3,14στομα

μου 'χεις ταραχτεί μέχρι κι εσύ- προσπαθείς να συζητήσουμε τις ειδήσεις και τα στατιστικά, έτσι, στο χαλαρό, μη φανεί ότι τα πιστεύεις και πέσεις στα μάτια μου. τα δικά μου μάτια και τα οκτώ χέρια, όπως στέκομαι σταθερή εδώ και μια βδομάδα στον καναπέ με ένα βλέμμα απόλυτης βεβαιότητας. νομίζετε ξέρω. κι εγώ διατηρώ μια παρανοϊκή βεβαιότητα και τα ντεσιμπέλ των κραυγών μου στον ψίθυρο. αν έκλεινες όλα τα παράθυρα ίσως να μ' άκουγες. μα τώρα είναι ένα τραγούδι των talking heads που μπαίνει χαλί στη μοναξιά μας- επισκιάζει το εσωτερικό μου ουρλιαχτό, την στριγγλίτσα που σιγοκαίει τον φάρυγγά μου σαν ιός αλλοιώνει τον ιστό των τοιχωμάτων του και λέει: [όχι]

 «SARS-CoV-2» και σαρκοβόρο φυτό στην ταράτσα σου
μετρώ αντίστροφα μέχρι να βγω- φτου στη μούρη σου
μόλυνση                                          μόλυνση                            μόλυνση

ανθρώπινο γενετικό υλικό μας καλύπτει, βρίσκεται γύρω μας παντού, μας κυκλώνει, δέσμιοι της ανάσας μας- της ανάσας του παραδίπλα, της τραχείας του αλλουνού-

είχα έναν φίλο κάποτε που είχε σιχαθεί τρομερά που οι άνθρωποι φυσάν τα κεριά και μετά εμείς τρώμε την τούρτα- τώρα θα 'ταν η εποχή του να ζήσει αν δεν ήταν ήδη νεκρός κάτι χρόνια, για μένα και για εκείνον τον ίδιο. κάθε φορά που βρισκόμαστε εκτελούμε τρισάγιο και ανιχνεύουμε καινούριες αιτίες θανάτου στο νεκρό μας σώμα."αυτόν τον άνθρωπο τον έχω φιλήσει στο στόμα"
θα λέμε σε άλλα άτομα στις εποχές που φεύγουν και στις επόμενες που θα τις διαδεχτούν μετά απ' αυτή

και θα είναι σα να 'χαμε κάνει κάτι πολύ σπουδαίο, όπως άλλωστε πίστευα πάντα