μου λες είμαι όμορφη, μοιάζω με ποίημα - μα τα ποιήματα ξέρω καλά είναι μικρά άσχημα πλάσματα που ζούνε στην αρτηρία που ενώνει το δεξί μου αυτί με το στέρνο μου, ό,τι ακούω-γράφω απ' όταν πήγα σχολείο έπαψα να σκέφτομαι, μόνο μηχανικά αναπαράγω
κοίτα με πλένω, διαβάζω, γράφω, βάζω πλυντήριο, έχω κάρτα, μ' αναγνωρίζει το κράτος και ο μπαμπάς μου ως χρήσιμη. δες με σου λέω που 'μαι μεγάλη γυναίκα κι οι ρίζες των μαλλιών μου έχουν αρχίσει ν' ασπρίζουν, το δέρμα κρεμάει. δες με πάνω από την κατσαρόλα πετάω υλικά φτιάχνω φίλτρο, πάνω από τη σκηνή αριθμώ τις γυναίκες που δεν έχουνε χρόνο στα μάτια τους κι είναι αόρατες, που ρωτάω πως τις λένε και μετράω πόσες είναι και τι γλώσσες μιλάνε. και τώρα δες με πάλι, που δεν έχω γλώσσα, που δεν έχω πια χείλη, που μέρα τη μέρα το πρόσωπό μου δε μοιάζει με άνθρωπο γιατί χάνει τις ώρες, τις λέξεις και μετά και τα γράμματα, δεν ακούω και δεν μιλώ, δεν μετράω καν πια δάκτυλα και λίγα βήματα πριν σου φωνάζω κοίτα με που έφτασα στην άκρη του κόσμου και με το πόδι μετέωρο πάνω απ' τα υδάτινα σύνορα σου το λέω πως ναι ίσως τώρα πια που κατάλαβα
n a m e n a p i m a
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου