Καμία σάρκα δεν ενδιαφέρεται να αγαπηθεί,
ούτε στο ελάχιστο.
Όταν οι μέρες ξεκινήσουν να περνούν,
θα δω πως έφεραν στον επιτάφιό μου τους στίχους
απ' όλα τα τραγούδια που συνθέτουν
τα 23 άλμπουμ
ενός άνδρα
που είναι το πιο θλιμμένο πλάσμα του κόσμου,
παρότι εκείνος δεν το ξέρει.
Ένας επιτάφιος αξιοπρεπής και ωραίος,
μες στον οποίο καμαρώνω σαν χρυσόψαρο που πεθαίνει.
Η νοτισμένη γη μπαίνει μέσα στη μύτη μου
κάνω αυτή τη συζήτηση μέσα στην κίνηση των δρόμων,
και το στόμα σου μιλά,
και το στόμα μου ακούει
και υποστηρίζω, αγαπημένη, επιβεβαιώνω,
πως η θάλασσα είναι βαθιά,
και αν πεθάνεις μέσα της,
είναι επειδή δεν άντεχες να είσαι η μοναδική σκέψη
που βγάζει νόημα, κάτω απ' το νερό.
Θα ξεκινήσω να τρυπάω την καρδιά μου
και με το πέρασμα των ημερών θα συνειδητοποιήσω, ότι
δυστυχώς το μεγαλύτερο κενό του σώματός μου
είναι καθαγιασμένο
όπως μια ξαφνική στιγμή διαύγειας στο μυαλό
ενός αρρώστου,
όπως η αρχέγονη ανάμνηση ενός ανθρώπου
που έχει περπατήσει για 7 ώρες
χωρίς κανέναν προορισμό,
γιατί έχει χάσει τη μνήμη του.
Κάθε φορά που προσπαθώ να βγάλω άκρη
με μια ιδέα,
γύρω από το τι κάνω,
για τον δρόμο που πρέπει να πάρω,
τότε έχω ξεχάσει εκ νέου αυτό που συμβαίνει,
και το φως είναι υπερβολικά μπλε και παγωμένο.
Κανένα άτομο δεν ενδιαφέρεται να καταλάβει πως το αγαπούν,
εκτός
αν κάποιο συναίσθημα δεν είναι μοναδικό,
εκτός
αν το άτομο υπό αμφισβήτηση,
αγαπάει.
Πηγή: εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου