εδώ και ένα χρόνο περίπου ο ορμονικός μου κύκλος και ο περιοδικός πίνακας αποτελούνται περίπου από τον ίδιο αριθμό στοιχείων- κατά προσέγγιση πάντα. δεν το χα καλά καταλάβει μέχρι τη μέρα που βρέθηκα στη μέση του δρόμου και ένα τεράστιο λεωφορείο έτρεξε προς τα πάνω μου γεμάτο θεατές σαν επιβάτες, τα φώτα με τύφλωσαν και άρχισε να γράφει τον χορό που διέγραψα στη μέση της λευκής λωρίδας που χωρίζει το αριστερό από το δεξί ρεύμα, τουλάχιστον συμβολικά.
η γυναίκα που αγάπησα είχε μαλλιά καστανά, μάτια μαύρα, με πλησίαζε τα βράδια αργά, μύριζε μούστο και λιβάνι, φόραγε κόκκινο κραγιόν κατακόκκινο κραγιόν και κόκκινα νύχια φόραγε, που τα βγαζε πριν μου χαϊδέψει την πλάτη και αρχίζω να λιώνω σαν κερί στην παλάμη της, κερί ρεσώ μέσα σε δάσος από πουρνάρια, ο παππούς μας άφηνε να πετάμε τον χαρταετό μόνοι μας, εμείς δεν ξέραμε, κυλιόμασταν στις συστάδες και τα σώματά μας αποδομούνταν λίγο λίγο γρατζουνιά τη γρατζουνιά χάναμε το φύλο μας και ντυνόμασταν κλαριά, ποιος είσαι εσύ κι εγώ ποια ή μήπως τι να μαι σάμπως δεν τελειώνουν σε όλους τους ανθρώπους τα λεφτά την πέμπτη τρίτη του μήνα; πέμπτες και τρίτες με ένα συν ένα, στην πόρτα του Ολύμπιον όλοι οι άνθρωποι κάτι περιμένουν
η
Μι
κάποιον να μας πάει σινεμά
σκανάρουμε τα μπάρκοουντ
στην μαύρη τρύπα της θέσης πέφτουμε σε θέση ύπτια/
οι άνθρωποι που βλέπουνε ταινίες με κάνουν να κλαίω
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου