Δεν έχουν στόμα, μα μοιάζει να μιλάνε
Χιλιάδες λέξεις τόσο γλυκές και πράες
Δεν έχουν μάτια, μα μοιάζει να βλέπουν
Και να φυτεύουν λέξεις μέσα μου.
Δεν έχουν αυτιά, μα μοιάζει να ακούνε,
Όλα μου τα κλάματα, κάθε μου δάκρυ
Και να φυτεύουν σκέψεις μέσα μου.
Δεν έχουν χέρια, μα μοιάζει να με χτυπούν με συμπόνοια στον ώμο,
Όταν η καρδιά μου βαραίνει από έγνοιες.
Δεν έχουν πόδια, μα μοιάζει να περπατάνε
Μαζί μου στα όνειρά μου περπατάνε και μιλούν.
Αυτά, το ξέρω, που είναι τόσο ευγενή λουλούδια
Που μοιράζουν την ευωδιά τους χιλιάδες μίλια
Μεγαλώνουν λίγο και μετά, το ξέρεις
Πώς η ζωή σου είναι φρέσκια και νέα
Με ένα χαμόγελο τόσο πλατύ, κι ευχαριστώ τον θεό στον οποίο πιστεύω
Του οποίου η προσπάθεια να επινοεί νέα πράματα είναι τόσο δύσκολη.
Καθώς περιμένει τη μέρα που όλα αυτά θα παύσουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου