η πανίδα

το μεγαλύτερο καλοκαιρινό θαύμα η σύναξη των γυμνοσάλιαγκων στη βρύση της αυλής. δεν ήταν το σάλιο που πλημμύριζε τη σπονδυλική στήλη με ρίγη αλλά η γύμνια. κάνανε και αυτοί τα θερινά τους μπάνια. πρόσεχε να μην ξηλώσει τα τελευταία μπαλώματα γκαζόν που 'χαν επιζήσει και μέτραγε τα αστέρια μέχρι να νυστάξει ή να φτάσουν τα μυρμήγκια στο βρακί και τ' αυτιά. για τα κουνούπια ψέκαζαν και έτσι το πρόβλημα αυτό ήταν λυμένο. εκεί που τέλειωναν τα πόδια βρισκόταν το παρτέρι με τις δραχμές. το δέντρο άρχισε να υψώνεται και να ρίχνει βαρύ τον σπόρο του στη γη, όταν πήραν την απόφαση να τα ξηλώσουν όλα θυμήθηκε το βιβλίο με τους ελέφαντες και τις πιπίλες

οι ελέφαντες φημίζονται για τη μνήμη τους

θυμούνται κυρίως πρόσωπα και όχι ημερομηνίες 

σε αντίθεση με τα χρυσόψαρα που στη σύντομη ζωή που διανύουν 

από τη γυάλα μέχρι το φλασάρισμα στο καζανάκι 

έχουν την απόκρυφη χαρά να αγγίζουν τη λήθη δεκάδες φορές τη μέρα.

καμία επική ιστορία δεν πρόκειται να γραφεί με ελέφαντες και γυμνοσάλιαγκες, είπανε, ξεχνώντας την βατραχομυομαχία, ίσως επειδή δεν την είχαν ακούσει ποτέ, ίσως επειδή την είχαν προσπεράσει, ίσως επειδή κανείς δε νοιάζεται για ιστορίες με ζώα αφού περάσει τα πέντε του χρόνια-
σε κάθε περίπτωση η ανάβαση των γυμνοσάλιαγκων στη βρύση αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα γεγονότα εκείνου του καλοκαιριού