προσπαθώ να θυμηθώ τις ακριβείς λέξεις που τοποθέτησαν τους ανθρώπους μέσα στο βιβλίο που κρατάς στα χέρια σου. θα έρθει βλέπεις μια μέρα που θα χαθώ, και το μόνο που θα μείνει από εμένα, εσένα και όποιον άλλον έμπλεξα σ αυτή την ιστορία [που υπάρχει πια μόνο μέσα στο κεφάλι μου] θα ναι παρελθόν. θα μαι σκόνη, θα σαι σκόνη, κι όλα τα ακάρεά μας θα μπλεχτούν μέσα σε μια θάλασσα που δεν ξέρω το όνομά της γιατί είμαι αγεωγράφητη [κάτι που όταν παύει να ναι αξιολάτρευτο, γίνεται περίεργο και σταδιακά με καθιστά γελοία, μπροστά σε ανθρώπους που απολαμβάνουν να βλέπουν χάρτες]. αν και αυτοί οι τελευταίοι δεν με ενδιέφεραν ποτέ - εσύ ήσουν στην κορφή του παγόβουνου, κυλούσες μες στον χάρτη σαν γαλάζια φλέβα, με έβαζες με το ζόρι να μαθαίνω ονόματα ακολουθώντας σε νοερά στις δοσοληψίες σου ανά την υδρόγειο
ποτέ [βλέπεις] δεν ταξίδεψα μαζί σου σε α πληθυντικό. γι αυτό και έγραψα αυτό το βιβλίο
για να μπορούν άνθρωποι από καιρό σε καιρό, αν η γη δε σβήσει μαζί μας, να φαντάζονται όπως εγώ έκανα πάντα, πως πήγαμε, κάποτε, κάπου, μαζί
Υ.Γ.: για αυτό σαν τυχαία στους χώρους μ' αντικρίζεις - μην απορείς που πάντα δείχνω κουρασμένη. φταίει που όταν δεν σκέφτομαι ταξίδια, τα γράφω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου