γεώμιλω

ας σταματήσει πια η ρομαντικοποίηση της λήθης, τόσοι άνθρωποι παλεύουν με το αλτσχάιμερ. δεν είναι τέχνη αλλά κατάρα το να ξεχνάς.

ενοχλητική παρείσφρηση του αγγίγματος στον παλμό της πόλης 

<κοίτα επιτέλους που πηγαίνεις, διαβάτη>

πόσα τραγούδια προλαβαίνεις ν’ ακούσεις στο καθάρισμα πατάτας ελέγχω. μετρώ τα πάντα μετρώ κι εμένα, μετρώ και εσένα, το δεξί μου χέρι μούδιασε να κρατά μαχαίρι. υπάρχει σχετικό ποίημα της δημουλά, μα είναι πασέ. πασέ το κάθε τι που δοξάζει την μνήμη που σαν άλλη οβιδική πείνα μας ξεσκίζει τα σωθικά. να σαι και εσύ. πείνασες. τα στόρια κλείνουν πάντα στις οκτώ, κι εμείς χορεύουμε περήφανο χορό με σάουντρακ προφανές, ξυπνούν οι εραστές ή παραμένουν κοιμώμενοι σε γυάλα μέχρι να δοθεί φιλί από τρίτο και οι πατάτες λέγονται γεώμηλα, αλλά δεν μπορώ να βρω τίποτα το ρομαντικό στο να πνίγεται η χιονάτη από ένα κομμάτι πατάτα - μη γελάς, είναι σοβαρό γιατί, όσα μας συμβαίνουν δε μας ελκύουν, σαν τους ανθρώπους που μηχανικά πάνε από εδώ εκεί και από εκεί παραπέρα, περιμένουμε τη μέρα που θα ζήσουμε, ως τότε μαζεύουμε σε σακούλες λίντλ φλούδες πατάτας (απ αυτες που κοστίζουν ενάμιση το κιλό)