Όταν δεν γράφω δεν γράφω ένα μυθιστόρημα με τίτλο 1994 για μια νεαρή γυναικά σε ένα βιομηχανικό συγκρότημα μιας επαρχιακής πόλης που το επάγγελμά της είναι να κάνει αποκοπή επικόλληση τον χρόνο. Δεν γράφω ένα μυθιστόρημα με τίτλο Νέρωνας για το πιο πλούσιο αστέρι της τέχνης στο διάστημα. Δεν γράφω ένα βιβλίο με τίτλο Μίσος στην Πόλη του Κάνσας. Δεν γράφω ένα σίκουελ στο Μίσος στην Πόλη του Κάνσας με τίτλο ο Μαλντορόρ της Σκύλας. Δεν γράφω ένα βιβλίο πολιτικής φιλοσοφίας με τίτλο Ερωτήματα για Ποιητές. Δεν γράφω σκανδαλώδη απομνημονεύματα. Δεν γράφω μίζερα απομνημονεύματα. Δεν γράφω απομνημονεύματα για την ποίηση ή την αγάπη. Δεν γράφω απομνημονεύματα για τη φτώχια, τη συσσώρευση χρέους, ή τη χρεοκοπία. Δεν γράφω για το οικογενειακό δικαστήριο. Δεν γράφω απομνημονεύματα γιατί τα απομνημονεύματα είναι για ανθρώπους που έχουν δική τους ιδιοκτησία και δεν γράφω απομνημονεύματα για τους περιορισμούς των απομνημονευμάτων.
Όταν δεν γράφω απομνημονεύματα δεν γράφω επίσης κάθε είδους ποίηση, ούτε σύγχρονα πεζοποιήματα ούτε τίποτα τέτοιο, ούτε ποιήματα που αποτελούνται από αποσπάσματα, ούτε σφιχτά και συμπυκνωμένα ποιήματα, ούτε χαλαρά και διαλογικά ποιήματα, ούτε ποιήματα με συγκεκριμένο θέμα, ούτε δεξιοτεχνικά ποιήματα που επιστρατεύουν πολλούς διαφορετικούς τύπους ευφωνικών μέσων, ούτε ποιήματα με επιφάνειες και ούτε ποιήματα δίχως, ούτε ποιήματα ντοκουμέντα για πρόσφατα πολιτικά στιγμιότυπα, ούτε ποιήματα βαριά με αναφορές στην κριτική θεωρία και στα ποπ τραγούδια.
Δεν γράφω το «Φεύγοντας από τον Σταθμό της Ατόσχα» της Αν Μπόιερ και σίγουρα δεν γράφω τη «Νάτζα» της Αν Μπόιερ αν και θα ήθελα να γράψω το «Χρέος» της Αν Μπόιερ παρότι δεν γράφω επίσης τη «Γερμανική Ιδεολογία» της Αν Μπόιερ και σίγουρα δεν γράφω ένα σενάριο με τίτλο «Σπαρτιατιστές».
Δεν γράφω έναν απολογισμό των πράξεών μου πιο μίζερο από του Ρουσσώ.
Δεν γράφω έναν απολογισμό των πράξεών μου πιο αθώο από του Μπλέικ.
Δεν γράφω επική ποίηση παρότι μου αρέσει αυτό που ο Μίλτον είπε για τους λυρικούς ποιητές που πίνουν κρασί ενώ οι επικοί ποιητές θα έπρεπε να πίνουν νερό από ένα ξύλινο μπολ. Θα ήθελα να πίνω κρασί από ένα ξύλινο μπολ ή να πίνω νερό από ένα άδειο μπουκάλι κρασιού.
Δεν γράφω ένα βιβλίο για τα ψώνια, το οποίο μιλά για μια γυναίκα που ψωνίζει.
Δεν γράφω λίστες ονείρων, ούτε δικές μου ούτε κανενός άλλου.
Δεν γράφω ιστορικές αναπαραστάσεις λογοτεχνίας που θα διαρκέσει στον χρόνο.
Δεν γράφω τίποτα που κάποιος μου έχει ζητήσει ή που περιμένει από μένα, ούτε ποιητικό δοκίμιο ή και κανενός άλλου τύπου δοκίμιο, ούτε μια απάντηση σε πρακτικά συνεδρίου, ούτε απαντήσεις σε συνεντεύξεις, ούτε γράφω συμβουλές σε νεότερους συγγραφείς, ούτε τις σκέψεις μου για την κριτική θεωρία και τα ποπ τραγούδια.
Δεν γράφω ένα νέο σύνταγμα για τη δημοκρατία δίχως ιστορία.
Δεν γράφω μια διαθήκη ή μια ιατρική αναφορά.
Δεν γράφω στάτους στο Φέισμπουκ. Δεν γράφω ευχαριστήρια σημειώματα ή απολογίες. Δεν γράφω ομιλίες για συνέδρια. Δεν γράφω κριτικές βιβλίων. Δεν γράφω περιλήψεις.
Δεν γράφω για τη σύγχρονη τέχνη. Δεν γράφω απολογισμούς των ταξιδιών μου. Δεν γράφω κριτικές για τον Νέο Ερευνητή και δεν γράφω άρθρα για το Τριπλό Στέγαστρο και δεν γράφω τίποτα για τον Φράχτη. Δεν γράφω έναν ημερήσιο απολογισμό των αναγνώσεων, των δραστηριοτήτων και των ιδεών μου. Δεν γράφω μυθιστορήματα επιστημονικής φαντασίας με θέμα την ιδέα της αυτονομίας της τέχνης και μυθιστορήματα επιστημονικής φαντασίας με θέμα το πρόβλημα μιας κοινωνίας με έναν μόνο νόμο αυτόν της συναίνεσης. Δεν γράφω ιστορίες βασισμένες σε πρώτη ύλη για ιστορίες του Ναθάνιελ Χόθορν. Δεν γράφω προφίλ για ονλάιν ραντεβού. Δεν γράφω σε ανώνυμες κοινότητες. Δεν γράφω εγχειρίδια χρήσης.
Δεν γράφω μια ιστορία για αυτούς τους καιρούς ή για περασμένους καιρούς ή για κάποιους μελλοντικούς καιρούς και ούτε καν την ιστορία αυτών των οραμάτων που είναι μαζί μου όλη μέρα και όλη νύχτα.
Anne Boyer, "Not Writing" from Garments Against Women (Ahsahta Press, 2015)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου