σημειολογικά

συζητάμε τόσο για τη σημειολογία των δημόσιων χώρων αποφεύγοντας διαρκώς την αναδιαπραγμάτευση του υπνοδωματίου

στη μικρή καταβύθιση από το κρεβάτι στο ψυγείο προσπερνώ τον σκόπελο της έμφυλής μου ταυτότητας που πάλλεται ρυθμικά λίγο πιο κάτω και μέσα απ' τον ομφαλό 

-βαθιά εισπνοή παίρνω και βουτώ στο τσάι- 

με την άκρη του μικρού ζυγίζω τη θερμοκρασία, τη μοναδική χρηστικότητα στο εξελικτικό μου αυτό κατάλοιπο

ξες, με τρώει να μάθω ποιος θα μας πει όταν έρθει η ώρα πού θα κοιμηθούμε
όταν ποια θα τα χουμε όλα τακτοποιήσει και κάθε τι θα βρίσκεται ακριβώς στη θέση που θα πρεπε
βλέπεις, θα μπορώ τότε ανεμπόδιστα να διέρχομαι ανάμεσα από εσένα και κάθε τι τυχαία ή και επίτηδες ευρισκόμενο στη σφαίρα επιρροής σου -θέλω να ξέρω αν θα μπορώ να κοιμάμαι εκεί γύρω-


ο ύπνος και
πόσο πολύ υποτιμήσαμε τον ύπνο, ξεχνώντας όλα αυτά τα βιβλία ιστορίας που αποστηθίσαμε

πόσο πολύ θελήσαμε ύπνο

[έχω ανακαλύψει εξαιτίας σου έναν ειδικό τρόπο να εισέρχομαι στον χώρο, πάντα από τη γωνία της πόρτας που μπορώ να ανιχνεύσω αν είσαι εκεί, μετά ανάλογα, μπαίνω κατευθυνόμενη προς την αντίθετη κατεύθυνση σχεδόν τρέχοντας με κίνδυνο να συντριβώ στον τοίχο. συνεπώς -και ανακεφαλαιώνοντας κάπως- ο κοινόχρηστος χώρος ταυτίζεται με τις ανάσες που μοιράζεσαι με άλλους και τις μετατοπίσεις του λαιμού της μπύρας σου, ενώ το ιδιωτικό με την λαθραία εισαγωγή της παλάμης μέσα στην τσέπη για να μη μαρτυρήσουν τα δάκτυλά σου το νευρικό τους παιχνίδισμα]