ωθήσατε

“Σε θυμάμαι σαν πόλη, σα να υπήρξε μια χώρα με πρωτεύουσα εσένα” -Ν.Ρ. Παπαγεωργίου

κάνουμε μικρές συσκέψεις - στο κρεβάτι

-στα χαλιά                                      -στον καναπέ τον μικρό που βολεύει 

                 -στ' αμάξι περιμένοντας ν’ ανάψει το φανάρι                   -στο μαγαζί που πάω συχνά κι εσύ συχνά δεν έρχεσαι


| αλληλοαποκλεισμοί χωροταξικοί πυρηνικά. Ποιος σας έδωσε τη δικαιοδοσία κύριε να αναμειγνύετε αυτά τα πράματα μεταξύ τους, δε φοβάστε τι μπορεί να συμβεί;

συνηθίζουν οι άνθρωποι να λατρεύουν τα σώματα, να τα ανάγουν σε χώματα, να χωρίζουνε χώρες και σύνορα εκεί που τελειώνει ο επιθήλιακος ιστός και τα δάκτυλα. Στις άκρες των βλεφαρίδων να φορούν συρματοπλέγματα ηλεκτροφόρα. Και να φτιάχνουν στέρνα μπαλκόνια και μάτια θάλασσες και χείλη πηγές/ Ποτάμια σάλια - Μα εδώ που βρισκόμαστε θα μιλήσω αυστηρά με αριθμούς και θα υπογράψω υπεύθυνα πως αυτά τα ελάχιστα εκατοστά σε τροχιά ελλειπτική από τ’ αυτί το δεξί ως τα χείλη σου αποτελούν με διαφορά τρομερή το μεγαλύτερο μυστικό αυτού του σύμπαντος

είναι εκεί που η βαρύτητα των λέξεων μου καταργείται και αρχίζουν να επιδρούν νέου τύπου νόμοι της έλξης