Δε θα 'ναι προτού τα απέραντα αυτά λιβάδια γίνουν πράσινα πάλι,
Εκεί που μόλις χτες το άγριο γλυκύ αίμα των εξαίρετων νιάτων είχε απλωθεί;
Υπάρχει ένας τάφος που το χώμα του για καιρό οφείλει ν' αντέξει, βρώμα μεγάλη,
Ακόμα κι αν αέναα πάνω του περήφανος ο λόγος όπως το βήμα μας πρόκειται ν' αρθρωθεί.
Μα εδώ, όπου οι θεατές από τις μοναχικές εστίες λόγω της ώθησης ενός ενδότερου ξίφους έχουν αργά το αίμα τους ξεβγάλει,
Θα ταν ωραίο να χτίσουμε το Κενοτάφιο: Νίκη, φτερωτή, με Ειρήνη, φτερωτή επίσης, στης στήλης το κεφάλι.
Και πέρα απ' τη σκάλα, στο πάτωμα- α! εδώ, αφήστε τα έρημα, με παθιασμένα χέρια θ' απλωθεί
Βιολέτες, τριαντάφυλλα, και δάφνη μαζί με μικρά γλυκά αστραφτίσματα της γης
Μιλώντας νοσταλγικά για τις χαρές Άνοιξης μακρινής
Στους μικρούς κήπους των μικρών τόπων όπου ο γιος ή ο εραστής σου είχε ανατραφεί.
Σε υπέροχο ύπνο, μαζί με χιλιάδες αδερφούς
Στις μάνες - στους αγαπημένους
Εδώ, επίσης, αυτός τα μάτια του έχει κλείσει:
Κάτω απ' το μωβ, το πράσινο, το πορφυρό,
Από νιάτα σφύζει: πρέπει να σπάσει κανείς γυναικείες καρδιές για ν'αντικρίσει
Ένα τόσο γενναίο, χαρωπό κάλυμμα στο κρεβάτι αυτό.
Μόνο, όταν όλα έχουν γίνει κι ειπωθεί,
Ο Θεός δεν χλευάζεται ούτε κι οι νεκροί.
Γι' αυτό θα σταθεί στη δική μας Αγορά
Ποιος ψάχνει αγοραστή, ποιος πωλητή
(Εγώ άραγε ή εσύ
Θα ξαπλωθούμε ακούσια με μεγαλύτερη χαρά);
Ενώ θα βλέπουμε πως στην όψη από κάθε απασχολημένη πόρνη και αντιπρόσωπο
Την ώρα που κάνουν τα παζάρια τους, βρίσκεται το Πρόσωπο
Του Θεού: ένα κάπως νέο, αξιολύπητο, δολοφονημένο πρόσωπο.
https://www.poetryfoundation.org/poems/57272/the-cenotaph-56d23a9c7145a
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου