μπερντμαν

υπήρχε μια μικρή φωλιά πάνω στο δέντρο και τα παιδιά ρίχναν πέτρες για να πέσει, έπεσε και τα αυγά ξεχύθηκαν στο χορτάρι κομματιασμένα, λευκά αυγά με πράσινες πιτσίλιες που λάμπουν τώρα πάνω στα γαλάζια τους φονικά φτερά / πτεροδάκτυλοι που τα ποδοπατούν και τα επιδεικνύουν σαν τρόπαια του κυνηγιού

αν δεν έχεις ζήσει επαρχία δεν μπορείς να φανταστείς τη φρίκη του να μεγαλώνεις, κάτι που θα μπορούσε να χει πει η Ζυράννα Ζατέλη και μετά θα επεσήμανε κάποιος πως όλα τα παιδιά μεγαλώνουν το ίδιο. νομίζω πως τα φροϋδικά πρελούδια έχουν ξεπεραστεί, αλλά, αν αναζητήσω τα παιδικά χρόνια γνωστών και φίλων σίγουρα θα καταφέρω να γράψω μερικές καλές ιστορίες. αν μπω στη διαδικασία να διηγηθώ τα δικά μου, πιθανώς θα βρω μια πλουτοπαραγωγική πηγή που θα αναγκαστώ να αρμέγω μέχρι να στερέψει κι αυτή, σαν το μέσα μας/ τα κλισέ που χρησιμοποιεί κανείς για να δικαιολογήσει τις αμέτρητες του αδυναμίες τα βρίσκει κανείς γοητευτικά αλλά υπάρχουν ιστορίες που δεν γράφονται βίαιες και προκλητικές γιατί προσπαθεί κάποιος κάτι να πετύχει αλλά γιατί οι ζωές μας έχουν βία, βρωμιά στις άκρες του μπάνιου, δέρμα και προσπερματικά υγρά κάτω από τεράστια φτερά πτεροδακτύλων

αλήθεια, αναρωτιέμαι ποιος αφήνει τα παιδιά πίσω από κλειστές πόρτες. μερικές φορές θυμάμαι εκείνο εκεί το αυγό που έκρυψα, νόμιζα πως από μέσα θα βγει κάτι ωραίο- θα χει σωθεί, θα χω σώσει, τελικά το σπίτι άρχισε να μυρίζει περίεργα η μυρωδιά ερχόταν απ' την κορφή της σκάλας, εκεί που ζούσε το περίεργο πτηνό με τα πράσινα δόντια. προσπάθησαν να μπούνε μέσα να καταλάβουν τι συμβαίνει, μα το τεράστιο ον κουνούσε τα φτερά του ασταμάτητα μέχρι που δίνες σχηματίστηκαν στο αέρα. το μικρό τσόφλι με μούχλα αιωρήθηκε στιγμιαία και εκσφενδονίστηκε μέσα από το μισάνοικτο παράθυρο

τα παιδιά δεν το βρήκαν ποτέ. νίκησα.