μύθημα*

μια τελική ακροβασία για να με βάλω στη θέση μου

στην τέλεια ισορροπία πονάει πάντα η μέση μου

τα μάτια ήταν πράσινα θαρρώ και τα δόντια εικοσιτέσσερα. τα νύχια δέκα, τα αυτιά δύο, τα μαλλιά που φύτρωναν ομαλά περιμετρικά του κρανίου είχαν χρώμα μαύρο πράμα φοβερά σπάνιο που γεννούσε από νωρίς τις υποψίες πως κάποιου είδους δαίμονας κατοικούσε μέσα του, υποψίες που γίνονταν βεβαιότητες όταν κανείς ερχόταν αντιμέτωπος με το βλέμμα και το χαμόγελό του. είχε διαβάσει ένα βιβλίο πως οι κοκκινομάληδες είναι αυτοί που θεωρήθηκαν σε βάθος χρόνου πλάσματα σταλμένα από το διάολο. 

το ήξερες πως το χρώμα μπλε δεν βρίσκεται στη φύση;

όλα τα ήξερα, όλα. δεν υπήρχε κάτι που να μην το έχω  ακούσει ή έστω συζητήσει, βρίσκομαι ακριβώς στη μέση της αίθουσας με τη μπλούζα δεμένη γύρω από τη μέση μου, τα ηλεκτροφόρα σύρματα που χει για χέρια με τινάζουν στον αέρα με αποτέλεσμα να προσγειωθώ πάνω στην ίδια μου την ύπαρξη η οποία ξεκινάει αυτόματα να σφαδάζει. πλέον πατάω replay και απ' την αρχή όλα τα βλέπω σε αργή κίνηση, μονολογώντας - πώς δεν σκέφτηκα σε μια τόσο επικίνδυνη πτώση να βάλω το δίχτυ, το δίχτυ το στάχυ και το δάκρυ γράφονται πάντα στο τέλος με υ

ειδικά το δάκρυ, για να χύνονται μέσα του τα υγρά, μετά τα πίνεις, τι κάνεις μετά; γιατί έχω ένα μικρό κενό ανάμεσα σε δύο λέξεις που προσπαθώ να γεμίσω εδώ και δέκα χρόνια