θροίνος

[με θεωρείς καυτή. σαν μόλις να βγήκα απ’ τον φούρνο

φουρνιστά πατατάκια της Λέις, ή σαν τη Σίλβια Πλαθ; καμία δεν μπορεί να φάει μόνο ένα]

άντρες μου οι αυτοκτονίες μας, τις ζωές σας θα θρέφουν σαν αυθύπαρκτες ενοχές. εδώ που τα λέμε, το ξέρουμε όλοι: καμία ποτέ ενοχή, μόνο ένοχη. κι όταν τις ξαπλώνουν στα κρεβάτια, τις πιέζουν στους τοίχους σαν κατσαρίδες <τις λιώνουν γι' αυτές> όταν λύνουν τα σουτιέν και μετά χαιρετούν πράα μάνες κόρες αδερφές συζύγους γυρνώντας μες στη νύχτα/ βρωμώντας χασίσ αλκόολ και πατσουλί- κάπου καθυστέρησαν λένε στη δουλειά.

το παίζω υπεράνω/ κι εγώ τα ίδια κάνω

τα βράδια, αν σωπάσεις και προσπαθήσεις να αφουγκραστείς τους παλμούς της δεή, η Σύλβια, με τα κόκκινα μαλλιά της σαν φλόγες πετρογκαζ αναδύεται πάνω απ’ όλες τις κουζίνες που έκαψαν φαγητά και ποιήτριες και μαζί της ο αριθμός της γραμμής κακοποίησης: 

15900. μην περιμένεις να σε διαβάσουν νεκρή. κάλεσε.