το δωμάτιο δεν είναι, παιδικό. είναι ροζ. είχε πει [ροζ φωλιά] και μετά πέταξε
το δωμάτιο είναι χώρος με τοίχους τέσσερις, λέω, φεύγω και οι τοίχοι μένουν ακίνητοι
το δωμάτιο της, χώρος για να γράφει, το δωμάτιο του ήταν δανεικό - ξενοίκιασε
το δωμάτιό σου το αγοράζεις για λίγο και έχεις βάλει μέσα ό,τι απαραίτητο: ναφθαλίνες να σε κρατούν στη ζωή, ένα λάπτοπ και σκύλος- το φαντάζομαι άσπρο σαν τα μαλλιά σου στο φως- πλάνο στατικό:
τι ορίζω σαν σπίτι; εκεί που σαι κι εσύ/ μα εσύ μ' εξορίζεις, στο παιδικό μου δωμάτιο, που δεν είναι καν ροζ και μετράω τους τοίχους - που 'ναι εκεί πάντα τέσσερις, σαν αυτούς που θα με σύρουν στο λάκκο
και ρωτώ: ποιον θα βρω να θρηνήσει, για τους τέσσερις τοίχους, για τους μαύρους μου στίχους- που καν στίχοι δεν είναι; πόσα χρόνια απομένουν, και ποια μάτια μας βλέπουν, όταν τσιγάρα σβήνουμε στο σώμα που κείται νεκρό στο δικό μας, κατάδικό μας δωμάτιο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου