Κανένα σώμα δεν ενδιαφέρεται να αγαπηθεί,
ούτε στο ελάχιστο.
Όταν οι μέρες αρχίσουν να περνούν,
θα δω να βάζουν στον επιτάφιό μου τους στίχους
όλων των τραγουδιών που απαρτίζουν
τα 23 άλμπουμ
ενός άνδρα
που είναι το πιο θλιμμένο πλάσμα του κόσμου,
ακόμα κι αν εκείνος δεν το συνειδητοποιεί.
Ένας επιτάφιος, αξιοπρεπής και ωραίος,
τον οποίο ευχαριστιέμαι όπως ένα ετοιμοθάνατο ψάρι.
Η νοτισμένη γη μπαίνει στη μύτη μου
κάνω αυτή τη συζήτηση μέσα στο μποτιλιάρισμα,
και το στόμα σου μιλά,
και το στόμα μου ακούει
και σε διαβεβαιώνω, αγαπημένη, επιβεβαιώνω,
πως η θάλασσα είναι βαθιά,
και αν πεθάνεις μέσα της,
είναι επειδή δεν άντεχες να είσαι η μοναδική σκέψη
που βγάζει νόημα, κάτω απ' το νερό.
Θα ξεκινήσω να τρυπάω την καρδιά μου
και με το πέρασμα των ημερών θα συνειδητοποιήσω ότι
δυστυχώς η μεγαλύτερη τρύπα στο σώμα μου
είναι ταγμένη στον Θεό
όπως μια έκλαμψη στο μυαλό
ενός αρρώστου,
όπως η αρχέγονη ανάμνηση ενός ανθρώπου
που περπατάει επί 7 ώρες
χωρίς κανέναν προορισμό,
επειδή έχει χάσει τη μνήμη του.
Κάθε φορά που προσπαθώ να διαμορφώσω
μια σκέψη,
γύρω από το τι κάνω,
για τον δρόμο που πρέπει να πάρω,
τότε ξεχνάω πάλι αυτό που συμβαίνει,
και το φως είναι ανέλπιστα μπλε και παγωμένο.
Κανένα πλάσμα δεν ενδιαφέρεται να καταλάβει πως το αγαπούν,
εκτός
αν αυτό το συναίσθημα δεν είναι μοναδικό,
εκτός αν το εν λόγω πλάσμα,
αγαπά.
Πηγή: εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου