αντιδάνεια*

κάθε ερωτικός μονόλογος που έχω διαβάσει έχει αποτυπωθεί σε κάθε επόμενο λεπτό της ερωτικής μου ζωής.
έχει κάτι το αξιοθαύμαστο ένας όμορφος θρήνος.

καθώς σε περιμένω να εκτελέσεις τις κινήσεις σου μηχανικά, γνωρίζοντας από πριν τη διάρκεια των καθυστερήσεων, κάθε νεύμα και φιλί / πώς να το ζητήσω, πόσο θα υπομείνω- αν θα το πάρω σαν γάτα που τρίβεται στα πόδια επίμονα μέχρι να ακουστεί ο ήχος της κονσέρβας και μετά τρέχει να κρυφτεί γιατί κάτι ξέσκισε στην πορεία προς τη δόξα του πατέ των 2,20 ευρώ

σκέφτομαι πόσο ωραία θα ταιριάζουν αυτές οι λέξεις όταν. όταν ετεροαφηγούμενη την αυτοβιογραφική μου ερωτική καταδίκη θα προσπαθώ  να αφήσω ένα περιθώριο να μην έφταιγες και εσύ. βλέπεις σε όλες τις ιστορίες μου πάντα κάποιος φταίει. άσπρο μαύρο. μα εσύ ήρθες να μιλήσεις για το γκρι, που τόσο πάει με το δέρμα σου και το χρώμα των ματιών σου. το χρώμα των ματιών σου ήρθε να βάψει όλη μου την ύπαρξη, έχω χαρτογραφήσει τις ελιές του προσώπου- του κορμιού των χεριών σου/ ξέρω πώς ορθώνεται κάθε τρίχα σου όταν αγριεύεις- ξες ο έρωτας είναι περίεργο πράμα, κάνει ανθρώπους δίχως μνήμη να θυμούνται τις πιο άχρηστες λεπτομέριες όπως για παράδειγμα πώς πίνεις τον καφέ σου, ή πώς στρίβεις τα τσιγάρα σου, λες και κάποια μέρα θα το έκανα εγώ για σένα, θα έπαιρνα τη θέση σου και δε θα το καταλάβαινε κανείς.

οι βηματισμοί των ανθρώπων ξεκινούν από τη θέση της γονυπετούς παράκλησης. τραγική επαναφορά στις εργοστασιακές ρυθμίσεις κάθε φορά που κάτι σου παίρνουν απ' το στόμα. 

στο στόμα μου σε σήκωσα πολύ προσεκτικά, με τα δόντια μπηγμένα στον σβέρκο σου. μα αντί να σε πάω στη φωλιά όλο αυτός ο σβέρκος ξεχείλωνε και σαν ζύμη πίτσας που δεν έχει αρκετό αλεύρι έπεσες στα ρούχα μου στο πάτωμα και τώρα πρέπει κάπως να φροντίσω να σε διπλώσω στον κάδο των αχρήστων πιθανώς για να φτιάξω κάτι πιο απλό, τορτελίνια με τέσσερα τυριά που έχουν γεύση ζαχαρόπαστας πάνω σε τούρτα απ' αυτές που φτιάχνουν οι γονείς στα παιδιά τους μέχρι να αρχίσουν να συνειδητοποιούν πως κάποια στιγμή θα χαλάσουν τα δόντια τους και

πάλι φλυαρώ, είχα μείνει στο σημείο που προσπαθούσα να μιλήσω λίγο για σένα, να νεκροφιλήσω το σώμα σου, να πω και δυο λόγια για την βασιλεία σου. μα δεν είναι τόσο απλό. έχω γνωρίσει τη δόξα σε άλλες αυλές. στα χέρια προηγούμενου αυτοκράτορα έδωσα τα καλύτερα μου τραγούδια. και σ' εσένα στάθηκα πλάι με καμια διάθεση να γυρίσω σ' αυτά. δεν ήθελα άλλο να πω τραγούδι ερωτικό. Έχω κουραστεί να θυμάμαι κάθε φορά το τραγούδι του Προύφροκ, κάτι στίχους της Πλαθ, τα - της Κέιν και τα γράμματα στην Βεατρίκη. έχω βαρεθεί να υμνώ την παρουσία της απουσίας, πόσες φορές το χω γράψει αυτό, καμία δεν κατάφερε να με πείσει αρκετά πως δε θα επανέλθει. θα σταθώ εδώ να μιλήσω για σένα. για τον τρόπο που βράζεις το νερό, για το πώς μου έφερες λουλούδια, για το πόσο σου παίρνει μέχρι να κοιμηθείς - αν κι εγώ πάντα κοιμόμουν πρώτη.

θα πω, πως ζήσαμε εμείς καλά, κανείς καλύτερα, αλλά κάθε παραμύθι έχει ένα τέλος. και κανένας θρήνος, μονάχα τα κύματα να μου θυμίζουν πια

Πώς χαιδεύεις, πώς φιλάς Πώς λες ψιθυριστά το "τι" και το "ε"



*αντιδάνειο το [andiδánio] Ο42 : (γλωσσ.) λέξη (ή λεξιλογικό στοιχείο) μιας γλώσσας που πέρασε ως δάνεια σε μία ή περισσότερες άλλες γλώσσες και ύστερα επέστρεψε στην αρχική με αλλαγμένη μορφή ή / και σημασία, π.χ. καναπές, μπράτσο. 

(το μπράτσο σου στον καναπέ
ο καναπές
εγώ και το μπράτσο σου
εσύ πάνω στον καναπέ
εγώ δίπλα μέσα πάνω αριστερά δεξιά απ' το μπράτσο σου)