μανιφέστω ό,τι

ατέλειωτο χάζι

σνιφάρισμα αστερόσκονης

καταστερισμός

εκπαραθύρωση - φώτα - μοτέρ/ πάμε , πού;

η ζυγαριά δεν έχει δείκτη μόνο ψηφία, την πρώτη φορά που είδα μία ήταν πράσινη με λουλούδι κεντητό και άσπρο γείσο, καλά στριμωγμένη κάτω απ' την κάσα της πόρτας. 

βάρος όχι μάζα.

η άνωση μια διαδικασία που δεν καταλαβαίνω, πήρε δέκα καλοκαίρια για να επιπλεύσω και άλλα δεκαπέντε για να καταλάβω ότι ποτέ δε θα κολυμπήσω, πάντα θα πνίγομαι σε μια κουταλιά νερό, κοίτα τώρα όμως κάτω από το δεξί δάκτυλο της πατούσας μου έχουν καρφωθεί τόσα πράματα, τρεις κόκκοι άμμου, μια ακίδα, ένα μεταλλικό γρέζι, δυο ψήγματα από φύκι και ένα δόντι δράκαινας. κοίταξέ με καλά, ο φλοιός των μπουτιών μου μαραμένο πορτοκάλι ενώ το εσωτερικό των μηρών μου ένα δίκτυο γάλακτος, δεκάδες ρυάκια στεφανώνουν τα μπούτια μου, εγκλωβισμένοι θύλακες με προκαλούν να τους διεμβολίσω με τα νύχια- το ξέρω πως με κοιτάς μα δε με βλέπεις μα δεν μπορείς να αντιληφθείς το μέγεθος της ικανοποίησης κατά τη διαδικασία της απελευθέρωσης, ένα μικρό μεσολόγγι πάνω στο δέρμα μου κάθε φορά που πολιορκώ μια νέα εστία αναριγεί το είναι μου

τα φαγητά έχουν πάντα λίγη γεύση από αυτό που σκέφτεσαι όταν τα μαγειρεύεις. γι' αυτό το φαγητό της γιαγιάς είχε πάντα την καλύτερη γεύση, σκέφτεται πάντα πόσο θα σου αρέσει, αγγίζει την απόλυτη τιμή- το καθαρό βάρος της θρέψης, ενώ όσο μεγάλωνε και δεν μπορούσε τόσο καθαρά να σκεφτεί ποιο ακριβώς είναι τ' όνομά σου, ξέχναγε και από ένα μπαχαρικό μέχρι που τα τρώγατε όλα σκέτα και άψητα- η δική μου κουζίνα έχει πάντα γεύση άγχος, δηλητηριάζω λίγο λίγο τους συνδαιτήμονες με την ακατανίκητη επιθυμία μου να τους ταΐσω, ακριβώς το ίδιο με τις φορές που γράφω, κάπου βρίσκεται μια τσαλακωμένη λέξη, σφήνα σε μια ροή σκέψεων που δε θα έπρεπε να υπάρχει αλλά δημιουργήθηκε και για να μην ανθίσει και καρποφορήσει ανάμεσα στα μάτια μου και λίγο πιο πίσω την καλλιεργώ σε μερικές δεκάδες χιλιάδες πίξελ

το χρώμα που ποτέ δε μ' άρεσε είναι το πορτοκαλί. δεν τόλμησα ποτέ να στο πω, απλά φρόντισα επιμελώς να το κρύβω σε κάθε ευκαιρία, όπως ακριβώς δε μου άρεσε ποτέ το κοτόπουλο στο φούρνο, το ρύζι που δεν το χουν τσιγαρίζει και η θάλασσα. δεν είναι κακό να μη σ' αρέσει η θάλασσα, απλά να ξες πως μια ζωή οι άνθρωποι θα λατρεύουν το καλοκαίρι. αν δεν τους πολυπλησιάζεις γίνεται υποφερτό.