια εγωιστική ευχή
δεν ξέρω τι επιθυμεί η σελήνη
ποτέ δεν μου είπε μόνο ψιθύριζε ενδεχόμενα
άπειρα στα οποία μερικές φορές
δίναμε τα χέρια και κάποιες άλλες
με αυτό το ίδιο χέρι
αγγίζαμε το φύλο των άλλων
αλλά μόνο αφότου εκείνη έχει ελέγξει
τη μεταβλητή θερμοκρασία του ωκεανού
για να διασφαλίσει πως κανείς δεν θα τρέμει απ' το κρύο
περήφανη φροντίζει για όλους



https://vein.es/poesia-masculina-luna-miguel/

Αυτοπροσωπογραφία με την πλεξούδα της Σύλβια Πλαθ - Diane Seuss (μετάφραση)

Κάποιες κάνουν προσκύνημα για να την επισκεφτούν
στη βιβλιοθήκη της Ιντιάνα που έχει χρέος να την κρατά ασφαλή.

Δεν οδήγησα ως εκεί - Την ονειρεύτηκα, πλέξη πυκνή
δεμένη γύρω απ' τα χέρια μου, πιο βαριά από μολύβι.

Μάκραινα τα μαλλιά μου για χρόνια.
Κι έπειτα σκεφτόμουν εμμονικά να τα πετσοκόβω,

και το έκανα, τα έφερα πάνω απ' τα αυτιά μου. Αν τα μαλλιά είναι ομορφιά
τότε πλέον όμορφη δεν είμαι.

Η Σύλβια ήταν όμορφη, δεν ήταν;
Και όπως όλες μας, δεν κράδαινε την ομορφιά της

σαν όπλο; Και έπειτα παντρεύτηκε,
και το άφησε κάτω, και όταν προδόθηκε

και το σήκωσε πάλι ήταν μια λέξη-όπλο
ένα ποίημα-ξίφος. Στο όνειρο δένω

την πλεξούδα της στα δικά μου μαλλιά, στον σβέρκο μου
βγαίνω έξω με αυτή, διασχίζω τον κόσμο

των ανδρών, ταλαντεύεται πίσω μου σαν ουρά.

Diane Seuss, "Self-Portrait with Sylvia Plath’s Braid" from Poem-a-Day: May 25, 2015.  Copyright © 2015 by Diane Seuss.  Reprinted by permission of The Academy of American Poets.

Ενάντια στη Νοσταλγία - Ada Limón (μετάφραση)

Αν ήξερα πως θα 'ρθεις, τότε,
όταν πρωτοσκέφτηκα ότι η αγάπη θα ήταν αυτή
που θα με σώσει στο τέλος - αν ήξερα, θα
με είχα βιδώσει στο πίσω κάθισμα της μηχανής του
ενώ διασχίζαμε την ανάστερη γέφυρα
πάνω από την Ανατολική Ακτή όπου καλλιέργησα
τον πρώτο μου κήπο πίσω από τη συρμάτινη περίφραξη,
μέσα στα τσιμεντένια κρεβάτια που χωρίζονταν από κόκκινα
νυχτερινά τριαντάφυλλα; Αν ήξερα ότι είσαι εσύ,
που ακόμα και τότε απολάμβανα να βλέπω, στην άλλη άκρη του δωματίου,
πάντα ακούγοντας με αυστηρότητα, μοιάζοντας να αμφισβητείς τον εαυτό σου,
με τον τρόπο που πάντα το στόμα σου ήταν το στόμα σου,
θα είχα ανέβει σε εκείνη τη μηχανή ξανά
και ξανά μέχρι ν' αρρωστήσω από τις αναθυμιάσεις
στο καυτό κολλώδες κάθισμα αρχές φθινοπώρου;
Αν ήξερα, θα έκανα και πάλι το ένα λάθος
μετά το άλλο μέχρι να μείνει μόνο ο κορμός μου,
γυμνωμένος και εγώ η ίδια σχεδόν δίχως φύλλα;
Αν ήξερα, η αλήθεια είναι, θα γονάτιζα,
και θα ΄λεγα, Νωρίτερα, έλα σ' εμένα νωρίτερα.

https://astra-mag.com/articles/against-nostalgia/

Paula Bozalongo, Το δέρμα του μανταρινιού (επιλογή ποιημάτων)

Λέει η μαμά πως ο καρκίνος είναι
σαν μια μεγάλη αγάπη
που χάθηκε:
η θεραπεία πονάει περισσότερο απ' όσο συνολικά
πρόσεξες την ύπαρξή της.

Νιώθεις στο στομάχι σου
μια επανάσταση (χημειοθεραπεία),
κάποιον που σε βλάπτει
ένα δευτερόλεπτο αφού
σου δώσει το καλύτερό του χαμόγελο.

Σε αφήνει και πάντοτε περιμένεις
πως θα περάσει το κατώφλι,
πως σου απευθύνεται και ψιθυρίζει
-ηρέμησε, είμαι εδώ,
επέστρεψα και θα περάσουμε
την τελευταία νύχτα μαζί.

Η ψυχή δεν αντιστέκεται στην ομορφιά


Όταν χώρισαν
έπαψαν να 'ναι ήρωες.

Με τον καιρό
συνειδητοποίησα την επίδρασή της
στην επιβίωσή μου,
στην αδιόρατη προσπάθεια
της καθημερινής δουλειάς,
οι συζητήσεις ή οι προειδοποιήσεις
η ακατάπαυστη συγχώρεση που επιδιώκουν,
η απερισκεψία με την οποία μας εκφράζουν
αυτή η σχεδόν αυτοκτονική πίστη
ενώ περπατάμε, οι κόρες,
κατευθυνόμενες στην καταστροφή.

Μετά τον καρκίνο, όλοι
γινόμαστε θνητοί.
Ατελείς, ανθρώπινοι
σήμερα γνωριζόμαστε με κόρες,
πιθανώς μητέρες,
που όπως όλοι οι ήρωες
έχουν γνωρίσει τον φόβο.

Gabrielle Bates - Ο σκύλος (μετάφραση)

Δεν ήθελε να μου πει. Λίγο ακόμα και δεν θα το 'κανε.
Ήταν κυρίως τύχη παρά θάρρος αυτό που με ώθησε να τον ρωτήσω
Μια μπύρα μια ώρα νωρίτερα από το συνηθισμένο,
η επιθυμία για συζήτηση. Δεν είχα καμιά ένδειξη μέσα μου
πως εμπλακόταν με κάποιον τρόπο στα επακόλουθα.
Είπε, όταν ρώτησα, είχα μια κακή μέρα,
ή, είχα μια περίεργη μέρα, δεν μπορώ να θυμηθώ.
Είδα έναν σκύλο, είπε. Ήμουν στο τρένο.
Ένας άνδρας με έναν σκύλο σε ένα λουρί. Ο άντρας έτρεξε και τα κατάφερε
αλλά ο σκύλος έξω δίστασε, και οι πόρτες κλείσαν-
όχι, όχι πάνω στον λαιμό του- πάνω στο λουρί, παγιδεύοντάς το.
Ο άντρας ήταν μέσα, και ο σκύλος ήταν έξω στην πλατφόρμα.
Το κουμπί μέσα από την πόρτα, κουδούνισε με φως, αναβόσβησε.
Ο άντρας φώναζε τώρα, πατώντας το κουμπί,
όλα τ' άλλα σιωπή, η σύγχυση
του σκύλου που τραβιέται παράλληλα, το βήμα ήταν αργό μέχρι που πια δεν ήταν.
Το τούνελ μέσα από το οποίο το τρένο πρέπει να πέρασε αφήνοντας τον σταθμό
είναι άψογα βαθμονομημένο, ασυγχώρητη εφαρμογή.
Ο σκύλος είχε χρώμα και μέγεθος που δε γνωρίζω,
οπότε το σκέφτομαι όπως το πλήθος.
Μεγάλος. Μικρός. Μακρύτριχος, ή κοντότριχος. Λευκός ή γκρι.
Αλλά ο άντρας είναι πάντα ο ίδιος.
Καθώς τον σφίγγω πάνω μου στην κουζίνα,
η στιγμή αυτή μου ανοίγει τα μάτια. Πόσο εύκολα
Μπορώ να φανταστώ μια εκδοχή των ζωών μας
στην οποία μου κρατάει όλα του τα βάσανα κρυφά.
Είδα την μπύρα στον πάγκο. Με είδα να την πίνω.
Όταν πήγαμε στο κρεβάτι, κοίταξα το πίσω μέρος του κεφαλιού του
διχασμένη ανάμεσα στη συμπόνοια και στην οργή. Τα νύχια μου
ξύνοντας απαλά το μπράτσο του, πάνω-κάτω, πάνω-κάτω,
η λεπίδα χωρίς την οποία η λαιμητόμος δεν είναι κάτι.

(Judas Goat, Gabrielle Bates, Tin House, 2023)

Στην άλλη άκρη της γραμμής - Sandra Lim (μετάφραση)

Όταν τηλεφώνησε, υπήρχαν 261 συναισθήματα
ενεργά. Πίστευα ήταν απλά νοσταλγία,
ταπείνωση, και λίγη πικρία που 'χαν μείνει, αλλά να,
που τώρα αναγνωρίζω την ευφυΐα των αριθμών.
Τα συναισθήματα 75 και 78 με έκαναν χαρούμενη και μόνο που έμαθα
πως υπήρξαν. Ένιωσα λιγότερο μόνη, πιο ανθεκτική.
Με ενθάρυνε η ύπαρξη του 152.
Ωστόσο, πώς μπορούσα να δεχτώ τα 9, 14 και 179;
Αξίζαμε περισσότερα, πέρα από κίνδυνο και ανέχεια.
Κάτι αναφορικά με το 260 έλυσε τα μάγια μέσα μου
και προσέφερε μια ελάχιστη αλλαγή: άνοιξα τα μάτια μου μέσα στο νέφος
και έσκισα την επιφάνεια των 261 και 4 με μια μεγάλη κραυγή.

Σκέφτηκα ένα Δέντρο που Πεθαίνει - Sandra Doller (μετάφραση)

Πίστευα ότι ένα δέντρο που πεθαίνει ήταν σημάδι λοιμού ή φρίκης ή ότι έχεις κάνει κάτι κακό στη ζωή σου και για αυτό το δέντρο σου πέθανε. Μα όχι, κάποιες φορές, σαν ένα κατοικίδιο, απλά πεθαίνουν. Άλλη διάρκεια ζωής από έναν σκύλο, πόσο άδικο είναι αυτό, έχεις τον σκύλο σου μόνο για αυτή τη μικρή φέτα χρόνου και έπειτα προχωράς. Τίνος τα κατοικίδια είμαστε; Αν η διάρκεια ζωής ενός δέντρου ειναι σαφώς μεγαλύτερη από τη δική μας, αυτό μας κάνει κατοικίδια; Θέλω να πω, στους ομόκεντρους κύκλους της διάρκειας των ζωών μας, ποιος νικάει τον διαγωνισμό και είναι αυτός ο λόγος που σε έκανε να πιστέψεις στον θεό; Ποια είμαι για να ρωτάω όλες αυτές τις ερωτήσεις, η μάνα μου; Εγώ είμαι μάνα τώρα και οφείλω να έρθω με απαντήσεις για τον τρόπο που ένα γράμμα από τη λέξη «τώρα» στη λέξη «ώρα» αλλάζει τα πάντα: το πρωινό σου είναι τώρα έτοιμο, το πρωινό σου είναι ώρα έτοιμο. Ας μιλήσουμε για τυπογραφικά λάθη. Στο επίπεδο του γράμματος. Ήταν όταν είδα το χέρι μου να κρατάει το κεφάλι του μωρού που συνειδητοποίησα ότι δεν είμαι πια εγώ το μωρό.

επαναστατικό σημείωμα 6/ γράμμα 7/ γράμμα 8 - Diana di Prima (μετάφραση)

Επαναστατικό σημείωμα #6

απέφυγε τον τύπο
που θεωρεί τους Μπόνι και Κλάιντ υπερβολικά βίαιους
που βλέπει το αίμα αλλά όχι τη ροή της ενέργειάς του
μας αγαπάνε και θέλουν να χρησιμοποιούμε αντισύλληψη
μας αγαπάνε και θέλουν οι Ινδουιστές να σκοτώσουν τις αγελάδες τους
μας αγαπάνε και έχουν μια άχρωμη και άνοστη σκόνη
το ιδανικό δείγμα συνθετικής τροφής . . .

Επαναστατικό γράμμα #7

 είναι κι αυτοί που θα σου πουν
πώς να φτιάξεις μολότοφ κοκτέιλ, χειροβομβίδες,
βόμβες που λένε
ίσως και να τις χρειαστείς
βρες τες και μάθε, προσδιόρισε
τον σκοπό σου με σαφήνεια, επέλεξε τα πυρομαχικά σου
έχοντας αυτό στο νου σου
//
δεν είναι καλή ιδέα να κουβαλάς όπλο
ή μαχαίρι
εκτός αν είσαι ειδικός στη χρήση του
όλα τα ξίφη έχουν δυο άκρες, μπορούν να χρησιμοποιηθούν εναντίον σου
από κάθε άνθρωπο που μπορεί να τα πάρει απ' το χέρι σου
//
είναι
πιθανό ακόμα και στην ανατολική ακτή
να βρεις ένα απομονωμένο μέρος για εξάσκηση στο σημάδι
η επιτυχία
θα εξαρτηθεί κυρίως από την καθαρότητα του μυαλού σου:
διαλογίσου, προσευχήσου, κάνε έρωτα, να είσαι προετοιμασμένη
ανά πάσα στιγμή, να πεθάνεις
//
αλλά μην είσαι στην τσίτα: τα όπλα
δε θα νικήσουν αυτό, είναι
ένα τυχαίο κομμάτι της δράσης
στο οποίο καλό θα είναι να είσαι καλή,
αυτό που θα νικήσει
είναι το φυλαχτό, η ουσία που δίνουμε ο ένας στον άλλο,
η ενέργεια όταν συνδεόμαστε
(το γεγονός ότι αγγίζουμε
και μοιραζόμαστε το φαγητό)
η βουδιστική φύση
των πάντων, φίλων και εχθρών, σαν ένα εκατομμύριο σκουλήκια
που σκάβουν στοές στα θεμέλια της γης
μέχρι να καταρρεύσει





