σαν μια μεγάλη αγάπη
που χάθηκε:
η θεραπεία πονάει περισσότερο απ' όσο συνολικά
πρόσεξες την ύπαρξή της.
Νιώθεις στο στομάχι σου
μια επανάσταση (χημειοθεραπεία),
κάποιον που σε βλάπτει
ένα δευτερόλεπτο αφού
σου δώσει το καλύτερό του χαμόγελο.
Σε αφήνει και πάντοτε περιμένεις
πως θα περάσει το κατώφλι,
πως σου απευθύνεται και ψιθυρίζει
-ηρέμησε, είμαι εδώ,
επέστρεψα και θα περάσουμε
την τελευταία νύχτα μαζί.
Η ψυχή δεν αντιστέκεται στην ομορφιά
Όταν χώρισαν
έπαψαν να 'ναι ήρωες.
Με τον καιρό
συνειδητοποίησα την επίδρασή της
στην επιβίωσή μου,
στην αδιόρατη προσπάθεια
της καθημερινής δουλειάς,
οι συζητήσεις ή οι προειδοποιήσεις
η ακατάπαυστη συγχώρεση που επιδιώκουν,
η απερισκεψία με την οποία μας εκφράζουν
αυτή η σχεδόν αυτοκτονική πίστη
ενώ περπατάμε, οι κόρες,
κατευθυνόμενες στην καταστροφή.
Μετά τον καρκίνο, όλοι
γινόμαστε θνητοί.
Ατελείς, ανθρώπινοι
σήμερα γνωριζόμαστε με κόρες,
πιθανώς μητέρες,
που όπως όλοι οι ήρωες
έχουν γνωρίσει τον φόβο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου