δεκαπενταύγουστος

παρόν μέλλον παρελθόν σε τήξη. η ζέστη φταίει για τα όνειρα και τις προσμίξεις. όταν φτάσουν τα σώματα τον κατάλληλο βαθμό, διαλύονται και μετά πρέπει να τα ξαναφτιάχνεις απ'την αρχή από πηλό, χώμα ή και χαρτοπολτό, ανάλογα τη γωνία θέασης

1 κούπα κορνφλάουερ
1 κουταλιά σούπας λευκό ξύδι
2 κουταλάκια του γλυκού αλάτι
4 κούπες ζεστό νερό

είπες, να το γράψω κάτω να μη χαθεί. πράττω σύμφωνα με το λόγο σου. γράφω:

ήταν μεσημέρι και πάλευα να ξεφύγω από μια τεράστια συνειδητοποίηση στη μέση του καινούριου μου σαλονιού. χτύπησε το τηλέφωνο κι είπες θα έρθεις να με πάρεις. στην αρχή βρήκα μια δικαιολογία, μα εσύ την απέρριψες.

είπες αν κάνουμε αυτό που λες όλα θα πάνε καλύτερα και για τις δύο. βγήκα στον ήλιο με ένα μωβ σακβουαγιάζ, που νομίζω είχα σμπρώξει μέσα δυο βρακιά και μια ομπρέλα. ο δρόμος είχε κλίση φοβερή, σχεδόν γλιστρούσα. τόσο κάθετος δρόμος που αν άφηνες απ'την παλάμη σου ένα βερίκοκο θα προσγειωνόταν με πάταγο αυτοκτονικό στην άλλη άκρη. μαρμελάδα. φρέναρες το πράσινο ντεσεβώ, βγήκες κι άνοιξες το πορτμπαγκαζ φαινομενικά αποφασισμένη όπως πάντα. πυρόξανθες τούφες λαμπαδιάζαν τον ήλιο. 

είπες [πάμε θάλασσα, κι αύριο μέρα είναι για να κλάψεις -μπορεί να περιμένει]