πάει καιρός που νιώθω την παλάμη μου να τρώγεται. ή μάλλον να με τρώει η παλάμη μου. τι σκατά φιλόλογος είσαι αν δεν ξέρεις να μιλήσεις σωστά; απ' αυτούς τους άνεργους που όλη μέρα κοιτάνε αγγελίες και σκέφτονται πως πολύ καλύτερα θα ήτανε να είχανε πάει στα τουριστικά εξ' αρχής, εκεί θα έκαναν καριέρα ][][ μερικές φορές όταν αρχίζω να γράφω νιώθω το κεφάλι μου να συσπάται, σαν τις χύτρες όταν είναι σε βρασμό, δεν ξέρω τι θα μπορούσε πάνω μου να λειτουργήσει ως βαλβίδα μα όταν το δείτε να σηκώνεται βγάλτε με απ' το μάτι:
Σε ένα μικρό φλιτζάνι ή πιατάκι, βάζετε δύο δάχτυλα νερό. Σε ένα μπολάκι, ρίχνετε λίγο ελαιόλαδο. Αρχίζετε ο ξεμάτιασμα λέγοντας "Εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος για τον/την (αναφέρετε το όνομα του/της ματιασμένου/ης)". Παράλληλα σταυρώνετε τρεις φορές το φλιτζάνι ή το πιάτο με το νερό.
Στη συνέχεια, πρέπει να πείτε μόνο μία από τις παρακάτω ευχές:
Ευχή 1: "Ιησούς Χριστός νικά κι όλα τα κακά σκορπά".
Ευχή 2: "Ιησούς Χριστός νικά, κι αν είναι μάτι το σκορπά, η κυρά η Παναγιά".
Ευχή 3: "Άγιοι Ανάργυροι και θαυματουργοί, δωρεάν ελάβατε δωρεάν δότε ημίν".
φαντάζομαι τους ανθρώπους που διαβάζουν απαντήσεις σε αγγελίες να φοράνε γαλάζια φράκα αλειμμένα στα άκρα με χρυσόσκονη. τα χέρια τους έχουν λειψά δάκτυλα και αναγκάζονται να πληκτρολογούν με τη γλώσσα. έτσι, μου είναι πιο εύκολο να δέχομαι τη διαρκή τους σιωπή. διάβασα το βιβλίο και πριν απ' το βιβλίο* το μπλογκ με τις ιστορίες ανεργίας. αναρωτιέμαι πώς κατάφεραν να φτάσουν ως τη συνέντευξη, αλήθεια σας λέω δεν είμαι επιλεκτική απλά σκέφτομαι πως θέλω να συνεχίσω να έχω σπονδυλική στήλη για μερικά ακόμα χρόνια, δε λέω θα έρθει η μέρα που μάλλον τόσο πολύ δε θα με νοιάζει, άλλωστε η απόφαση μας να σταθούμε στα δυο πόδια ήταν απ' τα μεγαλύτερα στραβοπατήματα της εξελικτικής διαδικασίας \\\ όταν θέλω να νιώσω καλύτερα σκέφτομαι ένα μέρος στο οποίο θα ζω ξαπλωμένη σε ένα φοβερά αναπαυτικό κρεβάτι όπου δε θα χρειάζεται να απαντάω ποτέ μου μηνύματα και κλήσεις. χωρίς περισπασμούς θα μελετώ το πρόσωπό σου \\\
τάση. δε θα το χαρακτήριζα τάση σε καμιά περίπτωση, ούτε μεταμοντέρνα συνήθεια. ο καθένας όπως αισθάνεται. εγώ ας πούμε αισθάνομαι οργή. όχι για το τι, αλλά για το πώς. και μερικές φορές προτιμώ μια εικόνα να καλύπτει τις χίλιες μου λέξεις. αρκεί να έχω πάντα τη δυνατότητα να τις συμπληρώσω στη λεζάντα.
Θα πρέπει να είναι πολύ όμορφη
ΑπάντησηΔιαγραφήΠοια;
ΑπάντησηΔιαγραφή