Καρκίνος: Ποιήματα στο ύφος της Κατερίνας Γώγου- Sean Bonney, μετάφραση, απόσπασμα

Οι φανατικές ρωγμές στα παράθυρα.
Σημαδεύουν τα μέρη που σχεδιάζαμε την επίθεση.
Είμαι μπερδεμένη απ’ τα χρώματα. Το κίτρινο μου φόρεμα. Κλπ.
Τα φθινοπωρινά φύλλα και οι μελανιές πάνω στο πόδι μου.
Δεν ξέρω αν θα συνταντηθούμε ξανά.
Αλλά σίγουρα θα σε δω στην άλλη πλευρά απ’ αυτό.
Τα κομμάτια των φωνών μας που λείπουν.
Στον παράδεισο και η βροχή πλημμυρισμένη με πόνο.
Αγάπη. Πόλεμος. Φόβος. Μίσος.
Οι πλούσιοι πεθαίνουν διαφορετικά από εμάς τους υπόλοιπους.

Όταν μια χορεύτρια πεθαίνει αυτοί λένε πως γνωρίζουν ποια ήταν η αρρώστια της. Ότι την είδαν στον σταθμό της Ομόνοιας, μικρότερη απ’ ότι ποτέ ήταν στη ζωή. Αλλά ήταν δική τους πάντοτε, αυτή η αρρώστια. Απλά ποτέ δεν την αντιμετώπισαν ως μια θεωρία ή μια πρακτική. Αντίθετα, τη φρόντιζαν σαν τριαντάφυλλα καλλωπιστικά, προβάροντάς την πάνω στα σύνορα και τα έθνη τους. Ορίσανε τους εαυτούς τους με άξονα την απουσία της αρρώστιας, και εξ’ αιτίας αυτού δεν υπάρχουν πια χορευτές πέρα από αυτούς που είναι παγιδευμένοι ανάμεσα σε κόσμους, χέρια φτερουγίζουν μπροστά στα πρόσωπά τους, αόρατα σ’ αυτούς που μιλούν άσχημα για εκείνους. Αυτοί θα είναι πάντα εκεί, στις ίδιες εκείνες πλατφόρμες των σταθμών, όταν ολόκληρες οι πόλεις θα είναι ερημωμένες και το σώμα της μεσαίας τάξης θα εκρήγνυται σε κοριούς και παλατινή πανούκλα