*ρωτα*

εδώ και μήνες παίζω ένα παιχνίδι όταν δε με κοιτάς- συνήθως όταν κοιμάσαι, κλείνω τα μάτια και με τα χέρια μου πάνω στο πρόσωπό σου σχηματίζω αλυσίδες ντιενέι. μετά περνώ μερικές δεκαετίες κι ανοίγω ξανά τα μάτια για να σε δω διπλωμένο στο μισό κρεβάτι μου, αυτό που αγόρασα μετά τον πρώτο μου μισθό κι εκείνο που πετάξαμε μετά το δεύτερο μήνα που δαμε δεν θα τραβήξει ούτε κι αυτή η εγκυμοσύνη- στείρα η αγάπη μου και η κοιλιά μου στείρα/ μα ο έρωτάς μου για σένα, παιδίο δόξης λαμπρό και αφάνταστα γόνιμο

οι εκπνοές σου τα βράδια μου τραγανίζουν τις σάλπιγγες
μα δε θέλω- όχι - δε μπορώ/ μα πρέπει να σώσουμε τον κόσμο ή έστω
να τον ομορφύνουμε για να τον αντέξουν οι άλλοι