σποραδικά

μερικές φορές με φαντάζομαι

τα μάτια του David Bowie να προσπαθώ να φέρω στο ίδιο μέγεθος -αν όχι στο ίδιο χρώμα- με πινέλα και φακό επαφής, αυτός να μου λέει "τι σόι μακιγιέζ είσαι εσύ" και μετά να μου χαϊδεύει τα πυρόξανθα μαλλιά

ενώ κάποιες άλλες, φιλοδοξώ να είμαι ο τύπος που πηγαινοέφερνε τις κιθάρες στα λάιβ των Nirvana και να κοιτάζω από μακρυά, να σκέφτομαι ότι θέλω να ζητήσω ένα αυτόγραφο γιατί ποτέ δεν ξέρεις αλλά μετά να με πείθω πως "εντάξει μωρέ την επόμενη φορά" μέχρι τη μέρα που έρχονται και μου λένε πως "να ξες τον βρήκανε νεκρό" και το τηλέφωνο μου βαράει ασταμάτητα από συγγενείς γνωστούς και φίλους που προσπαθούν να μου πάρουν λόγια, μα εγώ δεν το σηκώνω και σκέφτομαι εκείνο το γαμημένο αυτόγραφο που θα μπορούσα να πουλήσω σε λίγα χρόνια χρυσάφι και γερνάω και συνεχίζω να σκέφτομαι εκείνο το αυτόγραφο και πεθαίνω κάπου στο δυοχιλιάδες δέκα από καρδιά όταν συνειδητοποιώ πως το χα δει, όλοι το χαμε δει, όλοι ξέραμε και κανείς ποτέ δεν έκανε τίποτα, δεν είχαμε τη δύναμη να κάνουμε τίποτα, ούτε γι' αυτόν ούτε για κανέναν άλλον παρά μόνο για τους εαυτούς μας και παίρνω βαθιές ανάσες αλλά νιώθω λες και τα πνευμόνια μου δεν έχουν άλλο χώρο πως κοντεύω να σκάσω και καταλαβαίνω, τώρα ξέρω, τώρα όπως η ζωή φεύγει μέσα από το σώμα μου κοιτιέμαι στον καθρέφτη και βλέπω το πρόσωπο του

μερικές φορές με φαντάζομαι