εξαντλημένο, απ' τον εκδότη.

Εδώ και λίγες μέρες μου 'χω σκαλίσει μια έμμονη ιδέα. Ζω σε διήγημα της Κιτσοπούλου. Η αστική ταυτότητά μου είναι τόσο ομογενοποιημένη, τόσο τρομακτικά παρόμοια με τις άλλες, που μια βραδιά διαβάζοντας ένα διήγημά της αισθάνθηκα τα μάτια της να με παρακολουθούν. Μετά σηκώθηκα, έστειλα ένα μήνυμα στην έπσιλον, μου 'πε θα ναι ιδέα μου και συνέχισα να διαβάζω. Μου χουνε γεννηθεί νέες φιλοδοξίες βλέπεις, δεν ήμουν αρκετή για τον εαυτό μου, τους γονείς τους φίλους και τους εραστές μου και αποφάσισα να πολλαπλασιαστώ. Σαν μύκητας σε συνθήκες εργαστηρίου άνοιξα τα φτερά μου και κατέληξα σαν κότα σε άλμα επί κοντό σε πολύ κοντό χωριάτικο τοιχάκι: έδαφος. Μ' αγαπάς, τον ρώτησα πεσμένη στη μέση του κρεβατιού με τα πόδια και τα χέρια ανοιχτά σαν αστερίας, Θες παιδιά, τι με ρωτάς, απάντησε απηυδισμένος και τότε κοίταξα τον τοίχο  αλλά με τρόμο διαπίστωσα πως δεν υπάρχει. Ζω σε ένα διαμέρισμα του 60 χωρίς τοίχους, συνεπώς μόλις αναίρεσα την αξιωματική θέση του διηγήματος που πίστευα ότι αναβιώνω, μια συνειδητοποίηση τόσο τραγική που έκανε τα φώτα να αρχίσουν να σβήνουν σε ρυθμό 4/4 και τα πόδια μου να πονάνε φοβερά: τα πέλματα, οι αρθρώσεις στα γόνατα, ακόμα και το ανατομικό σημείο όπου εκείνα ενώνονται με το φύλο μου, κάτι που με ωθεί να σκέφτομαι εννιά το πρωί πώς νιώθουν οι Μπάρμπι με αυτές τις περίεργες κλειδώσεις από καουτσούκ. Όλα αυτά κάπως έχουν συμβεί ξανά και στο παρελθόν, όπου βλέπετε εμένα σε πλάνο αμερικέν να παρακολουθώ ταινίες με τις οποίες δεν καταφέρνω να ταυτιστώ, άλλωστε ποτέ δεν ήταν το φόρτε μου η ενσυναίσθηση στις ταινίες όσο κι αν προσπάθησα μια νύχτα να με πείσω πως όλη μου η ζωή αποτελεί τμήμα εμπνευσμένου σεναρίου του Μισέλ Γκοντρί.

Αλλά αλήθεια σας λέω αυτή τη φορά είμαι σίγουρη πως η ζωή μου είναι ένα διήγημα της Λένας Κιτσοπούλου.
Σχεδόν, απόλυτα σίγουρη.