"Επαναστατικό γράμμα #8 " Diane di Prima

Κάθε φορά που επιλέγεις το σημείο για ένα γεγονός
μια διαμαρτυρία, μια πορεία, μια συγκέντρωση, επιλέγεις το έδαφος
για μια ενδεχόμενη μάχη.
Εσύ ακόμα καθορίζεις την επιρροή τους.
Διάλεξε το γήπεδο σου με αυτό το κριτήριο.
Θυμήσου τους κανόνες των παλαιότερων:
μείνε κοντά στον διπλανό σου, μην τους αφήνεις να σε παρασύρουν
κάθε φορά στην ίδια πλατεία, θα το ‘βρισκα απαίσιο
να σέρνομαι ματωμένη έξω από την πλατεία για να βρω βοήθεια:
κεντρική πλατεία δυτικά, ή μια λεωφόρο παρακάτω, τι απ’ τα δυο θα
επέλεγες;
//
πάνε στις συγκεντρώσεις
με λιβάνι, λουλούδια, φαί, και μια πλαστική σακούλα
με ένα πατσαβούρι μέσα της, για τα δακρυγόνα, μη φοράς κοσμήματα
φόρα ρούχα που μπορούν να βγουν εύκολα, μη φοράς γυαλιά
φακούς επαφής
τα σκουλαρίκια στα τρυπημένα αυτιά είναι εξαιρετικά επικίνδυνα
//
προσπάθησε να σαι καθαρή
από πριν, αυτό που θα κάνεις ίσως να οδηγήσει
σε μπλέξιμο
αν προσπαθήσεις να απομακρυνθείς απ’ το πλήθος μείνε εκτός κέντρου
μην ποδοπατάς ή πανικοβάλλεις άλλους
μην ταλαντεύεσαι μεταξύ ενεργητικής και παθητικής αντίστασης
να ξέρεις τα όριά σου, να αντέχεις την καταφρόνηση
δεν είναι για σένα, ούτε για κάποιο από τ’ αδέρφια σου
//
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ ΔΟΥΛΕΥΕΙ, θα χρειαστούμε όλοι μας
να το χτυπάμε από όλες τις μεριές
για να το καταστρέψουμε

[πηγή Diane di Prima, Revolutionary Letters. May 1968-December 1971 (1971)]

Δεν γράφω - Anne Boyer (μετάφραση)

Όταν δεν γράφω δεν γράφω ένα μυθιστόρημα με τίτλο 1994 για μια νεαρή γυναικά σε ένα βιομηχανικό συγκρότημα μιας επαρχιακής πόλης που το επάγγελμά της είναι να κάνει αποκοπή επικόλληση τον χρόνο. Δεν γράφω ένα μυθιστόρημα με τίτλο Νέρωνας για το πιο πλούσιο αστέρι της τέχνης στο διάστημα. Δεν γράφω ένα βιβλίο με τίτλο Μίσος στην Πόλη του Κάνσας. Δεν γράφω ένα σίκουελ στο Μίσος στην Πόλη του Κάνσας με τίτλο ο Μαλντορόρ της Σκύλας. Δεν γράφω ένα βιβλίο πολιτικής φιλοσοφίας με τίτλο Ερωτήματα για Ποιητές. Δεν γράφω σκανδαλώδη απομνημονεύματα. Δεν γράφω μίζερα απομνημονεύματα. Δεν γράφω απομνημονεύματα για την ποίηση ή την αγάπη. Δεν γράφω απομνημονεύματα για τη φτώχια, τη συσσώρευση χρέους, ή τη χρεοκοπία. Δεν γράφω για το οικογενειακό δικαστήριο. Δεν γράφω απομνημονεύματα γιατί τα απομνημονεύματα είναι για ανθρώπους που έχουν δική τους ιδιοκτησία και δεν γράφω απομνημονεύματα για τους περιορισμούς των απομνημονευμάτων.

Όταν δεν γράφω απομνημονεύματα δεν γράφω επίσης κάθε είδους ποίηση, ούτε σύγχρονα πεζοποιήματα ούτε τίποτα τέτοιο, ούτε ποιήματα που αποτελούνται από αποσπάσματα, ούτε σφιχτά και συμπυκνωμένα ποιήματα, ούτε χαλαρά και διαλογικά ποιήματα, ούτε ποιήματα με συγκεκριμένο θέμα, ούτε  δεξιοτεχνικά ποιήματα που επιστρατεύουν πολλούς διαφορετικούς τύπους ευφωνικών μέσων, ούτε ποιήματα με επιφάνειες και ούτε ποιήματα δίχως, ούτε ποιήματα ντοκουμέντα για πρόσφατα πολιτικά στιγμιότυπα, ούτε ποιήματα βαριά με αναφορές στην κριτική θεωρία και στα ποπ τραγούδια.

Δεν γράφω το «Φεύγοντας από τον Σταθμό της Ατόσχα» της Αν Μπόιερ και σίγουρα δεν γράφω τη «Νάτζα» της Αν Μπόιερ αν και θα ήθελα να γράψω το «Χρέος» της Αν Μπόιερ παρότι δεν γράφω επίσης τη «Γερμανική Ιδεολογία» της Αν Μπόιερ και σίγουρα δεν γράφω ένα σενάριο με τίτλο «Σπαρτιατιστές».

Δεν γράφω έναν απολογισμό των πράξεών μου πιο μίζερο από του Ρουσσώ.

Δεν γράφω έναν απολογισμό των πράξεών μου πιο αθώο από του Μπλέικ.

Δεν γράφω επική ποίηση παρότι μου αρέσει αυτό που ο Μίλτον είπε για τους λυρικούς ποιητές που πίνουν κρασί ενώ οι επικοί ποιητές θα έπρεπε να πίνουν νερό από ένα ξύλινο μπολ. Θα ήθελα να πίνω κρασί από ένα ξύλινο μπολ ή να πίνω νερό από ένα άδειο μπουκάλι κρασιού.

Δεν γράφω ένα βιβλίο για τα ψώνια, το οποίο μιλά για μια γυναίκα που ψωνίζει.

Δεν γράφω λίστες ονείρων, ούτε δικές μου ούτε κανενός άλλου.

Δεν γράφω ιστορικές αναπαραστάσεις λογοτεχνίας που θα διαρκέσει στον χρόνο.

Δεν γράφω τίποτα που κάποιος μου έχει ζητήσει ή που περιμένει από μένα, ούτε ποιητικό δοκίμιο ή και κανενός άλλου τύπου δοκίμιο, ούτε μια απάντηση σε πρακτικά συνεδρίου, ούτε απαντήσεις σε συνεντεύξεις, ούτε γράφω συμβουλές σε νεότερους συγγραφείς, ούτε τις σκέψεις μου για την κριτική θεωρία και τα ποπ τραγούδια.

Δεν γράφω ένα νέο σύνταγμα για τη δημοκρατία δίχως ιστορία.

Δεν γράφω μια διαθήκη ή μια ιατρική αναφορά.

Δεν γράφω στάτους στο Φέισμπουκ. Δεν γράφω ευχαριστήρια σημειώματα ή απολογίες. Δεν γράφω ομιλίες για συνέδρια. Δεν γράφω κριτικές βιβλίων. Δεν γράφω περιλήψεις.

Δεν γράφω για τη σύγχρονη τέχνη. Δεν γράφω απολογισμούς των ταξιδιών μου. Δεν γράφω κριτικές για τον Νέο Ερευνητή και δεν γράφω άρθρα για το Τριπλό Στέγαστρο και δεν γράφω τίποτα για τον Φράχτη. Δεν γράφω έναν ημερήσιο απολογισμό των αναγνώσεων, των δραστηριοτήτων και των ιδεών μου. Δεν γράφω μυθιστορήματα επιστημονικής φαντασίας με θέμα την ιδέα της αυτονομίας της τέχνης και μυθιστορήματα επιστημονικής φαντασίας με θέμα το πρόβλημα μιας κοινωνίας με έναν μόνο νόμο αυτόν της συναίνεσης. Δεν γράφω ιστορίες βασισμένες σε πρώτη ύλη για ιστορίες του Ναθάνιελ Χόθορν. Δεν γράφω προφίλ για ονλάιν ραντεβού. Δεν γράφω σε ανώνυμες κοινότητες. Δεν γράφω εγχειρίδια χρήσης.

Δεν γράφω μια ιστορία για αυτούς τους καιρούς ή για περασμένους καιρούς ή για κάποιους μελλοντικούς καιρούς και ούτε καν την ιστορία αυτών των οραμάτων που είναι μαζί μου όλη μέρα και όλη νύχτα.

 

Anne Boyer, "Not Writing" from Garments Against Women (Ahsahta Press, 2015)