τρεις χιλιάδες προθεσμίες

I took the one less traveled by,

And that has made all the difference.

-"The road not taken"

αν κλείσεις καλά τ αυτιά σου μπορείς να νιώσεις τον χρόνο να κυλάει πάνω στο δέρμα σου, πάντα με ένα βουητό παιδιών και αυτοκινήτων να μισοσβήνει στο βάθος- αν και τα βήματα πάνω σε κακογυαλισμένο πρώην παρκέ που χει βαθιά τριφτεί σε λαστιχένια σόλα αναστέλλουν την ιδιότητα της ύπαρξης: εδώ ποτέ δε θα μπορέσεις να σκεφτείς, μόνο θα ουρλιάζεις μέσα στο κεφάλι σου "σε παρακαλώ σώπασε".

υπάρχει ένα ποίημα του Φροστ-αν θυμάσαι-που μιλά για τους δρόμους που δεν έχουμε πάρει και για εκείνους που ίσως πήραμε και δεν έχουν σημασία. αν κλείσω τα μάτια μου μπορώ να ανασύρω μία μία τις λέξεις, να τις ψαρέψω μέσα από τον ατέλειωτο χρόνο, σε βλέπω- τους ακούω

δεν αναπνέει το στέρνο μου, κι όχι πως έχω πεθάνει ακόμα-μα δεν είναι που δεν βρίσκομαι και δίπλα σας τώρα απλά περιδιαβαίνω κάπου πολύ μακρύτερα, σχωράτε με* απλά το χω κάνει τέχνη αν όχι επιστήμη το να κρύβομαι και να επιπλέω, μπορεί να μην έχω αντοχές μα έχω μνήμη και η μνήμη βοηθά τους καθόλου μα καθόλου τολμηρούς

τις νύχτες που δε με παίρνει ο ύπνος με βασανίζουν τα ρολόγια, με χτυπάνε ρυθμικά κάτω απ' τον λεπτοδείκτη τους, με συνθλίβει η ασταμάτητή τους επιμονή, με κάνουν να επιθυμώ να ξεριζώσω την καρδιά τους μπαταρία μικρή ή και άλφα άλφα - μα μετά λέω, συγκεντρώσου στον χτύπο κι ίσως να είναι έτσι πιο εύκολο, ίσως έτσι χτύπο τον χτύπο να συγκεντρωθείς κι εσύ στην καρδιά σου και μετά ίσως να είναι πιο εύκολο να την αντέχεις να σε σέρνει μέρα τη μέρα, να χτυπά ρυθμικά, λες και δεν νιώθει τον χρόνο που γδέρνει το χέρι σου, αυτό με το πράσινο ρολόι