Έψιλον 3,20

[ άτεκνος, άτεγκτος, ισχυρή, άρρωστη και αρρωστημένη ]

μια τέχνη είναι και η γλυπτική στην άμμο, σαν τη διαχείριση πηλού και πορσελάνης, ίσως όλα γλυπτική, όπως όλες οι λέξεις καταλήγουν με έναν περίεργο τρόπο να είναι ποίηση. αυτό δεν το γνώριζα, απλά θέλησα να αποκτήσω το εργαστήριο, η διαφήμιση ήταν πολύ πειστική, έλεγε, ότι παρά τα τρία μου χρόνια μπορούσα να βάλω τον τροχό ανάμεσα στα πόδια, τα χέρια αριστερά και δεξιά απ' το τούβλο της ζύμης και να γίνω με τη σειρά μου Πλάστης- το πίστεψα, απ' όλα πιο πολύ Πιστεύω τις διαφημίσεις

ο τροχός ξεκινά να γυρίζει, ο πηλός περιστρέφεται ανάμεσα στα χέρια, σκάει στους τοίχους στο πάτωμα, η μαμά κραυγάζει να σταματήσω, ο μπαμπάς κρατάει τη βιντεοκάμαρα, μέσα από το ταβάνι κατεβαίνει σε ποτάμια το χρώμα, κόκκινο μπλέ πράσινο κίτρινο, το δέρμα σου έφτιαξα πορσελάνη, τα μάτια σου γυαλί, τα δόντια σου με θήκες κάστρα στην άμμο, τα δάκτυλα ποτέ δεν κατάφερα σωστά να τ' αντιγράψω, πάντα απορούσα πώς γινόταν <κατ' εικόνα και καθ' ομοίωση> τελικά, μετά από είκοσι χρόνια, ξήλωσα το πλευρό μου και πάνω στο σώμα σου πήγα να το ράψω

για μένα κρατώ το φύλλο συκής
μόνη αυτή τη φορά
φτου και βγαίνω