Πύρρα

για εξήντα χρόνια ήμουν, η πιο όμορφη και η πιο άσχημη γυναίκα μες στο σπίτι
με έβλεπα να περνώ στο γυαλί του καθρέφτη του μπάνιου, στην πόρτα απ το πλυντήριο, στον πάτο απ' το νεροχύτη άστραφτα σαν φλούδα από πατάτα
έμπαινα να πλυθώ για να ξεβγάλω από πάνω μου τη σκόνη- δεν είχα οσμή για εξήντα χρόνια ολόκληρα
σε κοίταζα να περιφέρεσαι αγέραστος σαν ζώο άγριο, να πετάς τα σεντόνια και να δαγκώνεις το φρούτο που 'χα κρατήσει για μένα- δεν πειράζει, έλεγα έχω το δέντρο της γνώσης
για εξήντα χρόνια ήμουνα η πιο έξυπνη γυναίκα στη γη

ό,τι σκάλιζα στον τοίχο: το καλύτερο γράμμα

ό,τι έγραφε ο φακός: το καλύτερο σώμα
το μοναδικό σώμα στο σπίτι μετά το δικό σου

και μετά ήρθαν οι άνθρωποι με τα άπλαστα σώματα 

και εσύ είπες στον θεό σου να τους δώσει πνοή
κι αυτός είπε:
ρίξε πίσω απ' την πλάτη σου αυτούς τους σπόρους

προδομένη κοίταζα να ποτίζεις το χώμα περιμένοντας να φυτρώσουν  εξήντα ολόκληρα χρόνια
μια μέρα γύρισες και είπες: πάω έξω

πλέον ήμουν η πιο όμορφη και η πιο άσχημη άνθρωπος μες σ' αυτό το σπίτι
πριν του δώσω εκ νέου πνοή