μοίρες σε χάρτη- degrees on a map / μετα-παράφραση τ* harmonic-motion

το παρακάτω κείμενο στ' αγγλικά αποτελεί μετάφραση, ή μάλλον παράφραση αυτού στα ελληνικά που βρίσκεται ακριβώς από κάτω.

Degrees On A Map

It slipped my mind over the map, dripping from my nose,
Dripping in search of where you are, where you’re going,
And where I’ll never see you go wrong again.

I was breathing at the 88th rate.
My mind was forming ponds over the keyboard
While the maps were screaming
That it was impossible to walk that distance.
I began to zoom in and look at the facades of the buildings.

Who are you going to stay with?
How long will it take you to call a person home,
Open your heart, give him a key
To feed the dumb living as long as you are missing?

Unknown the Lord’s chambers, and I look at tickets,
Randomly seeing how far one will go on a leisure trip with friends.
Or the feeling of putting on my good dress, wearing the new shoes,
That if you expect to see them when you come back,
They will have no soles, falling on your back (accidentally),
Crying out loud, saying softly,
“You fuck us. Don’t you see where you are going?
The whole map and you found yourself hiding here?”
I’ve learned stone lime stone lime all over the place,
And I still didn’t understand where you rented it,
Although I asked some well-known people and they said everything was fine,
Well, it goes, as you always say, “How do they go, bitch, no kidding.”
To squeeze the lungs so much in my side of the bump that you can’t help,
That I can no longer take diaphragmatic breathing again and again,
And because of that I can no longer take part in acting, recite Seferi,
And crying on the kitchen floor as if we live somewhere in 1066,
And you left me, frustrated at the third child and my unpaid rent.

Your eyes were fine but you didn’t know where to look -
Though here we say them, fine, you always knew

"μοίρες σε χάρτη"

μου γλίστρησε το μυαλό πάνω απ’ τον χάρτη, έσταξε απ’ τη μύτη μου στάλα στάλα ψάχνοντας το πού είσαι, πού θα πας και πού δε θα σε δω να περνάς από λάθος ποτέ ξανά. ανάσανα σε ρυθμό οκτώ όγδοα. το μυαλό μου σχημάτιζε λιμνούλες πάνω απ’ το πληκτρολόγιο ενώ το maps φώναζε πως δεν είναι δυνατόν να διανύσω αυτή την απόσταση με τα πόδια. άρχισα να ζουμάρω και να κοιτάζω τις προσόψεις των κτηρίων. σε ποιο θα μένεις άραγε; πόσο καιρό θα σου πάρει να καλέσεις ένα άτομο στο σπίτι, να του ανοίξεις την καρδιά σου, να του δώσεις κλειδί να ταΐζει το καημένο το ζωντανό όσο λείπεις/ άγνωστες οι βουλές του Κυρίου, κι εγώ κοιτάζω εισιτήρια, τυχαία να δω πόσο θα βγει ένα ταξίδι αναψυχής με φίλους ή αίσθημα να βάλω το καλό μου φόρεμα, να φορέσω τα καινούρια παπούτσια που αν περιμένω να τα δεις όταν γυρίσεις δε θα χουν σόλες, να πέσω με φόρα πάνω στην πλάτη σου (δήθεν τυχαία), να φωνάζω δυνατά “πω μαλάκα μας γάμησες δε βλέπεις πού πας; ολόκληρος χάρτης και βρήκες να κρυφτείς εδώ; έχω μάθει πέτρα πέτρα ασβέστη ασβέστη όλο το μέρος κι ακόμα δεν κατάλαβα πού νοίκιασες, αν και ρώτησα κάτι γνωστούς κι είπαν όλα καλά, καλά περνά, όπως πάντα- ξες ρε έψιλον πώς πάνε αυτά, κακό σκυλί, ψόφο δεν”, να συμπιεστούν τα πνευμόνια μου τόσο μέσα στα πλευρά μου από την πρόσκρουση που να μη μπορείς να βοηθήσεις, που να μην μπορώ πια να πάρω διαφραγματική αναπνοή ποτέ ξανά-ποτέ και εξ’ αιτίας αυτού να μη μπορώ πια ούτε να πάρω μέρος σε άσκηση υποκριτικής, να απαγγέλω Σεφέρη και να κλαίω στο πάτωμα της κουζίνας λες και ζούμε κάπου στο χίλιαενιακόσιαεξήντα και μ’ άφησες γκαστρωμένη στο τρίτο παιδί και μ’ απλήρωτο νοίκι/ ήταν ωραία τα μάτια σου μα δεν ήξερες που να κοιτάζεις- αν και εδώ που τα λέμε, μια χαρά ήξερες, πάντα