θρέμματα

κομμένη αντλία, βουλωμένη αρτηρία- 

αναγκάζομαι και δεν επιλέγω να γράψω

συγγνώμη κυρία

αναρωτιέμαι αν θα μπορούσατε να μου στείλετε pdf να διαβάσω

καθόμαστε πλάι πλάι και φουμάρουμε. έτσι θα μου άρεσε να λέγαμε το ρήμα καπνίζω αλλά η γλωσσική αλλαγή (και το γεγονός πως αν το αρθρώσουμ'έτσι θα'ναι επιτήδευση και το τελευταίο που θα θελα να χουμε στο μυαλό μας τώρα είναι μη μας πουν επιτηδευμένους) μας αποτρέπει.
έτσι, καθόμαστε δίπλα και καπνίζουμε, γεμίζοντας με αντιποιητικότητα το σαλόνι-κουζίνα-γραφείο-κρεβάτι-πλυσταριό-γήπεδο που κατοικούμε. πάλι καλά το μπάνιο είναι χώρια, λέω ενώ κάνω αέρα με ένα ματσάκι λογαριασμούς που'χουμε αφήσει επίτηδες απλήρωτους. επίτηδες γιατί εγώ στο λεγα πως θα καταλήξουν όλα κάπως έτσι κι εσύ πάντα απάνταγες μεταξύ ύπνου και ξύπνιου [γιατί τότε στα λέω πάντα] όλο μαύρες σκέψεις κάνεις

δέλτα. το γράμμα που σπάει και γίνεται άλφα. άλεφ- μπόρχες και μπουκόβσκι. μπήττα. μπίτια σε πάρτυ με μπύρα. δεν θυμάμαι ποτέ πώς να γράψω σωστά, δεν διάβασα το κατάλληλο εγχειρίδιο, αλλά ευτυχώς υπάρχουν τόσοι άνθρωποι εκεί έξω να μας θυμίζουν αντιστικτικά πως κάνουμε πάντα τα πάντα για πάντα λάθος.

σωστό, λέει, τώρα μπορείτε να περάσετε στο επόμενο κεφάλαιο. το δικαιούστε. σκέφτεται να ρίξει μια μεζούρα χλωρίνη στο καφεδάκι του να καθαρίσει το μέσα του καθώς έχει μπουκώσει φλέγματα. φλεγματική μ' είπες μια βραδιά, αλλά είχες τους λόγους σου οπότε πάσο

η ώρα της κρίσης, αποκάλυψη, σειρήνες. είναι οι σάλπιγγες του κυρίου, όχι είναι οι σειρήνες του κράτους που σε κλητεύουν σε κάθε γωνία, μας σκάβουν τους τάφους, μας λιώνουν τα όνειρα κάτω απ' τις αρβύλες τους, όχι με τον ίδιο τρόπο που είχα μάθει να ερμηνεύω τις αρβύλες-χριστιανοπουλικά, τώρα βλέπω αρβύλες και δεν ξέρω πώς να το ερμηνεύσω. αναζητώ την καταγωγή τους, προς τα πού πάνε και από πού ήρθανε, κλακ κλακ κλακ πλαστικές σόλες, κλακ κλακ κλακ η μαγκούρα στη σκάλα, το καρότσι του μωρού, το καρότσι του σούπερ μάρκετ, κλακ κλακ κλακ είμαστε άξαφνα όλα μας εν δυνάμει όργανα του πάθους, κλακ κλακ κλακ ξέρω πού μένει η μαμά σου, κλακ και μου γύρισε η βίδα, κλακ και η γραμμή ψυχολογικής υποστήριξης κόπηκε

κλακ βαράς το χέρι με δύναμη στο τραπέζι να πετύχεις μια κατσαρίδα

ή μήπως είναι ο κάφκα; ή ο καμύ; 

ή το κλείστρο από μια μηχανή 

που απεικονίζει την άδεια από ανθρώπους στην πόλη μας νύχτα;

μα αυτή η πόλη είναι ασφυκτικά γεμάτη, και επειδή νομίζω μας έχουν βάλει όλους στη φόρτιση και μας έχουν ξεχάσει, θα πάθει υπερφόρτωση το μεγάλο τους δίκτυο κάποτε

και τότε

τότε να δούμε εμείς τι θα κάνουμε- αναβοσβήνοντας καρδιές και οθόνες στην αδιάφορη για τα μάτια τους νύχτα

μέχρι τότε τα μόνα ψηφία που κάπως βγάζουνε νόημα είναι 01010101011100000101010
 ατέλειωτα πιξελ τεχνητή υποστήριξη που κάπως μας κρατάν ζωντανούς