Η Λούνα ζητά από τη Λούνα να γράψει ένα χαρούμενο ποίημα - Luna Miguel (μετάφραση)

Μου ζητάς ένα χαρούμενο ποίημα. Τι θέλεις να πω. Ότι πιστεύω στην αγάπη. Ότι αυτό που με συγκινεί περισσότερο σε αυτή τη ζωή είναι να τρώω πίτσα τις Κυριακές. Ότι λατρεύω να παίρνω το σπέρμα ανάμεσα στα πόδια μου, μέχρι να πέσει υγρό, στάλα στάλα, στο κρύο πάτωμα του ύπνου μου. Μου ζητάς ένα χαρούμενο ποιήμα και αυτό είναι κάτι σχεδόν αδύνατο, γιατί όταν είμαι χαρούμενη δεν ξέρω πώς να το πω. Ή γιατί όταν είμαι χαρούμενη λαχταρώ την ευφορία. Ή γιατί όταν είμαι χαρούμενη κάνω πράγματα πιο σημαντικά, όπως να κλαίω. Διαβάζω ένα βιβλίο στο οποίο η πρωταγωνίστρια σκοτώνει τον γάτο της και δεν νιώθει τίποτα. Ακούω ένα τραγούδι στο οποίο δύο εραστές χωρίζουν και δεν νιώθω τίποτα. Βλέπω τα μηνύματα στο Whatsapp και μαθαίνω πως ένας φίλος ήθελε να κόψει τις φλέβες του για να πάψει να νιώθει. Τι θέλεις να σου πω εγώ λοιπόν. Ποιον θέλεις να σώσω εγώ τώρα. Μου ζητάς ένα χαρούμενο ποίημα και αυτό είναι το μόνο που μπορώ να σου πω: Όχι.

'Ηταν η Βηρυτός, ξανά από την αρχή - Etel Adnan

Ήταν η Βηρυτός, ξανά από την αρχή,
ήταν η Βηρυτός στο ραδιόφωνο
το Ελ Σαλβαδόρ στην τηλεόραση
ήταν η Σάμπρα & η Σατίλα
στη μνήμη
ήταν η Ουσουλουτάν στην καρδιά

Ήταν η Βηρυτός, ξανά,
όταν πιστέψαμε ότι η Βηρυτός πήγε
να ξεκουραστεί, αλλά η Βηρυτός δεν θα κοιμηθεί
μέχρι να κοιμηθεί το Ελ Σαλβαδόρ
και το Σαν Φρανσίσκο δεν
θα φάει
μέχρι η Ερυθραία να φάει
και το Ελ Σαλβαδόρ
δεν θα πεθάνει

Ήταν η Βηρυτός ξανά από την αρχή
στη Μανάγκουα, στην Αντίγκουα,
στις παραγκουπόλεις της
Μασσαλίας,
οπουδήποτε το ράδιο στριγγλίζει τους
ήχους του
και εννοώ παντού
σε αυτή την ηλεκτρονική εποχή
και ο άνθρωπος των σπηλαίων υποφέρει
στην κοιλιά του Ελ Σαλβαδόρ
και υπάρχουν τούνελ που οδηγούν
στα κεντρικά της Ελπίδας

υπάρχει ελπίδα στο Ελ Σαλβαδόρ
γιατί υπάρχουν άνθρωποι,
υπάρχει ελπίδα στο Ελ Σαλβαδόρ
γιατί η αξιοπρέπεια έχει όνομα,
εκεί πέρα,
επειδή το ΚΑΚΟ είναι τόσο μεγάλο
τόσο δυσοίωνο
εκεί πέρα
που ακόμα και οι Ιησουίτες ιερείς
έχουν γίνει επαναστάτες
για πρώτη φορά στην Ιστορία.

Ήταν η Βηρυτός ξανά από την αρχή
εκείνη τη μέρα, και σήμερα, και
κάθε μέρα
γιατί μπανάνες και μάνγκο
μεγαλώνουν κάθε μέρα,
γιατί ο ήλιος, προσεκτικά,
λάμπει κάθε μέρα
ώστε να υπάρχει ελπίδα, κάθε μέρα,
κάτω από τις βόμβες,
υπάρχει ελπίδα, κάθε μέρα,
στις αιμορραγούσες αρτηρίες
του Ελ Σαλβαδόρ
και υπάρχει ο Ιησούς, ο «Σωτήρας»,
εκεί,
κάπου, που ανέβηκε
στο Πάνθεον των Ιθαγενών Θεών,
και στου οποίου την Ανάσταση εμείς
θα πιστέψουμε μόνο όταν
όλοι οι άνθρωποι σε αυτή τη Γη,
και όλα τα φυτά,
και όλα τα ζώα,
και όλα τα σύμπαντα,
θα αναστηθούν,
και η ανάσταση είναι αξιοπρέπεια,
εννοώ,
η ανάσταση είναι ελευθερία,
η ανάσταση είναι ψωμί κι ένα σπίτι
για τους φτωχούς, η ανάσταση είναι ειρήνη, για όλους,
                                                                        για πάντα,
                                                                        για πάντα.
Ήταν η Βηρυτός ξανά από την αρχή
γιατί τα ορφανοτροφεία
αυξάνονται γρηγορότερα από τα σχολεία
στο Ελ Σαλβαδόρ, τα ηλιοβασιλέματα συμβαίνουν πέρα
από την εμβέλεια των ανθρώπων,
και δεν υπάρχει
άλλος ορίζοντας εκεί παρά
ο ορίζοντας του τρόμου.
Ήταν η Βηρυτός, ξανά από την αρχή,
γιατί η θάλασσα σηκώθηκε στα πόδια της
και εξαπέλυσε μια λιτανεία
λέξεων,
είναι η Βηρυτός, ξανά από την αρχή,
γιατί οι ποιητές πεθαίνουν
αντί να παραδίνονται,
γιατί μιλούν για ελπίδα,
και δεν φορούν
τις λέξεις τους σαν περιδέραιο
από πέρλες,
γιατί οι ποιητές αρνούνται να πεθάνουν,
και κουβαλούν την ελπίδα πάνω στις
πλάτες τους, και πάνε από πόρτα
σε πόρτα, όπως κάνουν οι μέλισσες
από λουλούδι σε λουλούδι,
για να αφήσουν μηνύματα αντίστασης
μέσα στις
καρδιές των ανθρώπων.

Και είναι η Βηρυτός ξανά από την αρχή
με νερό στον ορίζοντα
νεκροταφεία που εκτοπίζουν ξενοδοχεία
αεροπλάνα που φέρνουν τα χειρότερα
νέα
και αμέτρητες ακολουθίες θλίψης

Και είναι η Βηρυτός ξανά από την αρχή
γιατί οι άνθρωποι τρέχουν
για να κρατήσουν τις κοιλιές και τα μυαλά τους
                                σε τάξη,
κουβαλώντας την τιμή τους ως μοναδική
αποσκευή
και μετρώντας τους νεκρούς
μεταξύ εαυτών
όπως μετράμε τα ψιλά
στις πόλεις της Ισχύος

Και είναι η Βηρυτός ξανά από την αρχή
γιατί οι άνθρωποι λένε μέσα απ' τα δόντια τις
προσευχές τους και περιμένουν την
Παρθένο Μαρία να ακούσει
και οι άνθρωποι γνωρίζουν πως είναι παγιδευμένοι
και θυμούνται το
τραπεζομάντιλο, πίσω στο σπίτι,
και το φαγητό,
προτού καταλήξουν στο νεκροτομείο

Και ήταν η Βηρυτός ξανά από την αρχή
με πατεράδες που πυροβολούν τους
γιους τους
και γιους που θάβουν τους πατεράδες τους
προτού τα κουνούπια τους κάνουν
αγνώριστους

και ήταν η Βηρυτός ξανά από την αρχή
όταν μόνο οι τράπεζες έμειναν όρθιες
και τα λεφτά αυξάνονταν
στον ρυθμό των τραυματιών

και ήταν η Βηρυτός ξανά από την αρχή
με τον ουρανό να επεκτείνεται
κάθε δευτερόλεπτο για να φτιάξει
χώρο για τους ανώνυμους
ήρωες των δρόμων του
Ελ Σαλβαδόρ.

Etel Adnan "It Was Beirut, All Over Again," Middle East Report 162 (January/February 1990)

Συγγνώμη σε Όλους τους Ανθρώπους στο Λίβανο - June Jordan (μετάφραση)

Αφιερωμένο στους 600.000 Παλαιστίνιους άνδρες, γυναίκες και παιδιά που έζησαν στο Λίβανο από το 1948 ως το 1983

Δεν γνώριζα και κανείς δεν μου είπε και τι
θα μπορούσα να κάνω ή να πω, στην τελική;

Είπαν ότι εσείς πυροβολήσατε τον Πρέσβη του Λονδίνου
και όταν αυτό δεν ίσχυε
είπαν και
τι έγινε
Είπαν ότι τους βομβαρδίσατε στα βόρεια χωριά
και όταν τα κλιμάκια του ΟΗΕ ανέφεραν πως αυτό δεν ήταν αλήθεια
επειδή από πλευράς σας η παύση πυρός κρατούσε
περισσότερο από έναν χρόνο
είπαν και
τι έγινε
Είπαν ότι απλά ήθελαν να φτιάξουν
μια ουδέτερη ζώνη 40 χιλιομέτρων και τότε
κατέστρεψαν
τα αποθέματα νερού σας το ρεύμα σας
τα νοσοκομεία σας τα σχολεία σας τους δρόμους σας και τις λεωφόρους σας
μέχρι βόρεια στη Βηρυτό επειδή είπαν αυτή
ήταν η προσπάθειά τους για ειρήνη
Ανατίναξαν τα σπίτια σας και κατεδάφισαν τα μανάβικα
και σταμάτησαν τον Ερυθρό Σταυρό και πήραν με τη βία τους γιατρούς
στη φυλακή και βομβαρδίσαν αγόρια και κορίτσια
που τα σώματά τους
πρήστηκαν μοβ και μαύρα δύο φορές το μέγεθός τους
και ξερίζωσαν τα πόδια από ένα μωρό τεσσάρων μηνών
και τότε
είπαν πως αυτό ήταν λαμπρό
στρατιωτικό επίτευγμα και ότι αυτό έγινε
είπαν στο όνομα της αυτοάμυνας είπαν
ότι αυτή είναι η ευγενέστερη αξία
της ανθρωπότητας δεν είναι προφανές;
Είπαν κάτι σαν ποτέ ξανά και τότε
άφησαν περίπου ένα εκατομμύριο ανθρώπους δίχως σπίτι
σε λιγότερο από τρεις εβδομάδες και σκότωσαν ή ακρωτηρίασαν
40.000 από τους άνδρες σας και τις γυναίκες σας και τα παιδιά σας

Αλλά εγώ δεν γνώριζα και κανείς δεν μου είπε και τι
θα μπορούσα να κάνω ή να πω, στην τελική;

Είπαν ότι είναι θύματα. Είπαν ότι είστε
Άραβες.
Αποκάλεσαν       τα διαμερίσματα και τους κήπους σας      αντάρτικα
οχυρά.
Αποκάλεσαν      την κραυγαλέα καταστροφή
που δημιούργησαν    τα ερείπια.
Μετά σας είπαν να φύγετε, έτσι δεν είπαν;

Δεν διαβάσατε τα φυλλάδια που έριξαν
από τα υπερσύγχρονα αεροσκάφη τους;
Σας είπαν να φύγετε.
Ένα εκατομμύριο και τριάντα πέντε χιλιάδες
Παλαιστίνιοι στη Βηρυτό και γιατί
δεν πήρατε το μήνυμα;
Φύγετε!

Υπήρχε η Μεσόγειος: Εσείς
θα μπορούσατε να περπατήσετε πάνω στο νερό και να μείνετε
εκεί.
Ποιο ήταν το πρόβλημα;

Εγώ δεν γνώριζα και κανείς δεν μου είπε και τι
θα μπορούσα να κάνω ή να πω, στην τελική;

Ναι, γνώριζα ότι ήταν τα λεφτά που κέρδιζα ως ποιήτρια που
πλήρωσαν
για τις βόμβες και τα αεροπλάνα και τα τανκς
που χρησιμοποίησαν για να σφαγιάσουν την οικογένειά σου

Αλλά δεν είμαι κακός άνθρωπος
Οι άνθρωποι της χώρας μου δεν είναι τόσο κακοί

Μπορείτε μόνο να μην περιμένετε και τόσα πολλά
από αυτούς από εμάς που πρέπει να πληρώνουμε φόρους και να βλέπουμε
αμερικανική τηλεόραση

Καταλαβαίνετε τι εννοώ;

Συγγνώμη.
Στ' αλήθεια συγγνώμη.

Η ελευθερία των τυράννων - Taja Kramberger (μετάφραση)

I.

Για να αποκόψετε έναν άνδρα ή μια γυναίκα
από τον κύκλο των αγαπημένων τους:
βρείτε τις συντεταγμένες τους, απ' όπου
πολεμούν έναν σπειροειδή άνεμο μιας τραμουντάνας
και μια αιφνίδια
εισβολή ηλιθιότητας.

Ξεφλουδίστε το δέρμα τους ως τα κόκαλα,
πάρτε στην κατοχή σας
το απόσταγμά της ύπαρξής τους, την κληρονομιά τους,
αφήστε τα λείψανά τους να σας αποδοθούν.

Αλλά ακόμα κι εκ των προτέρων, όσο είναι ακόμα ζωντανοί,
πηδήξτε τους μες στη λάσπη,
προκαλέστε γενικευμένη καταστολή
ώστε η γενναιότητα της εκφοράς τους να εξατμιστεί
ώστε η λογική των όσων ακούγονται να καλυφθεί.

Κάψτε τους στην ακαδημαϊκή πυρά
στα κούφια χαμόγελα από τις μηχανικές μαριονέτες,
που ανακρίνουν φοιτητές
και τους επιβάλλουν τα δικά τους
αρρωστημένα είδωλα.

Ντυθείτε ένα λευκό φόρεμα
μετά το autodafé
και με ένα υπεροπτικό χαμόγελο
ανακοινώστε μια νέα,
καλύτερη και ομορφότερη αρχή.

Με ένα σώμα μπορείτε να κάνετε τα πάντα.
Με μυαλό και ψυχή
μπορείτε να κάνετε τα πάντα.

Αν τα έχετε.

ΙΙ.

Αποστάξτε το πνεύμα ενός άντρα ή μιας γυναίκας
από το σώμα τους:

απαγορεύστε τα βιβλία τους
παρουσιάστε τις ιδέες τους ως επικίνδυνες
πνευματικές ρουκέτες, κολλήστε τους
το στίγμα της παράνοιας.

Φτύστε το έργο τους, κόψτε το σε κομμάτια, δουλεία,
την οποία είχαν εκπονήσει με μεγάλο κόπο,
έτσι που μόνο λίγα αμήχανα ίχνη
στο χιόνι να μείνουν από αυτούς.

Ποδοπατήστε ακόμα κι αυτά!

Σβήστε τα επιτεύγματά τους
μέχρι που να μη μείνει ούτε ένα κομμάτι,
έτσι που καμία, ούτε καν μια αφηρημένη
απόδειξη της ύπαρξής τους να μη μείνει.

Ούτε ένα στοιχείο για την ακούραστη σκέψη
κάποιου, που
θα ήθελε να ζήσει και
να δημιουργήσει σε αυτό το μέρος.

Η ελευθερία των τυράννων προηγείται της ελευθερίας μας.

Εκεί, όπου αυτοί που από μας που αγαπάμε την ελευθερία

προσδοκούμε το γέλιο και τη φωνή της ζωής,

ακόμα και η θάνατος σιωπηλά από εκεί αποσύρεται.

τρία ποιήματα - Iva Jevtic (μετάφραση)

Την τελευταία φορά στάθηκα στα πόδια μου και κατά λάθος συνέθλιψα μια ολόκληρη πόλη.
Από τότε κρατάω τα πόδια μου ψηλά στον αέρα.

Μικρά πουλιά φωλιάζουν πάνω τους.

*

Το μόνο ταλέντο, πέρα από την όρεξη, με το οποίο ο θεός προίκισε την οικογένεια Ράντοβιτς, ήταν
το ταλέντο του να δηλώνεις το προφανές. Κι έτσι ο προπαππούς μου ο Ίλια, ο θεός να τον αναπαύσει, κάποτε είπε, Na sirotinju se i zecu nadigne. Αλλά παρότι οι λέξεις μπορούν να σκοτώσουν, δεν ήταν οι λέξεις που αποδείχτηκαν μοιραίες για τον προπαππού μου.

Ο προπαππούς Ίλια πέθανε από αχαλίνωτη όρεξη. Μια μέρα κατά τη διάρκεια της απογευματινής του σιέστας, έχοντας φάει, όπως τόσες φορές ως τότε, μια τεράστια μερίδα γαλοπούλα.

Κι έτσι εμείς, οι Ράντοβιτς, δεν είμαστε ιδιαίτερα ταλαντούχα άτομα, κι έτσι αυτά τα λίγα που
διαθέτουμε, είναι τα πιο θανάσιμα.

*

Η βαρύτητα είναι βαρετή.
Η βαρύτητα κάνει όλα τα πράγματα να κρεμάνε λιγάκι και μερικά από αυτά να πέφτουν.
Η βαρύτητα είναι ένας νόμος της φύσης.

Ο πατέρας μου, που είναι γιατρός, γνωρίζει τα πάντα για τους νόμους της φύσης. Γνωρίζει πως το α οδηγεί στο β που προκαλεί το γ, το οποίο με τη σειρά του γίνεται μια παγκόσμια σταθερά δ. Μερικές φορές έχει δίκιο μερικές όχι, αλλά είναι δύσκολο να διακρίνεις πότε.

Μια μέρα ο πατέρας μου μου εξήγησε τον νόμο της κληρονομικότητας.
Είπε, Ο γιος σου θα είναι μια ιδιοφυΐα.
Είπα, Γιατί όχι εγώ;

Εξαιτίας της κληρονομικότητας.

Αν είχα έναν γιο, το όνομά του θα ήταν Μπορ. Αυτό που πραγματικά θέλω είναι ένα σοκολατί Λαμπραντόρ το οποίο θα ονόμαζα Μπορ, ένα όμορφο σλάβικο όνομα, ωστόσο η μαμά μου λέει ότι είναι υπερβολικά καλό για σκύλο. Αντ' αυτού θα έπρεπε να το δώσω στον γιο μου. Αν είχα έναν γιο που δεν θα ήταν ένα σοκολατί Λαμπραντόρ με το όνομα Μπορ, θα ήταν ιδιοφυΐα. 

Σήμερα έχω υπερβεί την κληρονομικότητα και επιτέλους έκατσα να γράψω αυτή την ιστορία. Με κάθε λέξη που γράφω, διαπιστώνω μια μικρή διαφορά. Τα πράγματα δεν είναι τόσο πράγματα πια, έχουν γίνει ελαφρύτερα και έχουν πάψει να γραπώνονται από τη γη. Αιωρούνται. Ο πατέρας μου αιωρείται, η μητέρα μου αιωρείται και το ίδιο κάνει το μεγαλύτερο κομμάτι της ανθρωπότητας, άνδρες και γυναίκες, ενώ κάποιοι, ακόμα αναποφάσιστοι, διαφεύγουν ανάμεσα στον παράδεισο και στη γη.

Τώρα περπατώ στη γη με συντροφιά τα ζώα που σταδιακά επιστρέφουν εδώ. Είμαι περικυκλωμένη από γάτες και σκύλους, εξαιτίας της απροσδόκητης κατάληψης του ουρανού τα πουλιά έχουν κατέβει κάτω, πετρίτες κοκκινολαίμηδες κοράκια, οι φοβισμένοι λύκοι έχουν κατέλθει από τους λόφους. Μας αρέσει εδώ. 

Σονέτα για τον Joshua Beckman - Ana Pepelnik (μετάφραση)

I

Ημιτελή όνειρα. Νωχελικό
πρωινό. Περιστρεφόμενες πετσέτες. Ανεμώνη
πολύχρωμη. Ημιτελές πρωινό.
Νωχελικά όνειρα. Σκουπιδιάρηδες καθαρίζουν
κάδους ανακύκλωσης. Αυτή είναι η πρωινή ανεμώνη.
Εντελώς ακατάλληλη για ημιτελή
όνειρα. Ομίχλη. Απομεινάρια βροχής πάνω σε μαργαρίτες
και χρυσάνθεμα. Κοντά στις αρχές
του Νοέμβρη. Πρώτη μυρωδιά του χειμώνα. Νωχελικοί
σκουπιδιάρηδες. Πολύχρωμη βροχή και ημιτελή
λουλούδια. Ακατάλληλος Νοέμβρης. Πάντα αρχίζει
με σκουπιδιάρηδες και φθαρμένα παλτά.
Κοντά στην αρχή. Πρώτη μυρωδιά του Νοέμβρη
φρέσκια βροχή. Ημιτελή όνειρα.

II

Κόκκινο φορτηγάκι γεμάτο διαφημίσεις αναμνηστικών
στους δρόμους. Ακόμα ψάχνω το ποίημα σου.
Δεν δίνω ονόματα στους δρόμους. Τους μοιράζομαι
με τους ανθρώπους από αυτή την πόλη. Κόκκινο φορτηγάκι
γεμάτο αναμνηστικά. Ακόμα. Ψάχνω το
ποίημα σου. Κόκκινο αεροπλάνο προσγειώνεται στο
αεροδρόμιο της κόκκινης πόλης. Αιωρούμενα αναμνηστικά.
Δεν θυμάμαι ποτέ τα αεροδρόμια. Δεν κυνηγάω το
κόκκινο αεροπλάνο. Υπερβολικά πολλά αναμνηστικά.
Το ποίημα σου. Ολισθαίνει. Φορτηγάκι γεμάτο δρόμους. Πίσω από το τιμόνι
καθισμένος ένας κλόουν. Κόκκινο φορτηγάκι μπροστά από τον κόκκινο
σταθμό πυροσβεστικής. Ο ουρανός απλώνεται έξω από το κόκκινο σπίτι.
Αιωρούμενα αναμνηστικά. Το ποίημα σου. Το μοιράζομαι
με τους ανθρώπους από αυτή την πόλη. Ο κόκκινος ουρανός απλώνεται έξω από το σπίτι.

III

Οι βάρκες ξεμάκρυναν. Η βροχή πέφτει για τόση ώρα

που παρασύρθηκαν. Τώρα ξεφλουδίζουμε κάστανα.
Τα ψημένα κελύφη είναι μικρές βάρκες.
Όταν μουλιάζουν μπορείς να ακούσεις το τρίξιμο
από τα στεγνά. Οι βάρκες ξεμάκρυναν.
Πόσοι άνθρωποι πιστεύεις ακόμα καίνε ξύλα
στην πόλη; Όχι πολλοί.
Απλά κινούμαι στον χώρο. Ξεφλουδίζοντας
κάστανα. Από τον έναν σταθμό στον άλλο. Μερικές φορές
λέω περισσότερα απ' όσα μπορώ μέσα σε μία μέρα.
Το ξύλο εκπέμπει αρκετή θερμότητα. Μερικές φορές
ακούω τις καπνοδόχους να τρίζουν μέχρι να πέσω
για ύπνο. Μερικές φορές οι άνθρωποι είναι έξω στη βροχή.
Όση ώρα χρειαστεί για να μη βάλουν τα κλάματα.

[άτιτλο] - Nina Dragičević

η αγαπημένη λέει κάνει κατακλυσμό έξω και εμείς είμαστε μέσα γυμνές.

Πάω, πάω, ουσιαστικά κουβαλώντας μαζί μου ουσιαστικά όλα αυτά
που ουσιαστικά δεν μου ανήκουν,
έτσι πάω, ελαφριά, πάω και σταματώ και πάω ένα βήμα μπροστά και εκείνη λέει σχεδόν δεν υπάρχεις

και γι' αυτό, όλα όσα κουβαλάω μαζί μου, δεν υπάρχουν.
φιλώ την αγαπημένη και αυτός είναι ουσιαστικά ο τρόπος που κινούμαι για να λύνω όλα μου τα προβλήματα.

αν ήταν να βρεθώ κάτω από την γκιλοτίνα στην οποία στηρίζομαι
θα αντιστεκόμουν, θα ούρλιαζα και θα διαδήλωνα και πιθανότατα θα
το έγραφα, και αυτός είναι ο τρόπος που όλα προχωράνε προχωράνε στον ορίζοντα που είναι πάντα εδώ θα

ήμουν ερειστική θα

απαιτούσα να κρεμαστώ μες στην ενέργεια θα πήγαινα
και θα κρεμιόμουν,

κατά προτίμηση από την αγαπημένη.

Ο έβδομος βαθμός απόστασης* - Cvetka Lipuš (μετάφραση)

1

Δίχως σπορά, κανένας θερισμός, και όλη η δουλειά
στράφι. Τα εκτάρια των προσδοκιών συρρικνώθηκαν
σε ένα τετραγωνικό. Πού είναι οι πρώτες βοήθειες όταν η αποτυχία φράζει
τις φλέβες μας και νοσούμε από τις δυσκολίες; Μέσα στον
τηλεφωνικό κατάλογο δεν υπάρχει καταχώρηση για το χαμένο νόημα.
Φορτωμένοι με άγχη σαν σύννεφα πριν την καταιγίδα
σερνόμαστε σπίτι. Ίσως για ακόμη μια φορά μας βασανίζει
το παρελθόν μας ως καλοί Σαμαρείτες: δεν υπάρχει βιβλίο γραμματικής, ούτε λεξικό
για τη διάλεκτο της Κυριακής όταν μικροσκοπικά σφηνάκια της παιδικής ηλικίας
σερβίρονται για  χωνευτικό. Νεογιλά δόντια, λούτρινα, ρόλερς,
σφεντόνες, κόμικ αναδύονται από την αποθήκη
σε μια αυτοσχεδιαστική περφόρμανς, όπου υποκλείνονται μία στα αριστερά,
μία στα δεξιά, μέχρι που επιτέλους λαμβάνουν την αναγνώριση όλων.

2

Κιτρινισμένα οικογενειακά άλμπουμ, γεμάτα κολλαρισμένα πουκάμισα, πλισέ φούστες,
καπέλα, μοκασίνια, βραδινά χτενίσματα, τσιγκελωτά μουστάκια.
Όλα γυαλισμένα και σιδερωμένα για τα μάτια των επόμενων γενεών.
Επιθεωρείς ξεθωριασμένα πρόσωπα, αυτά που έχουν ταπετσαρία
στο εσωτερικό τους μοτίβα προσευχής, που έχουν φτιάξει για
τους εαυτούς τους μικρές εκδοχές της κόλασης, αυτά τα λίγα που πέρασαν
ανώδυνα τις ώρες τους, τυλιγμένες με ροζ υποσχέσεις, λεκτικά στολίδια,
αυτά τα γεμάτα πληρότητα πάνω στα οποία η τύχη εγκαταστάθηκε σαν σμήνος
μελισσών, και αυτά που έχουν ξοδέψει τον χρόνο τους γύρω από ένα ποτήρι.
Η ιστορία τους ακολουθεί ένα προκαθορισμένο μοτίβο. Βάφτιση και
κηδεία, τα υπόλοιπα αφήνονται στην κρίση σου. Θα θυμούνται άραγε τη δική σου ιστορία ή κανείς δεν θα αναγνωρίζει το πρόσωπό σου στη χορωδία των νεκρών προγόνων;





















*The seventh degree of seperation ή έβδομος βαθμός διαχωρισμού, εδώ ο θάνατος, ως ένας επιπλέον βαθμός στους Έξι βαθμούς απόστασης/διαχωρισμού.

η μητέρα μου θέλει να ξέρει αν πέθανα - Cristin O'Keefe Aptowicz

ΠΕΘΑΝΕΣ; είναι το θέμα του μηνύματός της
Το κείμενο υπογραμμίζει τους δεκάδες τρόπους που φαντάζεται
πως μπορεί να έχω πεθάνει: κομματιασμένη από έναν δολοφόνο με τσεκούρι, άψυχη
στο πλάι της εθνικής, πνιγμένη μέχρι θανάτου από καπνό
μιας και είμαι κορίτσι της πόλης και πιθανότητα δεν συνειδητοποίησα ότι χρειάζεται
να ανοίξεις την καπνοδόχο πριν ανάψεις μια φωτιά (και,
σε περίπτωση που είμαι ακόμα ζωντανή, να κι ένα λινκ από ένα Youtube
βίντεο σχετικά με τους κανόνες ασφαλείας στα τζάκια που πρέπει να δω). Η μαμά
συλλογίζεται γύρω από το νόημα του να γράψει αυτό το μήνυμα. Αν είμαι
ήδη νεκρή, που είναι και αυτό που υποπτεύεται, δεν θα μπορώ
να το διαβάσω. Κι αν είμαι ζωντανή, τι είδους κόρη
είμαι που δεν γράφω στην ίδια μου τη μητέρα ώστε να την ενημερώσω
ότι έφτασα ασφαλής στη λαμπερή μου κατοικία, σώα και αβλαβής,
και αμέσως μετά να της στείλω φωτογραφίες από το κάθε τι,
όπως της υποσχέθηκα! Αν αυτή ήταν μια αστυνομική σειρά, ισχυρίζεται,
ο ντετέκτιβ θα την κατηγορούσε πιθανότητα επειδή έστειλε αυτό το μήνυμα
ως άλλοθι στον φόνο. Πώς θα μπορούσε να είναι η δολοφόνος,
αν έγραψε ένα μήνυμα στην κόρη της για να ρωτήσει αν την έχουν δολοφονήσει;

θα υποστήριζαν οι συνήγοροι υπεράσπισής της στη δίκη. Για την ακρίβεια, 
τώρα που το σκέφτεται, αυτό το μήνυμα είναι το τέλειο άλλοθι
για τη δολοφονία μου: Και αυτό είναι κάτι που θα έπρεπε
οπωσδήποτε να θυμάμαι, αν δεν της απαντήσω 
με το που θα έχω ένα δευτερόλεπτο να σταθώ.

όχι τόσο έξυπνη όσο πιστεύω ότι είμαι - Cristin O'Keefe Aptowicz

Ξέρω ότι το «57» στο Heinz 57 αναφέρεται στον αριθμό
τουρσιών που κάποτε πουλούσε η εταιρεία, και ότι
τα κρακεράκια γκράχαμ και τα κορν φλέικς είχαν φτιαχτεί αρχικά
για να αποτρέψουν τον αυνανισμό, αλλά δεν μπορώ να σου πω
τη διαφορά ανάμεσα σε μια φώκια κι ένα θαλάσσιο λιοντάρι. Ή
τη διαφορά ανάμεσα σε έναν αλιγάτορα κι έναν κροκόδειλο,
παρότι νομίζω πως έχει κάποια σχέση με το σχήμα
των μουσούδων τους. Τα πούμα και οι λεοπαρδάλεις είναι οι ίδιες γάτες
με διαφορετικό χρώμα τρίχωμα, και ένα πλάσμα που λέγεται
«η άφτερη μύγα» ζει στην Ανταρκτική, αλλά εγώ τυχαίνει
να το ξέρω αυτό γιατί το είδα σε μια παιδική εκπομπή κάποτε,
και επιπλέον, έπρεπε να γκουγκλάρω πώς γράφεται η Ανταρκτική
γιατί το λεξικό του υπολογιστή μου έλεγε πως δεν
την προσέγγιζα καν. Ξέρεις, λένε πως υπάρχει ένα κομμάτι
του ανθρώπινου στέρνου που αν το χτυπήσεις αρκετά δυνατά
η καρδιά του ατόμου εκρήγνυται. Αυτό μοιάζει τόσο μεγάλο ψέμα
που οφείλω να πιστέψω ότι είναι η αλήθεια. Αν ήμουν επιστήμονας,
δεν θα έλεγα ποτέ σε κανέναν που βρίσκεται αυτό το μέρος. Αν ήμουν επιστήμονας,
θα έδινα σε αυτό το μέρος το όνομά σου.

Δεν είναι κάθε ερωτικό ποίημα ένα ημιτελές ερωτικό ποίημα; - Cristin O'Keefe Aptowicz

Δόξα στ' αφτί.
Δόξα στα μαλλιά που κατσαρώνουν
γύρω απ' τ' αφτί.

Δόξα στη μουσική
που ποτέ δεν βάζουμε,
μόνο φτιάχνουμε.

Δόξα στις βάτες
των ώμων σου, τα χείλη μου
κολλημένα πάνω τους.

Δόξα στο ποίημα
που προσπαθούσα να τελειώσω
όταν εμφανίστηκες

στην πόρτα μου.

Πασιφάη - Paisley Rekdal (μετάφραση)

Κι έτσι όταν ο Μ πέθανε, εκείνη στράφηκε
στον σκύλο. Τα χάλκινα μάτια του, οι μυώδεις
γοφοί του. Ο τρόπος που κούρνιαζε
στην πόρτα του γραφείου του Μ λες και
αισθανόταν το σώμα που του έλειπε
από πίσω της. Κάτι που εκείνη δεν θα
επέτρεπε στην ίδια να νιώσει, με στεγνά μάτια
στην κηδεία, αρνείται να μαζέψει
τα παντελόνια του που ακόμα κρέμονται στην ντουλάπα
κάτω από τα οποία o σκύλος κοιμήθηκε, εισπνέοντας
τα τελευταία μόρια του Μ μέχρι που,
από εξωφρενική ευγένεια
ή οίκτο, έδωσε στον σκύλο
ένα από τα πουλόβερ του. Παρακολουθούσε
ενώ ο σκύλος το κύκλωνε και το πατούσε, διαλύοντας
το βαμβακερό υλικό στην προσπάθειά του
να κοιμηθεί. Αδύνατο
να μη λατρέψεις τέτοια ανάγκη, σκέφτηκε, λέγοντας
πως ήταν αυτό το παθος του να έρθει όσο πιο κοντά γίνεται
σε αυτό που ποτέ δεν θα αποκτήσει
που την έλκυε: δεν μπορούσε να σταματήσει
να τον αγγίζει, να τον τραβάει
πάνω της, να μαζεύει τις πυκνές δίπλες
του δέρματος στον λαιμό του με τα δάχτυλά της, να ζυμώνει
στις παλάμες της τη ζεστή μυρωδιά ποπκόρν
από τις πατούσες του, από τα αφτιά του. Να ξυπνάει
στο κρεβάτι με αχνές κηλίδες να απλώνονται
στα σεντόνια της, κόκκινους μώλωπες στο στήθος της
εκεί που τη γρατζούνησε και τη δάγκωσε.
Ήθελε να κάνει τον σκύλο να νιώσει
για κείνη κάτι εξίσου δυνατό
με τον θρήνο του για τον Μ. Ξεκινήσε ακόμα
και να μισεί τα πράγματα του Μ, το κασμιρένιο πουλόβερ
ριγμένο τώρα στα σκουπίδια, βιβλία και παντελόνια
καμένα, φωτογραφίες του ριγμένες κάτω
από το ράφι της κρεβατοκάμαρας. Θρήνος,
είπε η μητέρα της, όταν ήρθε για επίσκεψη,
δικαιολογώντας της κόρης της τις έξαλλες
ορέξεις. Ωστόσο πρόσεχε μη χάσεις
τον έλεγχο, προειδοποίησε,
λες και το υπερβολικό συναίσθημα πρέπει να λογίζεται
ως μειονέκτημα. Την ίδια διάλεξη
που της είχε δώσει στο λύκειο
τη νύχτα που ένα αγόρι ήρθε με ώρες
καθυστέρηση στο ραντεβού, και παρ' όλα αυτά έτρεξε,
αδιαμαρτύρητα, να τον συναντήσει. Δεν ντρέπεσαι
για λογαριασμό σου, την είχε ρωτήσει η μητέρα της
κατά την επιστροφή της, εννοώντας
πόσο πρόθυμα είχε αφεθεί στο
να εξευτελιστεί. Αλλά ο έρωτας ήταν ένας εξευτελισμός.
Τους πρώτους μήνες που ερωτοτροπούσαν, ο Μ
απολάμβανε να σέρνεται στα πόδια της
την ώρα του σεξ, τρώγοντας τα κρακεράκια
που κρατούσε σαν αντίδωρο, ντυμένος
με το μαύρο τελώνιο του ιερέα
που είχε βρει για τους δυο τους: μια στολή
σε εφιαλτικό χρώμα που είχε ξεθάψει
στο βεστιάριο ενός τοπικού θιάσου.
Και του έκανε το χατίρι: ο γάμος τους,
το σεξ τους, δεν μπορούσε να αντισταθεί,
ακόμα κι όταν της ζητούσε
να τον χτυπήσει, το έκανε: δεν είχε ξαναδεί
κανέναν να θέλει κάτι τόσο απροκάλυπτα ως τότε.

Τρεις μήνες μετά τον θάνατο του Μ, ο σκύλος
έπιασε ψύλλους. Και τον παρακολουθούσε, υπνωτισμένη,
να ξύνει το λεπτό δέρμα των αφτιών του, να δαγκώνει
τα πόδια και την κοιλιά του μέχρι να ματώσουν,
μέχρι που επέτρεψε και στην ίδια να 
μολυνθεί από αυτούς: τα ρούχα της, τα σεντόνια
διάστικτα από χοντρές μαύρες κεφαλές καρφίτσας
που τους καταβρόχθιζαν και τους δυο, το αίμα που μοιράζονταν
σχημάτιζε μώλωπες στα πλευρά τους. Εις σάρκα μίαν,
είπε μια φορά ο Μ όπως ξάπλωναν, με τα μέλη τους
μπλεγμένα, τα πόδια της περασμένα ανάμεσα από τα δικά του —
ή μήπως τα δικά του ανάμεσα από τα δικά της;— τα μακριά άκρα τους
μυώδη και γυμνά, καλυμμένα από το
φως του απογεύματος με την ίδια
χρυσή φουρκέτα. Πόσο κοντά είχε φτάσει
στο να τον αγαπήσει πραγματικά. Πρέπει να ξεφορτωθείς
αυτό το ζώο, δήλωσε η μητέρα της
ένα βράδυ στο τραπέζι της κουζίνας, τρομοκρατημένη
από το περιδέραιο από δαγκωνιές, από τις αδηφάγες
διατροφικές της συνήθειες. Πόσο άπληστα
έτρωγε: το λυπηρό αποτέλεσμα, είπε η μητέρα της,
του να ζεις πολύ καιρό μόνη. Είσαι ελάχιστα
καλύτερη από αυτό το σκυλί, την επέκρινε η μητέρα της,
στο σημείο αυτό σηκώθηκε από το τραπέζι,
έριξε το φαγητό της στο πάτωμα,
κι έπεσε στα τέσσερα για να το φάει.

Tawanda Mulalu - Καλό Μεγάλο Ποίημα (μετάφραση)

ήταν κάτι που πάντα ήθελα. Γιατί κάτι ποτέ δεν δούλευε για μένα. Γιατί κάτι ποτέ δεν δουλεύει για μένα. Δουλεύω τώρα, Σαμπρίνα, στη γραφή
με τον τρόπο που κι εσύ ίσως δουλέυεις, αλλά όχι τόσο καλά, όχι τόσο συχνά, όχι με την πηγιαία
σκληρότητα των λέξεών σου. ήταν κάτι που πάντα ήθελα. Εξαιτίας της έλξης μου από τα φυτά,
θα ήθελα να ταφώ σε χώμα, να ταφώ απαλά, να ταφώ βαθιά (θέλω να πάρω πάλι έναν υπνάκο, πάντα
θέλω να ξαναπάρω έναν υπνάκο), με την ελάχιστη δυνατή επίγνωση των πραγμάτων όπως ότι ο ήλιος είναι κάτι στο οποίο ενδεχομένως θα στραφώ, αργά. είμαι λίγο βαμπιρικός. γουστάρω τα στόματα. γουστάρω τους λαιμούς.
γουστάρω να τραγουδάω διάφορα. με πλημμυρίζουν όλων των ειδών τα στριφογυριστά χάλκινα. Μακριά, κούφια, κρύα. Σάλια ίπτανται ζεστά και στέρεα. Με πονάνε. Σε παρακαλώ άσε με να πονέσω με ζέση. Σε παρακαλώ πόνεσε με ζέση μαζί μου. ήταν κάτι που πάντα θα θέλω. Σε παρακαλώ άσε με να το
επιθυμώ με ζέση. Κάθε μέρα έχει την αίσθηση ναυαγίου. Είμαι δεμένη με τη γη με έναν τόσο απελπισμένο τρόπο
με ευγενή περιττή ενέργεια, ένα αβαθές πηγάδι. Το μυαλό μου είναι ένα αβαθές πηγάδι. Βουητά από ξένα στόματα. Και επιπλέον στριφογυριστά χάλκινα. Όλα τα στριφογυριστά χάλκινα. Με ένα κορίτσι: ένα φλάουτο. Μου λείπει
εκείνη. Ακούω τον αέρα τώρα και δεν κουβαλάει καμία ιστορία. Είμαι οικοδόμος μεγάλων πραγμάτων σαν τον άνεμο. ήταν κάτι που ήθελα. οικοδομώ μια νέα εκδοχή της ιστορίας που μας εμπλέκει με τον άνεμο. περπατούσα και σχεδόν παρασύρθηκα. Ο αέρας μπορεί να είναι πυκνός. Περπατώ τώρα μέσα στο αέριο. Τα πνευμόνια μου είναι πυκνά. Όλη η δεξιότητα είναι το στήθος που σηκώνεται, έπειτα πέφτει. Όλη η δεξιότητα είναι κάτι που θέλω, πάντα. Ακόμα και τα φυτά, δίχως στόμα, ανοίγουν κάτι σαν χείλη στη σκέψη τους. Στρέφονται τώρα στον ήλιο. Υπάρχει χιόνι. Στρέφονται ήσυχα στον ήλιο. Δουλεύω τώρα όχι με τον τρόπο που μπορεί να δουλεύεις εσύ. Γιατί κάτι
ποτέ δεν θα δουλέψει μέσα μου. Το τοποθετώ εδώ με ζέση, με ανάγκη. Κι έπειτα μουσική.

Warsan Shire, Προς τα πίσω (μετάφραση)

Το ποίημα μπορεί να αρχίσει με εκείνον να μπαίνει περπατώντας προς τα πίσω σε ένα δωμάτιο.

Βγάζει τη ζακέτα του και κάθεται κάτω για το υπόλοιπο της ζωής του,

να πώς φέρνουμε τον Μπαμπά πίσω.

Μπορώ να κάνω το αίμα να κυλήσει πίσω στη μύτη μου, μυρμήγκια να συνωστίζονται σε μια τρύπα.

Γινόμαστε μικρότερα σώματα, τα στήθη μου εξαφανίζονται,

τα μάγουλά σου μαλακώνουν, δόντια βυθίζονται πίσω στα ούλα.

Μπορώ να μας κάνω να αγαπηθούμε, απλά πες τη λέξη.

Να τους δώσω πασσάλους αντί για χέρια ακόμα κι αν μόνο μία φορά μας άγγιξαν δίχως συναίνεση,

μπορώ να γράψω το ποίημα και να το κάνω να εξαφανιστεί.

Ο πατριός φτύνει το ποτό πίσω στο ποτήρι,

Το σώμα της μαμάς επιστρέφει στην κορυφή της σκάλας, το κόκαλο εφαρμόζει στη θέση του,

ίσως κρατάει το μωρό.

Ίσως είμαστε εντάξει μικρή;

Θα ξαναγράψω αυτή τη ζωή ολόκληρη και αυτή τη φορά θα υπάρχει τόση αγάπη,

που δεν θα μπορείς να δεις κάτι πέρα από αυτή.

Δεν θα μπορείς να δεις κάτι πέρα από αυτή,

Θα ξαναγράψω αυτή τη ζωή ολόκληρη και αυτή τη φορά θα υπάρχει τόση αγάπη.

Ίσως είμαστε εντάξει μικρή,

ίσως να κρατάει το μωρό.

Το σώμα της μαμάς επιστρέφει στην κορυφή της σκάλας, το κόκαλο εφαρμόζει στη θέση του,

ο πατριός φτύνει το ποτό πίσω στο ποτήρι.

Μπορώ να γράψω το ποίημα και να το κάνω να εξαφανιστεί,

να τους δώσω πασσάλους αντί για χέρια ακόμα κι αν μόνο μία φορά μας άγγιξαν δίχως συναίνεση,

μπορώ να μας κάνω να αγαπηθούμε, απλά πες τη λέξη.

Τα μάγουλά σου μαλακώνουν, δόντια βυθίζονται πίσω στα ούλα,

γινόμαστε μικρότερα σώματα, τα στήθη μου εξαφανίζονται.

Μπορώ να κάνω το αίμα να κυλήσει πίσω στη μύτη μου, μυρμήγκια να συνωστίζονται σε μια τρύπα,

να πώς φέρνουμε τον Μπαμπά πίσω.

Βγάζει τη ζακέτα του και κάθεται κάτω για το υπόλοιπο της ζωής του.

Το ποιήμα μπορεί να αρχίσει με εκείνον να μπαίνει περπατώντας προς τα πίσω σε ένα δωμάτιο.

Luna Miguel - αρσενική ποίηση (επιλογή μετάφρασης ποιημάτων)

το λένε σμήγμα

υπήρχε ένα παιδί με έξι δάκτυλα κι επίσης
ένα βουνό γόπες και μερικά πονηρά περιοδικά
που η μάνα μου βρήκε και κατέστρεψε
ενώ έκλαιγα
υπήρχε ένα ζευγάρι γυαλιά για να παίζω στο μπαλκόνι
το πλαστικό τους διάφανο μα άκαμπτο
μου ζουλούσε το κρέας γύρω από τα βλέφαρα
υπήρχαν μερικά χάπια για την κατάθλιψη
που μπορούσα να έχω κλέψει από τον πάγκο της κουζίνας
αλλά που προτιμούσα να περιεργάζομαι λες και ήταν
ληγμένα ζαχαρωτά μέσα σε βάζο ψιλικατζίδικου
υπήρχε βρωμιά κάτω απ' τα νύχια των δακτύλων μου και υπήρχε
βρωμιά κάτω από απ' το δέρμα της πόσθης
που μια μέρα ο πατέρας μου μου έμαθε να καθαρίζω
και που την ιατρική του ονομασία έμαθα πολύ αργότερα
όταν έψαχνα στο ίντερνετ πώς να πλένω τη βάλανο
του γιού μου προσεκτικά είδα πως κάποιοι τους
σβώλους τους λένε σμήγμα
υπήρχε ένα μπουκάλι λευκό κρασί μέσα στο λευκό ψυγείο
της γιαγιάς και υπήρχε ένας ακάλυπτος με ένα δέντρο και ένα
κίτρινο αρκουδάκι και επίσης το κουτάλι της σούπας
που έκαιγε τον ουρανίσκο
υπήρχαν δρόμοι στις πέντε το ξημέρωμα
υπήρχε μια κοπέλα που μου έπιανε το χέρι κάτω απ'
το παντελόνι της φόρμας υπήρχε ένα κουτάκι για το χόρτο
μερικές μάλλινες μπλούζες μερικά οικονομικά εγχειρίδια
υπήρχε ένα βιβλιαράκι όπου σημείωνα
όλες τις φορές που η μάνα μου ζοριζόταν
όλες τις φορές που ο πατέρας μου σιωπούσε
όλες τις φορές που είπα εγώ δε θα 'μαι έτσι

