γλω300

θυμάσαι τον πίνακα στη σελίδα με το ποίημα που σου άρεσε και ευχόσουνα Ιούνη μήνα πάνω μας να πέσει; πέντε γέροι με φτερά γυαλιά και κεριά στέκονταν πάνω από ένα πράμα που είτε βιβλίο είτε ανατομημένο πτώμα ήταν. θυμάμαι που στο πλάι είχαμε σημειώσει να βρούμε τον συγγραφέα, εσύ μου είπες ότι πάλι άλλαξα τα γράμματά μου, ενώ έγραφες τα αρχικά μας, ήταν γραφτό μας να γίνουμε οι καλύτερες φίλες, σκέφτηκα με πέντε διαφορετικά άλφα και δύο κάππα 

για να πούμε την αλήθεια, αυτή είναι η πραγματικότητα: περίτεχνοι γραφικοί χαρακτήρες φανερώνουν την εσωτερική προσπάθεια του ενός να γράψει κάτι χωρίς ιδιαίτερη ουσία [ η γλώσσα είναι κώδικας

πρόσεχε που βάζεις την υπογραφή σου] μιλάει βέβαια για γραφικούς χαρακτήρες ένας άνθρωπος που μια ζωή μιμούνταν αυτούς των εκάστοτε διπλανών του στο θρανίο ή στο έδρανο: ένας ακόμα τρόπος να περνάς απαρατήρητος, εκτός κι αν τελικά νόημα έχει τι λες, όχι πώς

- πάλι καλά οι υπολογιστές έχουν γραμματοσειρά

ο κάλος στο μεσαίο δάκτυλο από κάποιους ανθρώπους καλείται [παράσημο] μα εμείς τις βραβεύσεις της αριστείας του πόνου αφήνουμε στην άκρη, κόβουμε τα δάκτυλα, κρατάμε τα στυλό με τα δόντια και -άμα λάχει - πληκτρολογούμε με τη γλώσσα/ σε κάθε λογής κώδικες προγραμματίζουμε τη γραφή μας κι από την ηγεμονία του αυθεντικού της υπογραφής μας πια λεύτεροι, τρώμε χρώμα, ρουφάμε σβηστράκια απ' τη μύτη, με ξύσματα και βαμβάκι φτιάχνουμε σύννεφα πάνω απ' τις πόλεις που σχεδιάσαμε πιωμένοι ένα βράδυ που ούτε ο ανεμιστήρας δεν μπορούσε να σβήσει την φλόγα που μέσα μας καίει