δυαδικές αντιθέσεις. πόλοι. κάποιος λιώνει πάντα.
κυρίες και κύριοι προσδεθείτε, πρόκειται να πνιγούμε στην επερχόμενη τήξη. περιβαλλοντική αλλαγή στις χλωρίδες των πιο καλά κρυμμένων κόλπων.
πού κοιτάω; πάμε.
πού κοιτάω; πάμε.
υπάρχει ένας ρυθμός στα φανάρια. αν τον μάθεις καταφέρνεις να πας σπίτι 3 με 4 λεπτά πιο γρήγορα, και συχνά σου φαίνεται πως αυτό είναι κάτι. σαν τη μέρα που μαθαίνεις ότι το κόκκινο φωτάκι της τοστιέρας επιτελεί την ίδια λειτουργία με αυτό του φούρνου: σε ειδοποιεί πότε έχει φτάσει στην κατάλληλη θερμοκρασία. η κατάλληλη θερμοκρασία για να σ' αγκαλιάσει κάποιος είναι όταν μπαίνει το φθινόπωρο και δεν έχετε κατεβάσει ακόμα τον αναγκαίο εξοπλισμό. τον χειμώνα πια η σμίξη γίνεται ανάγκη επιβίωσης και δε μας αφορά. δε με αφορά τι ακριβώς κάνουν οι άλλοι, μα θα ήθελα να 'χω μια αίσθηση στο περίπου - σαν το σύμβολο του κατά προσέγγιση που σχηματίζει το δεξί μου χέρι ενώ νεύω στο δρόμο σε μερικούς ανθρώπους που κάπως ξέρω και ίσως με ξέρουν αλλά όχι και τόσο καλά. ασήμαντες χειρονομίες συνδιαμορφώνουν τη ρουτίνα εκατομμυρίων ανθρώπων ενώ η παγκόσμια θερμοκρασία ανεβαίνει
| όσο για μένα, παραμένω ανέραστος στην άκρη του φεγγαριού, ψαρεύω αστέρια σαν να βρίσκομαι στο κέντρο της κινηματογραφικής παραγωγής αυτού του πλανήτη. μετά τα τηγανίζω σε τηγάνι αντικολλητικό. πόσες θερμίδες να χει ένα άστρο; η αστερόσκονη μου γαργαλά τη γλώσσα, θυμίζει πίτουρο στη γεύση, πολύ κακό για το τίποτα- τελικά. εκτός από εκείνη τη μια φορά που δεν είδα ένα ολόκληρο αμάξι και σήμερα που κόντεψα να τυφλωθώ στις δυομιση χιλιάδες στροφές. ο οφθαλμίατρος είχε συνταγογραφήσει τεχνητά δάκρυα για την κούραση και εγώ συμφώνησα, μα τώρα νιώθω τη χλωρίνη που 'χω μέσα μου να τρέχει ασταμάτητα στο πρόσωπό μου να με ξεπλένει, να σβήνει απ' το πρόσωπο μου τις τελευταίες φακίδες. το ρολόι του χεριού μου πάει πάντα μερικά λεπτά πίσω, του αυτοκινήτου μπροστά, του κινητού ακριβώς γιατί βλέπεις αυτό έχει ίντερνετ, όπως και εσύ, και νομίζω πως δεν έχει πια ιδιαίτερο νόημα.
θέλω να βγω έξω στον ήλιο να παίξω με τα άλλα παιδιά, μα εσύ κλειδώνεις την πόρτα λες, πρώτα τις ασκήσεις και να μαι στο σπίτι πριν τις δέκα, το φόρεμά μου νυφικό, αίματα στα πόδια μου, φλέματα στη λαιμουδιέρα, στον λοβό των ματιών μου κολλημένοι φακοί οκτώ μηνών. κάποτε ένιωθα πως μπορώ να ψάλλω όλους τους ύμνους, τόσα χρόνια σπουδής πάνω στα φαινόμενα που γέννησαν τις νότες και τους στίχους, τώρα νομίζω πως ο οισοφάγος απορρόφησε τις φωνητικές χορδές και πνίγομαι χωρίς να βγάζω ήχο σε όνειρα που δεν έχω καμία θέση
| όσο για μένα, παραμένω ανέραστος στην άκρη του φεγγαριού, ψαρεύω αστέρια σαν να βρίσκομαι στο κέντρο της κινηματογραφικής παραγωγής αυτού του πλανήτη. μετά τα τηγανίζω σε τηγάνι αντικολλητικό. πόσες θερμίδες να χει ένα άστρο; η αστερόσκονη μου γαργαλά τη γλώσσα, θυμίζει πίτουρο στη γεύση, πολύ κακό για το τίποτα- τελικά. εκτός από εκείνη τη μια φορά που δεν είδα ένα ολόκληρο αμάξι και σήμερα που κόντεψα να τυφλωθώ στις δυομιση χιλιάδες στροφές. ο οφθαλμίατρος είχε συνταγογραφήσει τεχνητά δάκρυα για την κούραση και εγώ συμφώνησα, μα τώρα νιώθω τη χλωρίνη που 'χω μέσα μου να τρέχει ασταμάτητα στο πρόσωπό μου να με ξεπλένει, να σβήνει απ' το πρόσωπο μου τις τελευταίες φακίδες. το ρολόι του χεριού μου πάει πάντα μερικά λεπτά πίσω, του αυτοκινήτου μπροστά, του κινητού ακριβώς γιατί βλέπεις αυτό έχει ίντερνετ, όπως και εσύ, και νομίζω πως δεν έχει πια ιδιαίτερο νόημα.
θέλω να βγω έξω στον ήλιο να παίξω με τα άλλα παιδιά, μα εσύ κλειδώνεις την πόρτα λες, πρώτα τις ασκήσεις και να μαι στο σπίτι πριν τις δέκα, το φόρεμά μου νυφικό, αίματα στα πόδια μου, φλέματα στη λαιμουδιέρα, στον λοβό των ματιών μου κολλημένοι φακοί οκτώ μηνών. κάποτε ένιωθα πως μπορώ να ψάλλω όλους τους ύμνους, τόσα χρόνια σπουδής πάνω στα φαινόμενα που γέννησαν τις νότες και τους στίχους, τώρα νομίζω πως ο οισοφάγος απορρόφησε τις φωνητικές χορδές και πνίγομαι χωρίς να βγάζω ήχο σε όνειρα που δεν έχω καμία θέση
μακρυά από *ένα τρέχω
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου