Δεν ήθελε να μου πει. Λίγο ακόμα και δεν θα το 'κανε.
Ήταν κυρίως τύχη παρά θάρρος αυτό που με ώθησε να τον ρωτήσω
Μια μπύρα μια ώρα νωρίτερα από το συνηθισμένο,
η επιθυμία για συζήτηση. Δεν είχα καμιά ένδειξη μέσα μου
πως εμπλακόταν με κάποιον τρόπο στα επακόλουθα.
Είπε, όταν ρώτησα, είχα μια κακή μέρα,
ή, είχα μια περίεργη μέρα, δεν μπορώ να θυμηθώ.
Είδα έναν σκύλο, είπε. Ήμουν στο τρένο.
Ένας άνδρας με έναν σκύλο σε ένα λουρί. Ο άντρας έτρεξε και τα κατάφερε
αλλά ο σκύλος έξω δίστασε, και οι πόρτες κλείσαν-
όχι, όχι πάνω στον λαιμό του- πάνω στο λουρί, παγιδεύοντάς το.
Ο άντρας ήταν μέσα, και ο σκύλος ήταν έξω στην πλατφόρμα.
Το κουμπί μέσα από την πόρτα, κουδούνισε με φως, αναβόσβησε.
Ο άντρας φώναζε τώρα, πατώντας το κουμπί,
όλα τ' άλλα σιωπή, η σύγχυση
του σκύλου που τραβιέται παράλληλα, το βήμα ήταν αργό μέχρι που πια δεν ήταν.
Το τούνελ μέσα από το οποίο το τρένο πρέπει να πέρασε αφήνοντας τον σταθμό
είναι άψογα βαθμονομημένο, ασυγχώρητη εφαρμογή.
Ο σκύλος είχε χρώμα και μέγεθος που δε γνωρίζω,
οπότε το σκέφτομαι όπως το πλήθος.
Μεγάλος. Μικρός. Μακρύτριχος, ή κοντότριχος. Λευκός ή γκρι.
Αλλά ο άντρας είναι πάντα ο ίδιος.
Καθώς τον σφίγγω πάνω μου στην κουζίνα,
η στιγμή αυτή μου ανοίγει τα μάτια. Πόσο εύκολα
Μπορώ να φανταστώ μια εκδοχή των ζωών μας
στην οποία μου κρατάει όλα του τα βάσανα κρυφά.
Είδα την μπύρα στον πάγκο. Με είδα να την πίνω.
Όταν πήγαμε στο κρεβάτι, κοίταξα το πίσω μέρος του κεφαλιού του
διχασμένη ανάμεσα στη συμπόνοια και στην οργή. Τα νύχια μου
ξύνοντας απαλά το μπράτσο του, πάνω-κάτω, πάνω-κάτω,
η λεπίδα χωρίς την οποία η λαιμητόμος δεν είναι κάτι.
(Judas Goat, Gabrielle Bates, Tin House, 2023)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου