ποδια

φοβάμαι τα λευκά ρούχα και τα βλέμματα που σε κοιτάνε με απορία
προκλητικά αναρωτιούνται αν πεθαίνεις ή επισκέπτεσαι
με ενοχλεί η μυρωδιά του θαλάμου και τα σαν σταυρόλεξα στατιστικά στα κρεβάτια
το υγρό σακούλι που στάζει ζωή σε φλέβες ανθρώπων που δεν ξέρουν αν θα την αντέξουν

κωδικές ονομασίες σε μορφές πόνου, αριθμημένα εισιτήρια στην άλγη κι εξιτήρια απ τον πόνο ελάχιστα

κάλυψε με με το μπλε υγρό δεν είναι δάκρυα ελπίζω - βρες το και πες, πες μου, τι

τι είναι αυτό που φύτρωσε δίπλα στην καρδιά μου, πες

αν στο φέρω στα χέρια θα αναγνωρίσεις πως είναι δικό σου

ή κοιτώντας τα αποτελέσματα ψευδώς θα πεις: "Αγνώστου Πατρός;"

αν στο ταΐσω; η γεύση θα σε κάνει να μ αγαπήσεις;

τι ναι αυτό μες στην καρδιά σου που δεν σ αφήνει να σαι κοντά μου

;

ρωτώ, μήπως μπορούμε ν' αφαιρέσουμε κι αυτό