Το φεγγάρι με τ' ασημένιο γείσο, χλωμό,
παρακολουθεί έναν περαστικό, κυνηγά τη νύχτα.
Τα περιστρεφόμενα, με τις ξέχειλες κοιλιές τους σύννεφα, πλέουν στον αέρα
έντομα με διάφανα φτερά, και χρυσές κορφές δέντρων –
συναντούν τον απαλό ουρανό. Το απαλό φεγγάρι, το απαλό φως
αν ένα φόρεμα από πούδρα πέφτει πάνω στη γη σε πτυχές–
σαν ιστός αράχνης,
γεμίζοντας τα κόκκαλά μου
με φαντάσματα που γελούν, γεμίζοντας την ψυχή μου
με δύνες επιθυμίας στον πονηρό άνεμο,
στροβιλίζωντας, χιμώντας και άσκοπα –
αναριγώ.
Αναριγώ, και απαλές ανάσες φιλούν τον καρπό μου,
χαραγμένα μέλη τυλίγονται πίσω απ' την ομίχλη,
αστράγαλοι λάμπουν σαν λεπίδες,
το φεγγαρόφως ορμάει σαν φτυάρι,
λαξεύοντας γλυκά πλάσματα με κόκκινα χαμόγελα.
Δεν το ήξερες;
Οι ζαλισμένες νυχτοπεταλούδες είναι μονάχα μαριονέτες του φεγγαριού.
Μίλα μου σ' αυτή την ερημιά, ψιθύρισέ μου
από το μνήμα σου. Κάθισε πλάι μου στις ακτές της τρέλας που με τυλίγει,
και πες μου –
Αν μπορείς να μ' αγαπήσεις, γιατί δεν το κάνεις;
Αν γινόταν να το κάνουμε παντοτινά,
γιατί δε συμβαίνει;
Μίλα μου μέχρι να πεθάνω.
Μίλα μου μέχρι οι γδάρτες άνεμοι
να έρθουν στην σπονδυλική μου στήλη, και να την κρεμάσουν σαν ένα κρόταλο για τα μωρά των αγρίων.
Έπειτα μίλα μου λίγο ακόμα.
Γιατί δεν το κάνεις;
Το χλιαρό μου αίμα αναταράσσεται σαν από πρωτόγονη παρόρμηση,
όπως ένα ταραγμένο ποτάμι,
χιμάει κάτω απ' το βουνό.
Περπατώ τέτοιες νύχτες, και τα αγκάθια τρυπάνε τις φτέρνες μου.
Δεν υπάρχει τίποτα στο σκοτάδι πέρα από μια ασημόστικτη μαγεία,
σαν σφαίρα καταλαμβάνει τη σάρκα μου.
Τι είμαι;
Κυρία; Βασίλισσα;
Μπροστά μου τα πλατιά κλωνάρια υποκλίνονται.
Μάγισσα; Πόρνη;
Η λάσπη έρχεται υγρή και ζωντανή ανάμεσα στα δάκτυλα των ποδιών μου
Αν μ' αφήσεις,
θα συλήσω τον τάφο σου
και θα φιλήσω τα κόκκαλά σου
με ένταση.
Φαίνεσαι τόσο μόνος.
Γιατί δεν έρχεσαι πιο κοντά;
Αν μ' αφήσεις,
θα σου ταΐσω τα πιο φρέσκα κομμάτια
της καρδιάς μου.
( A witch in the night - https://lalitmag.com/a-witch-in-the-night/ )
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου