κρο-μανιόν

τα μπιτσόμπαρα στις παραλίες εφαρμόζουν όπως τουβλάκια λέγκο. τα πατάω από λάθος και μου ανοίγουν πληγή μες στο πόδι- με λένε υπερβολική, ωστόσο, αν μιλάμε για δημόσιο χώρο καλό θα ήταν να διασφαλίζουμε την πρόσβαση σε αυτόν: θαρρείς πως ξέρω; έχω διαβάσει κάτι λίγα, αλλά πιο πολύ με αφορά πως βλέπεις την εργοδοσία
-οι φίλοι μας είναι καλοί εργοδότες κι οι κακοί εργοδότες είναι οι άλλοι
-αν μια οικογένεια πάει να ζήσει από τον τουρισμό, τα σπίτια της διογκώνονται τόσο που από λέγκο γίνονται φίσερ πράις και έτσι η τιμή πρέπει να ανέβει να ανέβει να ανέβει

ένα πιάτο τηγανητές πατάτες, αραιά τοποθετημένες σαν τζένγκα στο κέντρο του, έχει κόστος πρώτης ύλης ούτε ένα ευρώ. μια μέρα είχα μετρήσει τι ακριβώς προσθέτουμε από πάνω πέρα από κεφαλοτύρι προκειμένου να φτάσει τα 4,5-

όταν ανεβαίνω γκρεμούς το πνευμόνι μου πατιέται πάνω στον θώρακα αισθάνομαι πως πνίγομαι, αναγουλιάζω, ελαφρά ζαλάδα. στην αρχή πίστευα πως έχω κάτι, μετά μου είπες ότι φταίει που όλο κάθομαι, μα ρε συ δεν έχω κάτσει μέρα στη ζωή μου στάσιμη, απλά μένω ακίνητη, είναι η φύση της δουλειάς μου τέτοια- και δίσκο έχω μεταφέρει, αλλά περισσότερο έχω φίλες και φίλους που μεταφέρουν δίσκους και κατά κύριο λόγο ιπτάμενους, απ' αυτούς που μια μέρα θα μας μεταφέρουν κι εμάς με τη σειρά μας στον πλανήτη με τους πάγους ή στη φούσκα με τις γυναίκες ροδακινιές-

όπως και να 'χει, πλατειάζω πάλι: ήθελα να σου πω πως διάβασα ένα υπέροχο βιβλίο κι έχω μια ιδέα: να σκάψουμε τους φράχτες μέχρι να βρούμε θάλασσα