μπλόκο

στην λεπτή διαδικασία της μετακόμισης εστιάζετε διαρκώς, κρατάτε γραπτές μαρτυρίες προσπαθείτε να πείσετε τους ανθρώπους για τη μνήμη και την περατότητα των χώρων που σας κοίμισαν, των κρεβατιών που σας ξενύχτησαν και για πολλά άλλα πράματα που τώρα δε θυμάμαι. από εδώ και πέρα, γράφω:

τα μοτίβα στη ζωή και τα όνειρα. Εσύ, στη ζωή /στον ύπνο /στο ίνμποξ /στο σπίτι σου /στις επτά το χάραμα περνώντας τον κυκλικό κόμβο- διασχίζοντας τον από πάνω. Εσύ, που πετάς τις κάλτσες σε μέρη στρατηγικά και προσπαθώ να καταλάβω αν μαρκάρουμε τις περιοχές μας σε ένα μέρος τόσο κοινό όσο εγώ. Εμένα, που με παγώνουν οι ειδήσεις και προσπαθώ να καταλάβω αν έχει κάποιο νόημα να συνεχίσω την ανάσα. αυτός, ο ποιητής που λέει πως δεν τον αφορούν τα όσα γράφουμε, η γενιά μας-σου-του-μου-ξου μανταλάκια σε μπουγάδες καταδικασμένες να τις πάρει ο αέρας να καταλήξουμε σαν βρακιά φρεσκοπλυμένα στη μέση της λεωφόρου και αντί να τριφτούμε σε δέρμα να φάμε λάστιχο. πηδώ το λάστιχο -να μια ανάμνηση που αξίζει - εναλλάξ πηδώ το λάστιχο, τραγουδώ μ'άξαφνα τα μάτια μου δε βλέπουν πια.
εδώ οφείλω να σου εκμυστηρευτώ τον μεγαλύτερο μου φόβο: ξυπνώ ένα πρωί και είμαι τυφλή.
τίποτα μετά. δε θα οδηγώ, δε θα κοιτώ καθρέφτες - ούτε κι εσένα, δε θα δω πώς θα γεράσει η μάνα μου, δε θα διαβάζω άρθρα και ποστ, δε θ' αντιλαμβάνομαι στην ολότητά του το πόσο χάλια είναι οι ζωές μας, πως τίποτα δεν κάνουμε γι' αυτό: εγκιβωτισμένοι μέσα σε ένα απέραντο κουτί γάτας Σρεντιγκερ δεν είναι βέβαιοι οι ίδιοι αν ζουν ή αν πέθαναν μέχρι κάποιος να βρεθεί να σμπρώξει το καπάκι απ' το φέρετρο. κατά τ άλλα έχω σκοπό να συνεχίσω να γράφω με φωνητική υποβολή και να ζωγραφίζω το πρόσωπό σου από μνήμης

κι ίσως να πάψουμε να μαζευόμαστε στο ίντερνετ

αν ψάξουμε τις ρίζες της τυφλής μας γενιάς στους υπονόμους