μπροσούρα 2

κι εσυ επιμενεις να μου υπενθυμιζεις πως επαναλαμβανομαι 

μα δε τεθηκε ποτε ζητημα πρωτοτυπιας

 

ετσι κι αλλιως όλα οσα πρεπει να ειπωθουν εχουν ηδη ειπωθει 

αλλα εφόσον κανεις σας δεν εδωσε σημασια 

όλα πρεπει να ειπωθουν ξανά 

"Κάτι παρόμοιο" - Θ.Κ.

πού είναι;

εδώ 

πού είσαι; 

εκεί 

πού είμαι;

διαμελισμένη στη μέση από το κείμενο, περιμένω κάποιον να το διαβάσει. έτσι ίσως ενωθεί η ιστορία στο κεφάλι κάποιου άλλου, βγει ένα νόημα, βρεθεί μια συνέχεια. η Μι περιστρέφεται ρυθμικά και ραίνει τον κόσμο με κοινωνία, περίπου θεία ενώ εγώ σκουπίζω ράφια πάντα με το αριστερό χέρι μου. με το δεξί είμαι πολύ απασχολημένη, όλοι είμαστε φοβερά απασχολημένοι στο δεξί μας χέρι πέρα από τους αριστερόχειρες. το κινητό μου ξέρει μια σειρά από νούμερα, αλλά εγώ γνώρισα εσένα οπότε όλοι οι αριθμοί μέσα μου μηδενίστηκαν και τώρα λειτουργώ μόνο σε σύστημα δυαδικό. πάντα υπάρχει περιθώριο λάθους, ειδικά σε μια σχέση, αλλά πάντα κάποιος γίνεται μηδέν και κάποιος Ένα. τα χέρια μας βρίσκονται πίσω απ' τις πλάτες μας γερά δεμένα με σκοινιά μα 

 τ   ο     ζ    η   τ     ή     σ    α    μ      ε 

βλέπεις

στους δικούς μου καιρούς, στις δικές μας μέρες το πιο δύσκολο είναι να ανοίξεις το σώμα σου, γιατί ν' ανοίξεις το στόμα σου μπορείς σχεδόν πάντα. γι' αυτό λειτουργούμε στα κείμενα με νευρικές απολήξεις, βλέπουμε ταινίες και διαβάζουμε βιβλία που να ερεθίσουν τα νεύρα μας, μ' αντ' αυτού καταλήγουμε να τα βάζουμε για στήριγμα κάτω απ' τον γοφό μας. Τρίερ. μα δεν εκτιμούν όλοι τα ίδια πράματα στον κινηματογράφο- λες να ισχύει το ίδιο για τη λογοτεχνία; ποιος σου είπε πως μπορείς να γράφεις; ίσως απλά το ανακάλυψες, όπως εγώ ανακαλύπτω απ' την αρχή τη θλίψη κάθε φορά που ακούω τραγούδια με στίχο που κάνει την καρδιά μου να τρίζει

οπότε, δεν ξέρω. ίσως να έχει κάποιο νόημα να μελοποιείσαι, περισσότερο νόημα απ' το να τυπώνεσαι

 
μα αν αυτό ισχύει, μαλακία μεγάλη που το γυρίσαμε στο πεζό-

ο John Waters στην αρχή της ταινίας του Polyester σου συστήνει μια σειρά από οσμές τις οποίες έχει σκοπό να ανακαλέσει στην πάροδο του έργου. αυτό δεν έχει ιδιαίτερη τελικά σημασία, μα πέρασα ένα ολόκληρο πρωινό, από τις 4 το χάραμα μέχρι τις δέκα το πρωί σκεπτόμενη πως αν κάτι τέτοιο ίσχυε χωρίς να'χω γράψει ποτέ σε περγαμηνή - όλα μου τα κείμενα θα ζέχνανε δέρμα

https://www.youtube.com/watch?v=ZSL2YEs8t3c