συζήτηση για τον φεμινισμό σε ένα μπιστρό της βαστίλλης

κατανοώ καλύτερα αυτό που είναι κοντά
από αυτό που είναι μακρυά
έτσι είμαι
δείχνω συμπόνοια ανάλογα με την εγγύτητα
της βασανισμένης καρδιάς και της δικής μου γαλήνιας καρδιάς
(που μερικές φορές υποφέρει)
έτσι είμαι (πρέπει να προσδιορίσω)
(τι ακριβώς υπέφερα)
(γιατί δεν μπορούσα)
η αλήθεια είναι πως κατανοώ καλύτερα τη φίλη μου
από το παρίσι αν καταρρεύσει ενώ μου διηγείται ότι την έχουν βιάσει
από όσο κατανοώ δεκάδες χιλιάδες γυναίκες
από άλλη ήπειρο αν η ζωή τους ανατραπεί
με μια καθημερινή βία (που δεν κατανοώ)
(αλλά που συναισθάνομαι καθώς τη διαβάζω υπέροχα
αφηγημένη στα διεθνή περιοδικά
που συγκεντρώνω σε μια εφαρμογή στο iphone μου
για τους άνδρες που είναι απασχολημένοι με τη διάδοση
και τις μεταστάσεις του καπιταλισμού)
είπα πως κατανοώ γιατί η φίλη μου από το παρίσι
είναι λευκή και κατανοώ γιατί η φίλη μου από το παρίσι
(ένας άλλος άνδρας δεν βάφτισε αυτή την πόλη
"πρωτεύουσα του πόνου";) είναι συμβολική πρωτεύουσα
και το γεγονός ότι τη βίασαν
είναι με αυτόν τον τρόπο σαν να βίασαν
εμένα τον ίδιο
(εντάξει
αυτό δεν είναι ακριβώς έτσι
αλλά με αυτόν τον τρόπο αντηχεί η φρικτή της ιστορία
στην ψυχή μου)
αυτό που θέλω να πω είναι πως δεν μπορώ να με συγχωρήσω
για την ανθρώπινη απόσταση μεταξύ μιας καρδιάς
που πονά και μιας που ηρεμεί
εγώ μόνο θέλω να είμαι ένας καλός άνδρας
(ακόμη και αν σε τελική ανάλυση είμαι άνδρας)




κι άλλη συζήτηση για τον φεμινισμό σε εκείνο το μπιστρό της βαστίλλης

του είπα πως θα πήγαινα να συναντήσω τη φίλη μου απ' το παρίσι
και δεν φάνηκε να τον ενοχλεί - και γιατί να το κάνει;
κι οι δυο γνωρίζουμε πως οι καρδιές μας
είναι μεγάλες και πως σε εκείνες μερικές φορές αντηχούν τα
γέλια των άλλων αυτό ποτέ δε μας έχει απασχολήσει
στη θεωρία αλλά πρακτικά πάντοτε έχει διαφορά
μια μεγάλη καρδιά δεν πιάνει περισσότερο χώρο από μία γροθιά
και τώρα οι δικές σου είναι κλειστές
και στρατηγικά κρυμμένες κάτω από το τραπέζι
αυτού του εστιατορίου στη βαστίλλη στο οποίο δειπνούμε
χωρίς να πεινάμε και πίνουμε χωρίς να διψάμε αλλά με λαχτάρα
να μάθουμε τι συνέβη μέσα στα κεφάλια μας
ποιος είπε το παρακάτω ποιος ονομάτισε εκείνο
τι νιώθω και τι με ολοκληρώνει
γροθιές κλειστές στόμα κλειστό
ίσως απλά να σκέφτεται πως σε αυτό το πλαίσιο
το γέλιο στην ξένη καρδιά δε σημαίνει τίποτα
πως το γέλιο στην ξένη καρδιά είναι απλά μια διαδικασία
ή πως το γέλιο στην ξένη καρδιά μας κάνει πιο δυνατές
βάζει το χέρι της επιτέλους πάνω στο ξύλινο τραπέζι
του εστιατορίου στη βαστίλλη και κοντά στο δικό μου
με σεβασμό και μια συστολή που μου φαίνεται υπέροχη
ξέρω πως δεν έχουμε κάνει τίποτα το επαναστατικό
ίσως απλά σταματάμε να αγαπιόμαστε

η σελήνη έχει φιλήσει τον ερνέστο

είπε πως δεν νιώθει πια τίποτα για εκείνον
πως σε κάθε περίπτωση λυπάται για όσα είπε
είπε πως το στόμα του μοιάζει με ένα ποτάμι
όχι από αυτά που διασχίζεις κολυμπώντας
αλλά απ' αυτά που αγγίζεις με τα δάκτυλα των ποδιών
για να ελέγξεις τη θερμοκρασία του νερού
σε εκείνη αρέσει να ξέρει την ακριβή θέση των πραγμάτων
να πειραματίζεται με τα χέρια
θέλει να τα αγγίζει όλα επειδή μέσα απ' το άγγιγμα
μπορεί να καταλάβει
από τι είναι φτιαγμένος ο κόσμος
είπε πως τα χείλη του ερνέστο ήταν φτιαγμένα
από μια απαλή αύρα είπε πως τα μάτια του την καθρέφτιζαν
υπομονετικά εκείνη τη νύχτα στη μαδρίτη
είπε πως το νερό ήταν χλιαρό
πως στον βυθό του κολυμπούσαν κοκκινόψαρα
πως στις όχθες του οι πέτρες αστράφταν
σαν αυτά τα νομίσματα που οι άνθρωποι ρίχνουν
όταν θέλουν να κάνουν μια εγωιστική ευχή
δεν ξέρω τι επιθυμεί η σελήνη
ποτέ δεν μου είπε μόνο ψιθύριζε ενδεχόμενα
άπειρα στα οποία μερικές φορές
δίναμε τα χέρια και κάποιες άλλες
με αυτό το ίδιο χέρι
αγγίζαμε το φύλο των άλλων
αλλά μόνο αφότου εκείνη έχει ελέγξει
τη μεταβλητή θερμοκρασία του ωκεανού
για να διασφαλίσει πως κανείς δεν θα τρέμει απ' το κρύο
περήφανη φροντίζει για όλους



https://vein.es/poesia-masculina-luna-miguel/

Αυτοπροσωπογραφία με την πλεξούδα της Σύλβια Πλαθ - Diane Seuss (μετάφραση)

Κάποιες κάνουν προσκύνημα για να την επισκεφτούν
στη βιβλιοθήκη της Ιντιάνα που έχει χρέος να την κρατά ασφαλή.

Δεν οδήγησα ως εκεί - Την ονειρεύτηκα, πλέξη πυκνή
δεμένη γύρω απ' τα χέρια μου, πιο βαριά από μολύβι.

Μάκραινα τα μαλλιά μου για χρόνια.
Κι έπειτα σκεφτόμουν εμμονικά να τα πετσοκόβω,

και το έκανα, τα έφερα πάνω απ' τα αυτιά μου. Αν τα μαλλιά είναι ομορφιά
τότε πλέον όμορφη δεν είμαι.

Η Σύλβια ήταν όμορφη, δεν ήταν;
Και όπως όλες μας, δεν κράδαινε την ομορφιά της

σαν όπλο; Και έπειτα παντρεύτηκε,
και το άφησε κάτω, και όταν προδόθηκε

και το σήκωσε πάλι ήταν μια λέξη-όπλο
ένα ποίημα-ξίφος. Στο όνειρο δένω

την πλεξούδα της στα δικά μου μαλλιά, στον σβέρκο μου
βγαίνω έξω με αυτή, διασχίζω τον κόσμο

των ανδρών, ταλαντεύεται πίσω μου σαν ουρά.

Diane Seuss, "Self-Portrait with Sylvia Plath’s Braid" from Poem-a-Day: May 25, 2015.  Copyright © 2015 by Diane Seuss.  Reprinted by permission of The Academy of American Poets.

Ενάντια στη Νοσταλγία - Ada Limón (μετάφραση)

Αν ήξερα πως θα 'ρθεις, τότε,
όταν πρωτοσκέφτηκα ότι η αγάπη θα ήταν αυτή
που θα με σώσει στο τέλος - αν ήξερα, θα
με είχα βιδώσει στο πίσω κάθισμα της μηχανής του
ενώ διασχίζαμε την ανάστερη γέφυρα
πάνω από την Ανατολική Ακτή όπου καλλιέργησα
τον πρώτο μου κήπο πίσω από τη συρμάτινη περίφραξη,
μέσα στα τσιμεντένια κρεβάτια που χωρίζονταν από κόκκινα
νυχτερινά τριαντάφυλλα; Αν ήξερα ότι είσαι εσύ,
που ακόμα και τότε απολάμβανα να βλέπω, στην άλλη άκρη του δωματίου,
πάντα ακούγοντας με αυστηρότητα, μοιάζοντας να αμφισβητείς τον εαυτό σου,
με τον τρόπο που πάντα το στόμα σου ήταν το στόμα σου,
θα είχα ανέβει σε εκείνη τη μηχανή ξανά
και ξανά μέχρι ν' αρρωστήσω από τις αναθυμιάσεις
στο καυτό κολλώδες κάθισμα αρχές φθινοπώρου;
Αν ήξερα, θα έκανα και πάλι το ένα λάθος
μετά το άλλο μέχρι να μείνει μόνο ο κορμός μου,
γυμνωμένος και εγώ η ίδια σχεδόν δίχως φύλλα;
Αν ήξερα, η αλήθεια είναι, θα γονάτιζα,
και θα ΄λεγα, Νωρίτερα, έλα σ' εμένα νωρίτερα.

https://astra-mag.com/articles/against-nostalgia/

Paula Bozalongo, Το δέρμα του μανταρινιού (επιλογή ποιημάτων)

Λέει η μαμά πως ο καρκίνος είναι
σαν μια μεγάλη αγάπη
που χάθηκε:
η θεραπεία πονάει περισσότερο απ' όσο συνολικά
πρόσεξες την ύπαρξή της.

Νιώθεις στο στομάχι σου
μια επανάσταση (χημειοθεραπεία),
κάποιον που σε βλάπτει
ένα δευτερόλεπτο αφού
σου δώσει το καλύτερό του χαμόγελο.

Σε αφήνει και πάντοτε περιμένεις
πως θα περάσει το κατώφλι,
πως σου απευθύνεται και ψιθυρίζει
-ηρέμησε, είμαι εδώ,
επέστρεψα και θα περάσουμε
την τελευταία νύχτα μαζί.

Η ψυχή δεν αντιστέκεται στην ομορφιά


Όταν χώρισαν
έπαψαν να 'ναι ήρωες.

Με τον καιρό
συνειδητοποίησα την επίδρασή της
στην επιβίωσή μου,
στην αδιόρατη προσπάθεια
της καθημερινής δουλειάς,
οι συζητήσεις ή οι προειδοποιήσεις
η ακατάπαυστη συγχώρεση που επιδιώκουν,
η απερισκεψία με την οποία μας εκφράζουν
αυτή η σχεδόν αυτοκτονική πίστη
ενώ περπατάμε, οι κόρες,
κατευθυνόμενες στην καταστροφή.

Μετά τον καρκίνο, όλοι
γινόμαστε θνητοί.
Ατελείς, ανθρώπινοι
σήμερα γνωριζόμαστε με κόρες,
πιθανώς μητέρες,
που όπως όλοι οι ήρωες
έχουν γνωρίσει τον φόβο.

Gabrielle Bates - Ο σκύλος (μετάφραση)

Δεν ήθελε να μου πει. Λίγο ακόμα και δεν θα το 'κανε.
Ήταν κυρίως τύχη παρά θάρρος αυτό που με ώθησε να τον ρωτήσω
Μια μπύρα μια ώρα νωρίτερα από το συνηθισμένο,
η επιθυμία για συζήτηση. Δεν είχα καμιά ένδειξη μέσα μου
πως εμπλακόταν με κάποιον τρόπο στα επακόλουθα.
Είπε, όταν ρώτησα, είχα μια κακή μέρα,
ή, είχα μια περίεργη μέρα, δεν μπορώ να θυμηθώ.
Είδα έναν σκύλο, είπε. Ήμουν στο τρένο.
Ένας άνδρας με έναν σκύλο σε ένα λουρί. Ο άντρας έτρεξε και τα κατάφερε
αλλά ο σκύλος έξω δίστασε, και οι πόρτες κλείσαν-
όχι, όχι πάνω στον λαιμό του- πάνω στο λουρί, παγιδεύοντάς το.
Ο άντρας ήταν μέσα, και ο σκύλος ήταν έξω στην πλατφόρμα.
Το κουμπί μέσα από την πόρτα, κουδούνισε με φως, αναβόσβησε.
Ο άντρας φώναζε τώρα, πατώντας το κουμπί,
όλα τ' άλλα σιωπή, η σύγχυση
του σκύλου που τραβιέται παράλληλα, το βήμα ήταν αργό μέχρι που πια δεν ήταν.
Το τούνελ μέσα από το οποίο το τρένο πρέπει να πέρασε αφήνοντας τον σταθμό
είναι άψογα βαθμονομημένο, ασυγχώρητη εφαρμογή.
Ο σκύλος είχε χρώμα και μέγεθος που δε γνωρίζω,
οπότε το σκέφτομαι όπως το πλήθος.
Μεγάλος. Μικρός. Μακρύτριχος, ή κοντότριχος. Λευκός ή γκρι.
Αλλά ο άντρας είναι πάντα ο ίδιος.
Καθώς τον σφίγγω πάνω μου στην κουζίνα,
η στιγμή αυτή μου ανοίγει τα μάτια. Πόσο εύκολα
Μπορώ να φανταστώ μια εκδοχή των ζωών μας
στην οποία μου κρατάει όλα του τα βάσανα κρυφά.
Είδα την μπύρα στον πάγκο. Με είδα να την πίνω.
Όταν πήγαμε στο κρεβάτι, κοίταξα το πίσω μέρος του κεφαλιού του
διχασμένη ανάμεσα στη συμπόνοια και στην οργή. Τα νύχια μου
ξύνοντας απαλά το μπράτσο του, πάνω-κάτω, πάνω-κάτω,
η λεπίδα χωρίς την οποία η λαιμητόμος δεν είναι κάτι.

(Judas Goat, Gabrielle Bates, Tin House, 2023)

Στην άλλη άκρη της γραμμής - Sandra Lim (μετάφραση)

Όταν τηλεφώνησε, υπήρχαν 261 συναισθήματα
ενεργά. Πίστευα ήταν απλά νοσταλγία,
ταπείνωση, και λίγη πικρία που 'χαν μείνει, αλλά να,
που τώρα αναγνωρίζω την ευφυΐα των αριθμών.
Τα συναισθήματα 75 και 78 με έκαναν χαρούμενη και μόνο που έμαθα
πως υπήρξαν. Ένιωσα λιγότερο μόνη, πιο ανθεκτική.
Με ενθάρυνε η ύπαρξη του 152.
Ωστόσο, πώς μπορούσα να δεχτώ τα 9, 14 και 179;
Αξίζαμε περισσότερα, πέρα από κίνδυνο και ανέχεια.
Κάτι αναφορικά με το 260 έλυσε τα μάγια μέσα μου
και προσέφερε μια ελάχιστη αλλαγή: άνοιξα τα μάτια μου μέσα στο νέφος
και έσκισα την επιφάνεια των 261 και 4 με μια μεγάλη κραυγή.