Καρκίνος: Ποιήματα στο ύφος της Κατερίνας Γώγου- Sean Bonney, μετάφραση, απόσπασμα

Αγαπητή Κατερίνα,

Ναι το ξέρω, τα πράματα είναι άσχημα για όλους μας αυτές τις μέρες. Έχω χάσει το μέτρημα του αριθμού των ανθρώπων που έχουν εξαφανιστεί μέσα στους περασμένους μήνες. Υπάρχει μια επίπονη ναυτία βολεμένη μέσα στην απλή συνειδητοποίηση, λοιπόν, των πάντων. Δεν φταίνε καν οι ειδήσεις ή ο καιρός. Ακόμα και οι ανεπεξέργαστες αποδείξεις των αισθήσεών μας – ήχοι μηχανών έχω από το παράθυρο, οσμή πετρελαίου και βενζίνης, ο προαστιακός, το τραγούδι των πουλιών κλπ – έχουν γίνει δυσοίωνα. Το ηλιοβασίλεμα είναι μια προειδοποίηση. Ο χτύπος του ρολογιού μια απειλή. Όλα έχουν συνδυαστεί σε μια οξεία κακόβουλη δύναμη που έχει συλλέξει όλα μας τα συνθήματα, τις ανολοκλήρωτές υποθέσεις μας, τα αγαπημένα μας τραγούδια, τις ορθωμένες τρεμάμενες γροθιές μας και τα έχει τρέψει σε μια υπέροχη κραυγή χορωδίας ΕΧΟΥΝΕ ΝΙΚΗΣΕΙ, ΑΝΙΚΑΝΕ ΜΠΑΣΤΑΡΔΕ, ΕΧΟΥΝ ΝΙΚΗΣΕΙ. Σκοτεινές εποχές, λένε όλοι, από το κέντρο ενός φωτός τόσο σφοδρού που έχει γδάρει ποιος ξέρει τι παντού μέσα στους αμφιβληστροειδείς μας. Κι επειδή δεν έχω τίποτα καλύτερο να κάνω κάθομαι εδώ και προσπαθώ να βγάλω κάποιου είδους νόημα από τα σημάδια που έχουν απομείνει εκεί. Κάθομαι εδώ στο σκοτάδι και διαβάζω την ποίησή σου. Η μάλλον, ανασυγκροτώ από μνήμης ό,τι μεταφράσεις απ’ αυτή υπάρχουν. Κοιτάζω τα ίχνη ενός αλφαβήτου που δεν κατανοώ, και σκέφτομαι ότι στο χάσμα που χωρίζει την ποίησή σου από τη δική μου ίσως να μπορέσω να βρω την αφετηρία ενός αντι-φωτός για να βλέπω, έναν τρόπο να προφέρω τη γλώσσα που χρειάζεται για να βοηθήσω να υπονομευτεί η φασιστική εμβοή στην οποία όλα μας τα αισθητηριακά δίκτυα έχουν τραπεί. Καταλαβαίνεις τι θέλω να πω; Το μόνο που ξέρω είναι ότι στα λέω αυτά επειδή διαισθάνομαι κάτι από αυτή την απόγνωση – μια απόγνωση που είμαι αποφασισμένος να μη φυσικοποιήσω – στο έργο σου εξίσου. Το πιο κοντινό που μπορώ να φτάσω σε αυτό είναι ένα όνειρο που είδα όταν ήμουν πολύ μικρός, προτού μάθω να διαβάζω, ίσως και να μιλώ, δεν είμαι σίγουρος. Βρισκόμουν σε κάποιου είδους λατομείο. Υπήρχε ένας άντρας στο σκοτάδι κοστουμαρισμένος που στεκόταν εκεί γύρω. Στον τοίχο του λατομείου υπήρχε ένα πρόσωπο – ανθρώπινο, που φαινομενικά ήταν φτιαγμένο από κάποιου είδους πλαστικό. Ενώ το κοιτούσα, άνοιξε το στόμα του και άρχισε να βγάζει ένα σιγανό μουγκρητό. Με έναν τρόπο είχα επίγνωση κάποιου είδους περιστροφικής κίνησης, ενώ το μουγκρητό συνεχιζόταν, ανεβάζοντας σταδιακά την ένταση μέχρι που έγινε κραυγή σειρήνας. Αυτό είναι όλο που θυμάμαι, και με στοιχειώνει από τότε. Αυτές τις τελευταίες νύχτες, καθώς το φως και τα σημάδια έχουν γίνει πολύ έντονα για να τα διακρίνω, σκέφτομαι αυτό το όνειρο, αυτό το απελπισμένο κάλεσμα από το κέντρο ενός τοπίου που δεν αναγνωρίζω, αυτό… Αχ δεν ξέρω. Είναι ένα περίεργο παιχνίδι, να ζητάς συμβουλές απ’ τους νεκρούς ενώ αυτοί προχωράνε πέρα από εμάς, λέγοντας μας τις τύχες μας κλεισμένοι στο έδαφος των τοπίων που τα ποιήματά μας προσπαθούν να περιγράψουν.