περίφτερω*

γελάει όπως μου δίνει αυτό που ζήτησα. λέει τους άνδρες τους φοβίζουν τα αυτοκόλλητα στα πακέτα απ' τα τσιγάρα, όλα όσα ξέρουν πως έχουν επιπτώσεις αλλά παρ' όλα αυτά επιλέγουν, τους απωθούν- γελάμε παρέα μα όταν πάω σπίτι ο απορροφητήρας έχει βγάλει μάτια στόμα και φωνή και μου απαγγέλει στίχους που δεν αγνοείς σε συχνότητες που ηρεμούν μόνο μωρά σε εμβρυακή στάση, όπως ο άντρας στο πακέτο του καπνού μου- περιμένω να ηρεμήσει πριν τον ανοίξω στα δύο

οι μέρες περνάνε χιαστί, μου δείχνει σημάδια από χειροπέδες στα χέρια του- κομμένα νεύρα για να μην παίξει ξανά βιολί ή κιθάρα, χορδές γενικά, μα ξεχάσαν τις φωνητικές. νομίζω όταν πονάς πολύ το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να τραγουδήσεις, με την ελπίδα να πάει όλο αυτό με τον αέρα κάπου πιο πέρα, να το φυσήξει και να ταξιδέψει έξω από σένα σαν καπνός. ανάβει και σβήνει σαν σηματοδότης στη βροχή. η πόρτα μου έχει χειροποίητο αεροστόπ και ό,τι εκπνέω στέκεται μαζί μου στο δωμάτιο- ό,τι τραγουδάω ανακλάται πίσω στο σώμα μου, κι αυτό ξεχειλίζει ανθρώπους και σήψη

*τα παιδιά που ζουν τραυματικές εμπειρίες τείνουν να αρθρώνουν πιο δύσκολα, εμφανίζουν τραύλισμα και ίσως χρειαστεί να περάσουν ώρες στο δωμάτιο της λογοθεραπεύτριας, συνήθως τ' αγόρια, προτού αρχίσουν το κάπνισμα