φοβάμαι τα μεγάλα μπαλόνια και έτσι επόμενο είναι που ρίγη μου γεννούν οι μεγάλες τους τεντωμένες κοιλιές/συμμαθήτριες παλιές. σαν να πέρασε από πάνω τους εργαλείο ψηφιακό και παραμόρφωσε το σώμα - ήλιο αντί αμνιακού υγρού και βρίσκονται να ίπτανται στις οθόνες των συσκευών μας. τι μέλλει άραγε να βγει από το γκροτέσκο τους σώμα, ποιος ζει μέσα στις υπέρογκες κοιλιές
[Οβελίξ/ Όλιβερ Χάρντυ/ Πόλντο και Πασχάλης]
κι αν το μέλλον μας έχει κουλουριαστεί στα σπλάχνα τους / λες άραγε γι' αυτό να φαντάζει τόσο σκοτεινό; / μετρώ νευρικά τις μέρες ως να ξεφουσκώσουν διαψεύδοντας με βγάζοντας μέσα απ' το ταχυδακτυλουργικό τους καπέλο μωρά που οι φάτσες τους θα καλυφθούν επιμελώς με μωσαϊκό - σαν μάρτυρες προστατευμένοι σε πλάνο τηλεοπτικό
ως τότε ζυγίζομαι τακτικά,
παίρνω πάντα τα μέτρα μου
και εξετάζω προσεκτικά το ενδεχόμενο εμένα να μου χει πρηστεί κάτι άλλο τόσο
ίσως τα έντερα/ ίσως τα μάτια/ πιθανώς το κεφάλι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου