το πιο περίεργο σ' αυτό το σπίτι είναι που δεν έχει ζυγαριά. δεν έχω πού να ανεβαίνω για να μου θυμίσω ότι έχω σώμα συμπαγές κι έτσι στον χώρο ίπταμαι, παίρνω τις σκόνες από το φωτιστικό και ξώφαλτσα χτυπάω στο κλίμα. δεν ήθελα να κάνει ρίμα, αλλά δεν ξέφυγα επαρκώς. όταν δεν ήξερα πως η ζυγαριά υπάρχει για να στενεύει, και νόμιζα αυτή τη δουλειά την κάνει μόνο η γιαγιά μου, ανέβαινα σ' αυτή δίπλα απ' τη μηχανή της και χάζευα την άνοδο του πράσινου ανέμελου δείκτη. τότε όλοι μιλούσαν για έναν άλλο δείκτη, αυτόν του χρηματιστήριου- που όλο μου λέγαν έπεφτε. μα εγώ είχα μάθει να αναγνωρίζω τη μετοχή που μας ενδιέφερε, κι έβλεπα με προσήλωση τις γραμμές να περνάνε κάτω απ' τα νέα. τα νέα για μένα τότε δεν είχαν ιδιαίτερη σημασία εκτός αν πέθαιναν πριγκίπισσες μέσα σε τούνελ ή ηθοποιοί από καρκίνο. επάρατη νόσος η ζυγαριά, μα τότε νόμιζα έδειχνε πόσο ζυγίζει η αγάπη- όταν έτρωγα αυτή χαιρόταν και όταν χαιρόταν αγαπιόμασταν πολύ. έλεγε, θα σου δείξω πώς να κάνεις αυτό κι εκείνο κι όταν μεγαλώσεις και μπορείς θα κάνεις και αυτό που είναι επικίνδυνο. έτρωγα με τα μάτια μου τα χέρια της. τα πιο νόστιμα χέρια, γεμάτα ζυμάρια. αλεύρι και λάδι. το νερό πάντα με το μάτι και το αλεύρι μέχρι να μην κολλάει. κολλάει το ίντερνετ κι εγώ σκαλώνω, έχω μείνει με το στίχο μισό, προσπαθώ να θυμηθώ πώς πάει στη συνέχεια μα πάντα είχα αδύναμη μνήμη δε θυμόμουν ούτε πόσο ζυγίζω ούτε πόσα φύλλα πάνε πάνω απ' τη γέμιση και πόσα από κάτω. κι αν και έχω σημειώσει κάπου τη συνταγή της τυρόπιτας νομίζω δεν έχω μεγαλώσει ακόμα αρκετά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου