έχω ένα χώρο, που μπορείς να τον πεις βεστιάριο. από πάνω του τα γειτονικά μου πρόσωπα - πρόσωπα που δεν ξέρω πώς μοιάζουν - ανεβοκατεβαίνουν ασταμάτητα. όπως το ταβάνι τινάζεται οι επιθυμίες μου πραγματοποιούνται μία μία, ή μάλλον σβήνονται. παύω να επιθυμώ κι αρχίζω να γνωρίζω. ξέρω ότι είσαι μέσα στην αποθήκη κάτω από τη σκάλα, το έχω δει και μπορώ να το αναπαράγω ξανά και ξανά. τη λες βεστιάριο, η λέξη βεστιάριο επαναλαμβάνεται αδιάκοπα μέσα μου μέχρι να μου θυμίσω πως δεν έχει τόση σημασία το πώς ονομάζουμε τα πράματα. έτσι λέω. εσύ μένεις σε παύση. εγώ στη μέση της θάλασσας.
δεν γνωρίζω αν μπορώ, αλλά ξέρω πως θέλω
να κλειδωθώ εκεί
μέχρι να βγω από μέσα μαζί σου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου