Πίστευα ότι ένα δέντρο που πεθαίνει ήταν σημάδι λοιμού ή φρίκης ή ότι έχεις κάνει κάτι κακό στη ζωή σου και για αυτό το δέντρο σου πέθανε. Μα όχι, κάποιες φορές, σαν ένα κατοικίδιο, απλά πεθαίνουν. Άλλη διάρκεια ζωής από έναν σκύλο, πόσο άδικο είναι αυτό, έχεις τον σκύλο σου μόνο για αυτή τη μικρή φέτα χρόνου και έπειτα προχωράς. Τίνος τα κατοικίδια είμαστε; Αν η διάρκεια ζωής ενός δέντρου ειναι σαφώς μεγαλύτερη από τη δική μας, αυτό μας κάνει κατοικίδια; Θέλω να πω, στους ομόκεντρους κύκλους της διάρκειας των ζωών μας, ποιος νικάει τον διαγωνισμό και είναι αυτός ο λόγος που σε έκανε να πιστέψεις στον θεό; Ποια είμαι για να ρωτάω όλες αυτές τις ερωτήσεις, η μάνα μου; Εγώ είμαι μάνα τώρα και οφείλω να έρθω με απαντήσεις για τον τρόπο που ένα γράμμα από τη λέξη «τώρα» στη λέξη «ώρα» αλλάζει τα πάντα: το πρωινό σου είναι τώρα έτοιμο, το πρωινό σου είναι ώρα έτοιμο. Ας μιλήσουμε για τυπογραφικά λάθη. Στο επίπεδο του γράμματος. Ήταν όταν είδα το χέρι μου να κρατάει το κεφάλι του μωρού που συνειδητοποίησα ότι δεν είμαι πια εγώ το μωρό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου