χωλαίνει

η ώρα έχει πάει τέσσερα τέσσερα ένα γιατί ξέχασα να ξεκινήσω να γράφω στις τέσσερις δύο μηδέν. άργησα αρκετά γιατί διάβαζα για τον θάνατο- κι όταν διαβάζεις για τον θάνατο -τον πραγματικό- είναι συνήθως αστείο. όμως πιο αστείος απ' όλους είναι ο προσχεδιασμένος και το πόσο εύκολα, όταν διαβάζεις γι' αυτόν στο ίντερνετ ή όταν στο ανακοινώνουν πριν την πρωινή προσευχή ή στο δρόμο, εμφανίζεται στα δάκτυλά σου ανάμεσα ένα κλειδί που περιστρέφεται και μ' αυτό μπορείς να ανοίγεις και να κλείνεις τις ζωές των άλλων, να βλέπεις πώς ζήσαν αιστανθήκαν και έπραξαν
α π τ η ν κ λ ε ι δ α ρ ο τ ρ υ π α

ή έστω αυτό νομίζεις πως κάνεις. σαν τους γκόμενους και τους φίλους που σου λένε πως ξέρουνε από που τραβά η ποίηση σου- κατάλαβες; ντρέπομαι κι εγώ μαζί σου αλήθεια, έχω ζητήσει χωρίς λόγο να μου διηγηθούν ιστορίες για ανθρώπους που πέταξαν- κι έχω ακούσει άλλες τόσες που χωρίς λόγο μου διηγήθηκαν άνθρωποι που δεν τολμούν να πετάξουν

έτσι βλέπεις, ερχόμαστε εμείς τα σαράκια, οι σκουπιδιάρηδες των λέξεων και προσπαθούμε από υπολείμματα ύπαρξης να ανασυνθέσουμε έναν μύθο για να χορτάσουμε - σαρκοφαγικά- αναμασούμε μπλαβιασμένα μέλη (σαμπσκράιμπ παρακαλώ) από κουφάρια που'χουν στεγνώσει μέρες. τι είναι αυτό που έλειπε; παζλ

ποιος είναι αυτός που τον σκότωσε; η θλίψη
ποιος μας συνθλιβει; η κοινωνία κι ο καπιταλισμός. ωραία. και τι κάνεις γι' αυτό; γράφεις στίχους; και ποιοι ακούνε τους στίχους ή τους διαβάζουν; οι άνθρωποι; και τι σε νοιάζουν οι άνθρωποι αφού όλοι μας μισάνθρωποι είμαστε- μα αν λες στ' αλήθεια πως κάτι άλλο θέλεις πώς μπορείς να διαβάζεις τις λέξεις ανθρώπου που σου τρώει το ψωμί και τις ευκαιρίες. όχι, παρακαλώ, μη μου μιλάς άλλο- δεν είσαι πια φίλη μου- μα λίγο σκουπίσου γιατί λεκιάζουν τα γόνατα από το τριμμένο σου τζιν, αυτό που'χεις πλύνει οκτώ φορές στα γωνιακά πλυντήρια το τελευταίο δίμηνο γιατί δεν έχεις άλλο να βάλεις κι ΕΓΩ δεν έχω διαθέσιμο πλυντήριο να βοηθήσω γιατί συνέχεια βάζω για πλύσιμο το μεγάλο μου έψιλον που τριγυρνά τις καρτέλες του διαδικτύου και παλεύει με τα δικά του κι άλλα τόσα που δικά του ακριβώς δεν τα λες κάθομαι εδώ και μετρώ τα λεπτά πριν τελειώσει το τραγούδι, γιατί είναι απόλυτα ελέγξιμο αυτό το κλείσιμο

και το καλό με το να έχεις τον έλεγχο είναι πως ό,τι θελήσεις πάντα μπορείς να το δεις σ' επανάληψη- να ζωγραφίσεις πάνω δεξιά ένα μεγάλο Ε και να προειδοποιήσεις τον κόσμο ότι αυτό που πρόκειται τώρα να συμβεί δεν διαφέρει απολύτως σε τίποτα απ'τα προηγούμενα- έχουν συμβεί άλλες τόσες φορές τα μελλούμενα

και, ξέρεις, η ηθική είναι κάτι πολύ σχετικό που εγώ εσύ αυτός φυσικά δεν κατέχουμε. σαν σπορά σε χωράφι χρόνο τον χρόνο καλλιεργούμε για να μας αποψιλώνουν οι φλόγες από τα στρατόπεδα φύλαξης. 
κι εσύ σαν την έρημο που δεν έχει στον ουρανό ούτε σύννεφο (αγαπημένος σου καλλιτέχνης στοιχηματίζω ο Διονύσης Σαββόπουλος) όπου φυσάει πας, συννεφούλα-

μα να ξες πως εδώ τώρα πια έχει άπνοια- πάντα έτσι μου πανε πως αρχίζει η ρήξη