Η κουζίνα είναι μια σιωπηλή ζώνη εμφυλίου πολέμου
Δεσμευμένη με βέρες
Που κροταλίζουν με χύτρες και τηγάνια
Και μουγκρητά στη φριτέζα
Δύο γυναίκες.
Η μία με πάρα πολλή καρδιά,
Η άλλη με πάρα πολύ χρόνο.
Η πρώτη συγκρατεί μαύρα δάκρυα, κλειδώνοντάς τα πίσω από βλέφαρα-φυλακές,
Ο προδότης καταδικάζει τη φυγή μέσα στη χύτρα με τα λαχανικά
Που είναι τώρα πολύ αλμυρή.
Μια πικρή σιωπή.
Η δεύτερη είναι ένα ξετύλιχτο φίδι με τσουρουφλιστή γλώσσα,
Ξερνώντας δηλητηριώδη ρήματα κάτω απ' την ανάσα της,
Μαχαιρώνοντας το καυτερό κοτόπουλο με κάρυ ξανά και ξανά,
Τα κομμάτια του κρέατος είναι τώρα πολύ μικρά.
Όταν το γεύμα σερβίρεται
Τα πιάτα είναι χρωματισμένα με μολυσμένες νυχιές και κόκκινη μπογιά πολέμου.
Με χαμηλωμένα μάτια
Το ψιλοκομμένο κρέας μασάται και καταπίνεται.
Όλοι ξέρουν.
Κανείς δεν λέει λέξη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου